Beste wensen 2011

Veel nieuws valt er momenteel niet te rapen. Eigenlijk is er sedert het laatste doktersbezoek niet veel veranderd. Mijn dagen breng ik vooral al slapend door. En met het nemen van de nodige medicatie, kom ik mijn dagen heelhuids door. Ik klaag niet. Het is vakantie, de familie is dicht bij me thuis, het is leuk. Aangenaam.

Morgen vertrekken we naar Oost-Cappel, een klein dorpje bij Roesbrugge, net over de Franse grens. Onze jaarlijkse uitstap met De Bende. Voor de elfde keer naar 't Grenshof! En Champagne, dat hadden we onszelf beloofd (doen we wel elk jaar). We gaan weer klinken op het leven, de vriendschap, de liefde, de geborgenheid, de kracht, de moed, het positivisme, het samenzijn, op elkaar, op de verderzetting! Het worden vier dagen vermaak en plezier, vier dagen warmte en vriendschap, vier dagen gezellig kletsen en hartelijk lachen. Oh, wat zien we er naar uit. Dat het lastig wordt? Dat zien we dan wel weer, maar nu heb ik geen uitvluchten nodig om niet te moeten koken of om niet te moeten afwassen, ... ik heb slaap nodig ,-)

Mag ik (en Jitse, Janne en Mieke) jullie een gelukkig en gezond 2011 toewensen? 't Is van Harte!!!

See you next year!
Hans

Beste wensen

Voorzichtig positief

Momenteel positief. Zo kan ik samenvattend zeggen wat de dokter ons zei. Tumor is niet gegroeid, oedeem is lichtjes afgenomen, maar... helaas is er op de foto een vlekje (klein oplichtend cirkeltje) te zien. Het bevindt zich op de rand van de tumor, naast het hersenvlies. Geen zorgen maken zegt dokter, kan een foute oplichting zijn in foto (een of ander effect door de contraststof), kan een cyste zijn of iets met doorlopen bloedadertjes (?).
Volgende afspraak bij de neurochirurg is op woensdag 30 maart (weer MRI-scan + doktersbezoek).

Op 6 januari moet ik nog op bezoek bij dokter Boterberg van de Radiotherapie. Hopelijk kan hij iets meer zeggen over dat vreemde vlekje en neemt hij daardoor toch onze lichte bezorgdheid volledig weg.
Het is nog veel te vroeg om te zeggen of de behandeling tot enig resultaat zal leiden. Voorlopig moet ik het doen met driemaandelijkse opvolging. Daarbij houden ze de tumor en het oedeem in de gaten. Wat een eventuele (vervolg) behandeling kan zijn? Daarvoor moet ik wachten op professor Boterberg. Hij zal zeggen waar ik sta en wat nog mogelijk is. Wat ons te doen staat. Misschien kan ik zelfs meedoen aan een studie (experiment). Maar dat is wachten tot 6 januari.

Nichtje, het positieve is dat het niet verslechterd is met de tumor. Het oedeem is lichtjes weggetrokken en de tumor is niet gegroeid. Bovendien doet de medicatie zijn werk. We zijn voorzichtig positief.

ik zal in het vervolg niet meer eindigen met VeelLiefsEnKusJES. Maar hou ik het op een ferme groet (of dikke warme knuffel)
Hans.

Morgen

Eigenlijk weet ik niet goed wat te schrijven. Weinig nieuws zou ik zeggen, het is wachten tot morgen. Hopelijk krijgen we dan een iets betere kijk op de zaak. Dus tot morgen dan maar!

vlekjes

We zijn er bijna

Zo, het weekend staat voor de deur. Het gaat vooruit. We zijn er bijna. Gelukkig. Nog 3 keer slapen en dan is het zover: op naar Gent. Hopelijk valt er positief nieuws te rapen. Nieuws dat ons wat sterkt, nieuws dat ons wat courage geeft. Nieuws dat onze zorgen wat wegneemt. 't Wordt tijd dat we IETS weten, want nu weten we echt niks. We kunnen alleen maar gissen, verwachten, hopen, ... Nog steeds bang afwachten.

Voor de rest is er weinig nieuws en gebeurt er hier niet veel. Slapen is zowat mijn hoofdbezigheid aan het worden. Ongelooflijk hoeveel schapen ik kan tellen. En ze blijven maar komen... Voor de rest wat lezen, bassen, soms wat muziek schrijven, fietsen op de hometrainer, al wandelend boodschappen doen, wat chatten op FB, eten bereiden en tussendoor nog wat rusten met zachte (jazz)muziek op de achtergrond.

Het positieve komt van de kinderen. Ze stellen het wel in de examens. Wij houden zoals steeds, ons hart vast. Maar ze zijn positief ingesteld. Ze doen goed hun best en werken er voor. Hopelijk krijgen ze loon naar werken. Nu nog eventjes doorbijten: Janne nog één proefwerk, Jitse heeft er nog drie te gaan. Ze zien het zitten. Dat is al heel wat!

vlekjes

Gesneuveld

Gesneuveld lig ik languit in de zetel. Gewoon moe, afgemat, leeg. En nog steeds met die verdomde hoofdpijn, of is het hoofddruk, hoofdspanning? Dat we maar gauw maandag zijn en stilaan wat zicht krijgen op de situatie en weten waar we aan toe zijn.

vlekjes

Nog zeven dagen (bis)

Morgen nog precies een week voor ik weer naar Gent moet. Of beter mag gaan. Eindelijk zou ik zeggen, eindelijk krijg ik weer nieuws. Dat hoop ik althans. Is de tumor gegroeid? Is het oedeem verdwenen? Ik hoop hierop antwoorden te krijgen. Hopelijk krijg ik respectievelijk een nee en een ja te horen.
Om te weten of de therapie zijn werk heeft gedaan, zal het nog wel te vroeg zijn. Zoals je al gelezen heb in vorige blogfragmenten, werkt de behandeling 3 tot 6 maanden na.
Hoe ik me voel. Toch beter dan de vorige keer. Ik ben wat rustiger geworden en slaap de laatste dagen ook weer veel meer en beter. Slaap momenteel ongeveer 1 uur in de voormiddag en 2 uur in de namiddag bij. Ongelooflijk hoeveel ik slaap. Maar het doet me blijkbaar wel goed.

Mijn misselijkheid is fel verminderd. Mijn maag voelt wat beter aan. Misschien heeft dat ook te maken met het feit dat ik nu misschien wat meer rust heb, rust zoek en rust vind? Wat me het meest opvalt is dat mijn haar nog steeds uitvalt en blijft uitvallen. Heel mijn linkerkant is bijna kaal. Voelt vreemd aan, maar maak er niet zoveel van. Ik zie het niet.

Nichtje, we hebben hier samen een gezellig weekend gehad. Vrijdag naar de kerstmarkt van mijn zus Ann geweest. Gisteren de verjaardag van Saare gevierd en vandaag op het gemakske naar de cross gekeken. En nog maar 8 keer slapen en hopelijk gaan we een rustige week tegemoet.

vlekjes

Wat kan ik nog schrijven, wat is er nog voor nieuws? Eigenlijk niks. Moet ik het nogmaals hebben over mijn misselijkheid, vermoeidheid en die voortdurend knagende hoofdpijn? Dat het lastig is en ik het soms niet meer ziet zitten? Ja, het zit me tot hier! Ik denk het niet. Best niet, daar gaan we niet mee vooruit.

Laat me vandaag maar eens heel positief uit de hoek komen (nichtje hou je vast). Wat zit er in de pipeline? Gisteren geoefend met Ortier voor de cd-opname met Steak number 8. Het wordt een moeilijke opgaven, zeer moeilijk. We hebben gisteren de vier passages ingeoefend en ook eens meegezongen met de muziek. Het is zeer leuk, maar het staat er nog niet op. Dat wordt een ferme uitdaging.
Vanmorgen dan met de bus (opnieuw!) naar school geweest. Die busverbinding Gullegem-Wevelgem en vice versa is een makkie. Iemand kwam naar de muziekklas om de installatie te bekijken. Die wordt als laatste fase van de renovatie op punt gesteld zodat we ons klaswerk kunnen opnemen en in grotere kwaliteit kunnen beluisteren. Ik voel dat dit fameus in orde zal komen. Een opkikkertje om weer snel voor de klas te kunnen gaan staan. Timing om terug te keren is er nog niet, maar hopelijk keert het tij snel en voel ik me binnenkort weer bij machtig om voor de klas te staan.
Zaterdag zijn we naar De ideale man van Bart Peeters geweest. Best een leuke voorstelling. Hij is echt een artiest, een showman, misschien zelfs iets te veel. Voor mij trekt hij teveel de aandacht naar zich toe en moet integendeel de muziek primeren. Opvallend was dat hij schitterende muzikanten bij zich had.
Straks ga ik naar het combo. Ik ben bekaf, maar toch wil ik er bij zijn. Vorige week niet geweest, dus vanavond ga ik daar nieuwe en broodnodige energie opdoen!

Mieke zegt me dat ik te positief geschreven heb en dat dit geen neerslag is van hoe ik me voel. Maar als je wil lezen hoe ik me voel, lees dan nog even de eerste alinea opnieuw.

vlekjes

De bus

We zijn weer drie dagen verder en tijd om weer iets van me te laten horen. Nog 18 dagen om hopelijk wat positief nieuws te krijgen vanuit het UZ, nog een hele tijd. Dus wat doet een mens dan, denken... nadenken. Gelukkig niet altijd piekeren, hoewel dat ook gebeurt. Te veel.

Maar soms kan dat ook wat positieve zaken naar voor brengen. Zoals...
We hebben beslist om zonnepanelen op ons dak te plaatsen. Onze neef, Wannes, zal daar voor zorgen. En wij moeten enkel betalen ;-) Gemakkelijk hé! Maar ik wist niet dat nadenken zo duur is... Wannes heeft dat prachtig uitgelegd, knap werk. Hij is echt wel sterk bezig met zijn bedrijf Ecopuur. Ze werken al met zo'n 20 man. Hij heeft een sterke visie en heeft ons echt weten te overtuigen, knappe gast. Respect! zeggen we dan!

Gisteren hebben we ook nog een brommerke voor ons Janne (en later Jitse) gekocht. Ze heeft (ook gisteren) haar theoretisch examen gedaan en ze was er direct door. Chic. Nu nog kijken voor een voorlopig rijbewijs en dan ... vroem. Zijn wij dan gemakkelijk, moeten we Janne niet meer naar de dansles voeren!

Morgen heb ik een drukke dag. 's Middags ga ik eten bij Heidi en Matty. Ondertussen zal ik het openbaar vervoer eens uitproberen. Met de bus van Gullegem naar Moorsele en dan hopelijk vlot kunnen overstappen naar Wevelgem. We zullen zien. Ik wil dat openbaar vervoer in de streek wel eens willen kennen. Volgende week probeer ik eens naar Kortrijk te gaan. Ik moet het wat uitproberen. Ondertussen passeert mijn dag sneller.

Wat komt er nog uit mijn pen...
Sinds vorige week zitten Mieke en ik op Facebook. Ik ging dat nooit doen, never, jamais, ... Maar wat een ontdekking, ik heb al heel wat vrienden van vroeger (Leuven) teruggehoord. 't Is gewoon de max. Ongelooflijk. Ingrid van op 't kot. Kurt Hollants mijn spitsbroeder in de Commerce en de Oude Markt, andere studenten, hoornisten, docenten, ... bère chic.

Dinsdagavond naar huiskamerconcert (tryout) van Wannes Cappelle geweest. Het was formidabel! Hij is echt een volwassen artiest geworden. Hij staat er, heeft lef én de nodige bescheidenheid. Hij schrijft mooie liedjes met teksten waar je eens moet op kauwen. Plezante liedjes met dubbele bodem. Mijn favoriet voor de nieuwe cd ken ik al: Soepeterie. Maar ook liedjes die een mens aanzet om eens bij dingen stil te staan. Prachtig, ook hoe hij zijn liedjes aankondigt. Schitterende bindteksten. Wij hebben alvast kaarten gereserveerd voor zijn nieuwe voorstelling samen met Wouter Deprez en de man van Maaike Cafmeyer (vergeet altijd zijn naam en ik denk dat het een cellist is). Dat kan niet anders dan klikken. Ik zie er naar uit.

Nichtje, er zat al heel wat positiviteit in dit bericht. En ik voel me daarbij ook wat dubbel. Positief, vol courage met hier en daar een grapje. Maar achter dat façadeke zit toch een bang gastje die niet goed weet wat het zal worden, waar het naartoe zal gaan. Ja bang, schrik dat is het wat ik voel. Angst voor de toekomst. Vrees voor wat komt.

vlekjes

Les over vermoeidheid

Wat een rotte nacht. Het is toch niet te vatten. De ene nacht val ik als een blok in slaap, andere nachten lig ik, zelfs met een inslapertje, te wroeten en te woelen dat het geen naam heeft. Vannacht heb ik uiteindelijk om 1 uur een slaappil genomen. Ik was moe, maar zat nog vol energie. Een rot gevoel waar ik steeds maar nerveuzer van wordt. Raar, ik ontzie het om te slapen, wat natuurlijk geen goed, geen rustig begin is, ...

Vandaag met nichtje naar een lezing over 'Vermoeidheid na kankerbehandeling' geweest. Het was interessant maar veel zaken weet je al uit ondervinding. Wat ik zeker zal proberen is overdag veel hazetukskes te doen i.p.v. een lange slaap. Lang slapen overdag is blijkbaar niet zo goed voor je slaapritme. Veel bewegen wordt ook aangeraden. Rustig en niet forceren, maar wat kan, doe je te voet of per fiets, ...wat zit ik hier nu toch te schrijven. Tijdens die lezing enkele lotgevallen gezien en ik dacht bij mezelf, ik ben er nog zo slecht niet aan toe (wat vermoeidheid en optimisme betreft). De moderator raadde me wel aan om een sessie 'revalidatie na kanker' te volgen. Zou ook moeten kunnen in Kortrijk. Ik heb ondertussen dokter Bruyneel gecontacteerd voor een update en hem hierover ook gesproken. Hij kijkt eens na wat er kan gevolgd worden in AZ Groeninge.

Vandaag ook telefoon gehad van mijn directeur. Goed nieuws, in januari wordt de zonnewering opgehangen en ik mag kijken voor de muziekinstallatie in de muziekklas. Tof dat ik er mag voor gaan. Dat het net zoals ik, niet ook stil valt. Hopelijk kan ik er in het tweede trimester mee werken, dat maakt het plaatje dan helemaal volledig! En dan gaan we er weer voor!

Morgen is het rustdag. Dan ga ik eens niks doen. Enkel wat lezen, muziek beluisteren, wat eten maken en op de hometrainer fietsen.

Vlekjes

Vreemd

Ondertussen zijn we alweer twee dagen verder. Ja, ik mis ze. Mijn chauffeurkes. 't Was een aangename manier om naar Gent te gaan. Zo heb ik ook veel mensen op een andere manier leren kennen. Ja, ik mis ze, vooral hun verhalen, hun vertellingskes, hun aanwezigheid, ... Nog eens een dikke merci, hartelijk dank! Ook bedankt aan de talrijke kandidaat-chauffeurs-die-niet-hebben-kunnen-rijden. Helaas had ik voor hen geen beurten genoeg ;-) Toch ook bedankt. Together we are strong!
Ik heb er gisteren op mijn gemak een Omerke op gedronken. Op het goede verloop van de ritten en de therapie. Nu enkel nog (sorry) wachten op nieuws van Gent. Eind december begin januari hoop ik toch iets meer te weten.

Sorry, ik herhaal waarschijnlijk voortdurend hetzelfde. Uit verveling? Niet echt, want ik heb wel een en ander te doen. Maar ken je dat gevoel, je hebt een zee van tijd voor je en je weet niet wat eerst te beginnen. Je schuift precies alles voor je uit, weinig courage om te starten met iets. Niet echt een doel voor ogen hebbend.
Ik zou ook in mijn bed kunnen kruipen, ik ben moe. Maar nee, eerst wat doen, dan pas rusten. Dus ga ik straks naar de markt en om vlees, dan heb ik toch mijn deel gedaan, ben dan toch nuttig geweest. Heb ik eenmaal mijn 'doe-ding' gedaan, dan heb ik weer het recht om niks te doen. Een mens zit toch vreemd in elkaar. En ik geef het eerlijk toe, ik ga liever werken dan 'menage' te doen.

Wellicht een vreemd bericht, maar zo voel ik me ook wel een beetje: vreemd.

Vlekjes

Wachtkamer

Voilà, de radiotherapie zit er op. Ik zit nu weer in de wachtkamer. Alweer. De race op de rollercoaster is afgelopen. Het is nu uitkijken naar wat komt.
Twee zaken staan nu nog op de agenda: 20 december MRI en consultatie bij dr. Nuyts. Daar hoop ik te vernemen wat de toestand van het oedeem is (verdwenen of niet) en of de tumor gegroeid is of niet. Tweede afspraak heb ik op 6 januari bij professor Boterberg van de Radiotherapie. Wat ik daar te horen kan krijgen weet ik eigenlijk niet. Ik vermoed (!) eens nakijken hoe ik de therapie heb verdragen en misschien een PETscan vastleggen om de activiteit van de de tumor te meten. Ik weet het eigenlijk niet.

Dit hoofdstuk is afgesloten, deel twee ligt nu klaar. Bang om eraan te beginnen. Want ik weet alweer niet wat er in staat en hoe het afloopt. Ja, en toch moet ik blad per blad lezen, ondergaan. Ik moet er aan beginnen, ik heb geen andere keuze. Maar het is wel stressen!

Toch probeer ik het een beetje uit mijn hoofd te zetten en aan andere leuke dingen te denken. Ik ben heus wel blij dat het voorbij is, maar het is nog niet gedaan. En bovendien hét zit er nog en ik weet er niks meer over. Goed of slecht? Geen idee. Wachten.

Nichtje. Het goede vandaag was dat ik samen met mijn laatste chauffeuze Mieke D onze collega ging bezoeken in het UZ. Toen we er aankwamen was hij niet op zijn kamer. Bij navraag bleek dat hij gisterenavond naar huis was gegaan. Dat was pas positief nieuws! Kan het herstellen eindelijk beginnen. Kop op Luc!

Groeten vanuit de wachtkamer
Vlekjes

Laatste!

Morgen de laatste. Dat zegt genoeg hé!

Vlekjes

Laatste bochten?

Op mijn akelige tocht op de rollercoaster komt het einde stilaan in zicht. Nog drie bochten te gaan, de finish is in zicht. Bijna einde behandeling: morgenvroeg om 6:15 uur, dinsdag rond de klok van acht en woensdag ronden we af om 12:10!
We kunnen weer bijna een hoofdstuk afsluiten en dan is het weer, je voelt hem aankomen, wachten.
Maar laat ons even bij het nu blijven, de rest is voorlopig koffiedik kijken en daar hebben we niks aan. Daarmee maken we het onszelf alleen maar moeilijk.

Het weekend was weer een voltreffer. Vrijdag personeelsfeest van Miekes school (mijn ex-school). Veel ex-collega's en ex-directie teruggezien. Het was heel fijn (en lekker, het eten althans). Veel gekletst over voetballen op de koer, het pronostikeren, over prachtige boeken, hoe is het met de kinderen, ben jij ziek? je zou het niet zeggen,... Het was een blij weerzien.

Dit weekend heb ik een telefoon gehad van Brent van 'Steak Number Eight', er zit een mooi project in het verschiet voor Ortier. Veel kan ik er nog niet over zeggen, maar het heeft iets met zingen te maken. Alweer een reden om in de toekomst verder te schrijven aan deze blog.

Nichtje, tof dat de behandeling zo goed als voorbij is. Dat ik nog steeds geen cortisone moet nemen en ik weinig ongemakken heb (dit weekend wel wat last van misselijkheid). Ergens is het wel spijtig dat mijn uitstapjes naar Gent afgelopen zullen zijn. Elke dag met een andere vrouwelijke chauffeur op stap ... dat gaf wel indruk ;-) Op de dienst van de radiotherapie werd ik vaak met enige naijver bekeken. Weer een andere... Sorry, mijn mannelijke hormonen spelen efkens op. Nee, begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik er bijna vanaf ben. Tot een volgende.

Vlekjes!

Laatste vijf!

Vandaag een leuke dag gehad. Ik ben deze voormiddag met hét nichtje op pad geweest. Weer fijne gesprekken gehad en veel ervaringen kunnen uitwisselen. Ik heb veel bijgeleerd. Na de behandeling die weer heel vlot verliep, ben ik bij de dokter geweest. Voor de laatste maal tijdens de behandeling. Hij was heel tevreden hoe ik fysiek en mentaal op de behandeling reageerde. Helaas mag ik dat niet als een positief voorteken voor het resultaat van de behandeling beschouwen. Maar goed, hoop doet leven. 'Muzikanten hebben vreemde hersenspinsels,' zei ik hem. We grapten er wat over, maar hij geloofde ook in de helende werking van muziektherapie.

Helaas. Mie en ikke hebben beslist niet naar Kenia te gaan tijdens kerstvakantie. Bernard die er woont, had een grandioos idee, maar de timing is te kort. Naar daar trekken voor een weekske vinden we er wat over. De prijs van de vlucht blijft dezelfde of je voor lange of korte periode reis. En eigenlijk zouden we daar maar vijf dagen ter plaatse zijn. We hopen dat dit uitstel geen afstel wordt. Nu wordt het uitkijken naar een betere periode. Dat wordt dus nog even op de tanden bijten...

Nichtje, ik heb al veel positiefs gezegd en geschreven. Maar misschien kan ik nog even aanhalen dat het vanaf morgen allemaal mijn laatste behandelingsdagen zijn... laatste keer op donderdag, laatste keer op vrijdag, etc. Ik kan ook melden dat ik ons (ja, wij twee) ingeschreven heb voor de infosessie rond 'Vermoeidheid' na een behandeling van kanker. Verder had ons Jitse goede punten voor Frans, ons Janne werd tiende op het Vlaams kampioenschap veldlopen,  Mieke heeft vandaag haar eerste proefdruk ontvangen van haar tweede boek, de hesperolletjes met witloof smaakten weer heerlijk, ...

Eindelijk gevonden hoe reactie te plaatsen

Ik krijg nog vaak de vraag: 'Hoe kunnen wij reageren op je blog?' Eindelijk gevonden. Zie hier:

Onderaan het artikel kan je bij 'Een reactie plaatsen' je tekst typen. Vervolgens kies je bij "reageer als" voor "anoniem" (e kan je naam noteren in je reactie zo je wil). Dan klikken op "reactie plaatsen" en typ de woordverificatie over. Afsluiten doe je met op "reactie plaatsen" te klikken. Voilà veel succes.

Baaldag

Laat me toe eerst te zeggen dat ik het voorlopig nog altijd goed stel. Enkel veel last van vermoeidheid. Toch ben ik vandaag net als gisteren, naar school gefietst. Nee, ik geef voorlopig nog geen les (het zou me helaas nog niet lukken), maar het was vandaag zinvolle dag voor de eerste graad en ik ben over de middag een potje koffie gaan drinken met de SPM-collega's.
Ondanks mijn vermoeidheid, hebben we gisteren met Ortier fantastisch gerepeteerd. En op aanraden van dokter Tom ben ik met een pilleke in bed gekropen en met leuke koormelodieën in slaap gevallen. Helaas, vandaag geen basles, geen combo. Te moe om me nog te verplaatsen. Zie het niet zitten.

Als titel schreef ik 'Baaldag'. Doelend op het slechte nieuws dat ik gisteren vernam. Collega en ex-collega maken moeilijke tijden door wegens ernstige en slepende ziekte. Bitter. Pijnlijk. Voor hen ook helaas letterlijk.
Maar wat me nog het meest in droefenis hult, is het overlijden van Rudi Reunes. Soldate moat en collega muzikant. Schitterend trompettist. We leerden elkaar kennen in de muziekkapel van de Zeemacht. Shit, overleden, las ik, na een verkeersongeval.

Nichtje, vandaag zou het niet passend zijn om mijn positieve gedachten te noteren. Het is voor de volgende keer.

Echtgenote van Rudi, al vermoed ik dat je mijn blog niet leest, ik leef met je mee. Mijn innige deelname.
Hans

De zon?

Eigenlijk had ik me voorgenomen om vandaag iets te schrijven. Echter vermoeidheid houdt me tegen. Ik houd het kort.
Ik voel me redelijk, maar zeer loom, futloos...

En het positieve. Ik kreeg een ongelooflijk toffe uitnodiging voor bezoek aan de zon. Bernard, we proberen er werk van te maken om het geregeld te krijgen. Beste lezers ik verklap nog niet te veel, moet nog te veel uitzoeken of het wel mogelijk is, wat kan. Maar weer iets om naar uit te kijken. Lukt het met niet, ik alvast genoten van de boost die ik vandaag gevoeld heb!

vlekjes

Goed rapport

Yes, goed geslapen! Euh, wel met een pilleke. Maar ik heb er deugd van gehad. Zodoende dat ondanks het gure herfstweer, de kleine gebruikelijke ongemakken nogal mee vallen. De andere pillekes doen hun werk.
Weet je, gisteren zei dokter Berkovic: 'Je doet het zeer goed.' Doelend op het feit dat het vrij vlot verloopt, ik weinig, slechts  kleine, ongemakken heb, ik van de cortisone kan afblijven, en vooral ook dat de moraal goed is. Misschien ben ik wel wat trots met mijn rapport. Ik heb zoiets van, je mag het allemaal ondertekenen. Want we zorgen samen voor dat goed rapport. Wim V., we hebben al dikwijls aan de vensterbank gestaan ;-) Of voor dat goed brouwselke. Ik drink er 's avonds wel geen meer. Behalve dan na het koor en ja, Jan, volgende week drinken we er ene na het combo! Te lang geleden. Maken we volgende week weer goed. Maar samen geraken we er wel.

En nichtje, samen, wat een woord. In de vooravond brengen we het weer van toepassing: samenkomst voor de geboortereceptie van Poppelien. Het wordt een blij weerzien van neven en nichten, nonkels en tantes van moeders kant. 'k Zie het zitten.

Mag ik toch een pijnpuntje aanhalen. 't Is verlengd weekend en ik zag toch heel wat caravans en mobilhomes vertrekken (ondanks slechte weer). Dat doet zeer. Ik ben al sinds 1 juli thuis en sorry ik snak naar vakantie. Echte vakantie. Sinds 15 augustus lukt dat niet meer. Zelfs bezoekske in Blankenberge tijdens herfstvakantie lukte niet. Dus ik, en welllicht ben ik niet alleen, sna(c)k naar de zon. Ik zou wel eens tussen 24 november en 20 december naar de zon willen. Kandidaten?

Weeral moe

Ondertussen zijn we dinsdag. De bestralingen liepen gisteren en vandaag zeer vlot. Ik verteer ze ook nog goed. Alleen de vermoeidheid speelt me parten. Vermoeidheid van de bestraling, maar ook vermoeidheid omwille van het slecht slapen 's nachts. Het piekeren is helaas weer gestart. We naderen het einde van de behandeling en dat zet een mens aan het denken...
Vandaag ook nog telefoon gekregen van de polikliniek. Op de dag van mijn afspraak met dokter Nuyts (20/12) moet ik 's middags ook nog een MRIscan laten nemen. Hopelijk krijg ik op die dag al enige kijk op de werking van de behandeling.

Vanavond ga ik naar het combo. Wordt wat lastig, maar wil het niet laten. Te leuk, te plezant, en heel motiverend!

Nichtje wat ik vandaag als positief wil vermelden is dat chauffeur Nele mij vandaag twee leuke, toffe, warme cd's heeft laten horen. De onbekende Canadese Melody Gardot is een waar talent. Zeer warme stem, leuke jazzy muziek. Tof.

en nu ga ik 'spelen'!

vlekjes
Hans

Zondag Rustdag

Vandaag is het rustdag. Gisteren ook, eergisteren eigenlijk ook, ... De voorbije dagen is er van mijnentwege niet veel gebeurd. Hoewel we in deze vakantie toch een Ikea-rekje in elkaar geknutseld hebben en cdrekjes hebben opgehangen in de living. Maar vandaag gebeurt er niks. Echt niks. Kijken naar De Zevende Dag, deze namiddag het veldrijden volgen en vanavond kijken naar De jaren stillekes, de laatste aflevering van Flikken Maastricht en als het even kan nog De schaduw van het kruis volgen. Tussendoor rest er enkel nog tijd om te rusten...

Nichtje, schitterend neven en nichtenfeest. Wellicht is het laat geworden? Sommigen waren nog niet op het einde van hun Latijn... Ik heb me ferm geamuseerd. En ik was niet alleen zo te zien. Maar nu weer ernstig, morgen beginnen we er weer aan voor nog een kleine drie weken!

En nu boeken toe. Tot binnenkort!

Vlekjes
Hans

Weer een week voorbij

Weer een week voorbij. Nog 11 te gaan. Het schiet op. En... ik voel me goed. De pilletjes tegen misselijkheid blijven hun werk doen. En ik neem steeds minder pijnstillers. Alleen het slapen lukt niet meer zo goed. De vervolgvragen beginnen weer in mijn hoofd te spelen. Wat, hoe, wanneer, voldoende, en dan, ... Vanavond neem ik weer een inslapertje. Hoewel... straks gaan we naar de bijeenkomst van neven en nichten van de Wylins. Het wordt wellicht toch wel een beetje laat. Maar morgen kunnen we allemaal lang slapen. En het positieve nieuws... mijn nichtje zal er zijn!

Tussendoor voor mijn collega's die mijn blog volgen. Vanmorgen ben ik met turnleraar Christophe op blits bezoek geweest bij collega Luc. Was nog zeer vermoeid van de operatie en klaagde over heel wat pijn. Ik hoop dat alles goed komt. Zal hem in de komende weken nog wel eens bezoeken. Duimen dat alles goed komt.

Vlekjes
Hans

Halfweg!

Het is een tijd geleden dat ik nog de moed vond om wat te schrijven. Ik kwam gisteren nog een collega tegen en verontschuldigde me hiervoor. Ik weet het, 't Is lang geleden, te lang geleden. Maar het is moeilijk en het wordt lastig om zinnen te vormen, woorden te zoeken, het neer te pennen.
De vermoeidheid eist zijn tol. Korte, kleine activiteiten lukken me nog, maar grote inspanningen zijn momenteel niet meer aan mij besteed. Het is eigenlijk vreemd. Ik kan opstaan en mij zeer goed voelen, een uur later voel ik me zo loom als een natte dweil... De fysieke toestand schommelt heel snel van goed naar minder goed. Mijn enige zekerheid is tijdig genoeg rusten. Maar ik klaag niet, want...

Ja nichtje, ik ben halfweg! Na morgen heb ik er nog 13 te gaan. Kan ik eindelijk beginnen aftellen! Morgen maken we er een kleine uitstap van. Jitse wil graag eens meegaan naar binnen om zich een beeld te kunnen vormen van de behandeling. Janne is niet zo happig, twijfelt.
Ook een bezoek aan de Fnac staat op het programma, joepie!. Iets eten in Gent en misschien nog wat kleine boodschappen. Alvast niet te laat thuis komen, zodat ik mijn siësta niet hoef over te slaan.

En nog even dit. Gisteren en vanmorgen werd ik geconfronteerd met een kindje dat voor mij aan de beurt kwam. Twee, maximaal drie jaar. Dat was pas erg! 'k Was er toch niet goed van. Ik kan het nog verwoorden, hopen, pijn en vermoeidheid een plaats geven, ...

De goeie ouwe tijd!

Gisteren en vandaag geen defecte machine en zodoende ook geen wijzigingen in de uurregeling. Het verliep allemaal vlot. Negen sessies zijn achter de rug, nog 18 te gaan. Mijn karreke heeft al voor een derde het parcours afgelegd. Bijna halfweg. Morgen en woensdag heb ik vrijaf. Geen bezoek aan Gent, twee rustdagen! Pauze.

Met mezelf, gaat het redelijk. De vermoeidheid eist zijn tol en ik krijg ook een ongemakkelijk, lees misselijk, gevoel in de buik. Plaagske of toch de stralen die zich laten gelden? Ik weet het niet, maar de dokter zei dat dit wel van de stralen afkomstig kan zijn. Donderdag vraag ik iets voor de maag. Maar de moraal is wel goed. Ik ben optimistisch en vooral ook blij dat ik met die behandeling bezig ben. Blij dat er wat gebeurt, dat het vooruit gaat.

Nichtje positief. Gisteren waren we 18 jaar getrouwd en we hebben er toch een klein feestje van gemaakt. We zijn met ons vieren iets gaan eten in 't Vossenhol. Het heeft gesmaakt en het was plezant. Het was kort, maar het heeft deugd gedaan. Nog eens zoals de goeie ouwe tijd!

Vlekjes

Alweer een bewogen dag

Voila, dag 6 zit er op. Alweer een bewogen dag. Rond 10:30 uur werd ik opgebeld dat er een defect was aan de sturing van de machine. Het uur zouden ze in de namiddag doorbellen van zodra het defect was opgelost. Rond 13 uur kreeg ik telefoon dat ik om 16 uur in Gent moest zijn. De machine heeft blijkbaar een groot onderhoudsbeurt nodig, want ik moet zondag namiddag gaan omdat woensdag (misschien ook dinsdag) wegvalt wegens onderhoud.

Op consultatie bij de dokter werd nog eens duidelijk gemaakt dat deze radiotherapie eenmalig is. Dit kan niet meer herhaald worden omdat ik nu een te hoge dosis krijg op een heel korte termijn. Pas na 3 tot 6 maanden na het beëindigen van de therapie, krijgen ze zicht op de resultaten. Wordt weer wachten. Wellicht moet weer cortisone nemen. De hoofdpijn kan zoals ik reeds eerder aangaf, van de oedeem zijn. De spraakstoornissen kunnen ook daar hun oorzaak in vinden. Ik heb ook een zalf gekregen voor mijn 'verbrande' hoofdhuid.

Het positieve is dat ik morgen met mijn nichtje op pad ben ;-)

en nu ga ik snel slapen
Vlekjes

Defect

Dag vijf van de behandeling. Ik voel me goed. Kan met een pijnstiller 's morgens en 's avonds de pijn onder controle houden.
Weer een dag om te onthouden. Toen ik reeds drie bundels gekregen had, werd het verdacht stil. Juist. De machine was defect. Eerst werd ik naar de verkleedruimte verwezen, uiteindelijk mocht ik naar de wachtzaal. Meer dan 2,5 uur heb ik moeten wachten voor ik mijn twee laatste bundels kon krijgen. Er was een probleem met de koeling.
Inge, de chauffeur, moest de kinderen om 15 uur naar de turnles brengen. En gsm vergeten in auto. Dan is ze maar met een plannetje op pad gegaan om haar gsm te halen zodat ze alles kon regelen. Sorry Jan, ik heb ze wat aangedaan. Gelukkig kon haar mama inspringen. Je ziet, met mij op pad gaan is een heel avontuur.

Enig minpunt was weer een spraakonderbreking toen Inge en ik een koffie dronken. Vervelend. En wat is de oorzaak? Gelukkig heb ik morgen mijn vaste afspraak met de dokter van het UZ . Een lijstje met vragen ligt al klaar. Ik ben benieuwd wat ik te horen zal krijgen.

Zo, nichtje, alweer een (bewogen) dag voorbij. Tof om met Inge op pad te gaan. Veel gesproken over het gezin, Ortier, muzikanten en naar cd's geluisterd. Morgen ga ik met collega Karlien op pad. Weer tijd voor nieuwe verhalen, nieuwtjes over school en wellicht veel over boeken en films. Ik kijk er al weer naar uit!

Tot een volgende!
Vlekjes

Nog 24 te gaan.

Vanmiddag opnieuw naar Gent gereden. Ik had goed geslapen en was er weer klaar voor. Ik moest er om 12:45 uur zijn. Eenmaal aangekomen, hebben we langer gezocht naar parking, dan ik ben binnen geweest. Het gaat steeds vlotter. En zoals ik reeds aangaf, krijg ik 5 bundels stralen van ongeveer 8 à 9 seconden.

Wel heb ik steeds meer hoofdpijn. Is dit te wijten aan het uitzetten van de tumor? Of is er door de straling weer meer oedeem ontstaan? Moeilijk in te schatten. Wellicht moet ik er ook wat leren mee leven.

Het positieve, nichtje, is dat ik weer een beurtje minder heb. En vanavond probeer ik nog eens het koor te dirigeren. Dat wordt weer zingen. En hopelijk werkt dit weer helend!

Vlekjes

De kop is er af!

Voila, de kop is er af. Eindelijk gestart met de behandeling. Rond 16 uur riepen ze mijn naam af. Ik mocht binnen gaan en kreeg van een verpleegster tekst en uitleg van wat mij te gebeuren stond. Daarna mocht ik een soort van geïsoleerde bunker binnen gaan. Geen ramen, donkergroene en blauwe (?) muren, een groot machine met vreemde ronde vormen met daaronder een tafel met geel hoofdsteuntje. Ik kreeg nog eventjes wat herhaling van de uitleg. De camera's die me in het oog houden werden aangewezen. "Mocht er een probleem zijn, zwaaien naar de camera," zei ze. "Ik kijk eventjes onder jouw trui om te controleren of je volgens de lijnen op je borstkas correct op de tafel ligt. Hoofd wat rechter houden en de romp zal ik wat verschuiven," voegde ze er aan toe. Daarna werd mijn masker opgezet. En weg waren ze... Eerst werd een CT-scan genomen om de juiste positie van mijn hoofd te bepalen, tafel werd nog wat verschoven, en toen hoorde ik enkel nog de machine zoemen, tafel verschuiven, zoemen, ... "Het is gedaan," riep ze, "ik haal je masker er af." Dat was het. Nog 26 keer!

Iedereen vraagt me wat voel je? Niks. Zijn er nevenwerkingen? Heel wat, maar bij iedereen is het anders. En wellicht manifesteren die zich meer naar het einde toe? Ik had op de terugrit wel weer wat last van spraakproblemen. Kort, maar het was er weer. Wat is de oorzaak? Nu al van de straling? Of afbouw van de Medrol? Spanning? Toch wel drie keer in een week voorgehad. Zal het moeten opvolgen.

Alweer een pluspunt voor het verplegend personeel. Uiterst attent, vriendelijk en bezorgd. Morgen om 8:40 uur en de hele volgende week om 12:45 uur. Elke donderdag heb ik een gesprek met de assistent van professor Boterberg.

Nichtje, ik onthou vooral dat ik begonnen ben. Oef, eindelijk. Mijn karretje is vertrokken! En ook de vele reacties, aanmoedigingen en steunbetuigingen. Dat doet nog altijd deugd.

Vlekjes

ps: Hopelijk haalt Leonard het niet in zijn hoofd om te zeggen dat mijne tumor een rechtvaardige straf is. Misschien is ruilen dan toch een optie? Sorry voor mijn uithaal, zal niet meer gebeuren.

Klaar voor de start (bis)

Morgen beginnen we er aan! Oef, na meer dan twee maanden kunnen we eindelijk een behandeling opstarten. Ik word om 15:30 uur in het UZ verwacht. Hopelijk verloopt alles vlot. Ik ben benieuwd en toch ook wat nerveus. Van de stralen zal ik niks voelen. Bovendien is de straling ook zeer kort: 3 x 30''. Wat zal ik gewaar worden? Bijwerkingen? Hoofdpijn? Misselijkheid? En hoe zal het met mijn spraak verlopen? Krijg ik (tijdelijke) problemen? Misschien merk ik er helemaal niks van en verteer ik de behandelingen zeer goed. Dit is allemaal op korte termijn.
Maar wat levert het op op lange termijn? Zal het helpen? Zal het zijn doel niet missen? Sorry voor de beeldspraak. Wordt de tumor gestabiliseerd? Ontneemt men hem zijn levenskracht? Ik heb alvast veel vertrouwen in de wetenschap. En zolang het mes niet meer wordt bovengehaald, ben ik tevreden.

Nichtje positief, ik ben er klaar voor. Laat maar komen, Grietje! Ik ben vooral blij dat het zal beginnen. Als een klein kind dat zit te wachten in de schouwburg. Te wachten tot het doek opengaat. Verlangend uitkijkend, maar ook bang afwachtend wat het zal worden. We gaan er voor!

Vlekjes en tot morgen

Klaar voor de start

Wat een weekend. Veel activiteiten, veel gedaan.
Vrijdag met de mannen naar de sauna geweest. Jitse en Jakke zijn ook mee geweest. Zalig en relax. Veel bijgepraat met de mannen. Zaterdag was er Nadines verjaardagsfeest. Met de oudleiding hadden we afgesproken om eerst iets te gaan eten in den Rodenbach in Roeselare. Daarna vertrokken we naar de fuif. Tof zaaltje, schitterende (alweer veel te luide) muziek. Heel toffe sfeer. En rondom mij zag ik de vrienden rustidg crashen... Gewoon de max.
Zondag zijn we naar de Westlaanpromenade geweest. Had niet veel om het lijf, maar leuk terrasje gedaan. Was er dan eventjes niet goed. Zon? Weerbots weekend? Afbouw Medrol? 't Zat niet lekker. Om 19 uur dan maar in bed bekropen. Rond 21 uur voelde ik me al veel beter.

Maandag (gisteren) zijn we in de namiddag naar UZ gereden. Erik was chauffeur van dienst. Rond 14:30 was het mijn beurt voor een simulatie. Een klein half uurtje zijn ze bezig geweest met proberen en uittekenen. Lastig was het niet, maar wel vreemd omdat ik met het masker niks kon zien. Nu zijn we (en ze) er echt wel klaar voor. Donderdag is het dan de echte start. Ondertussen kennen we in het UZ helaas al goed onze weg.

Vandaag na het lezen van de krant, heb ik de living gestofzuigd en de trap afgestoft. En na het schrijven van dit blogske, zal het tijd zijn om te eten. Deze namiddag fiets ik misschien nog eens naar vader en moeder. Ik zal zien hoelang ik slaap.

Nichtje. 't is weer mooi weer. Veel beter dan vorige week. Kinderen en ons Mieke vanmorgen weer welgezind naar school vertrokken. Het blijft leuk om ze met goesting te zien vertrekken. En vanavond is het weer combo. Altijd leuk om naar uit te zien. Boeiend en leerrijk!
En zaterdag hebben we onze zomervakantie 2011 geboekt! Als dat geen tof vooruitzicht is.

Vlekjes

Ready for take off!

Na een ietwat moeilijke periode, krijg ik weer wat meer moed. Met het besef dat het nooit meer hetzelfde wordt, is het dipje bijna verwerkt. Ah, die zon doet deugd! Of anders gezegd, we zitten weer in een ander stadium. We hebben de kaap genomen, het weer zijn plaats kunnen geven.

Gisteren, donderdag, heb ik mezelf verplicht om naar de Jeugd en Muziek-voorstelling van Lenny Maes te gaan. 'k Ben blij dat ik geweest ben. Want ik heb enorm en lang getwijfeld. Het was een mooie voorstelling waarvan ik genoten heb. Ook het fietstochtje naar Wevelgem deed deugd, en zo had ik toch ook weer wat beweging.
Gisteren namiddag gekeken naar de (matige) film Kruistocht in spijkerbroek. Eten gemaakt en 's avonds niks gedaan. Hoewel, we hebben met de Chirobende zitten skypen dat het een lieve lust was. Wat hebben we gelachen... Het deed ons allemaal ferm deugd.

Vandaag vrolijk opgestaan. 't Is zeker de zon! Wat boodschappen gedaan en naar Moorsele gefietst. Vraagstuk voor wiskunde, waarom is de terugweg steeds langer dan de heenreis? 't Was effen blazen maar doet natuurlijk goed. Ook naar kapster Ellen geweest. Goed nieuws, ze is zwanger! Vanmiddag mocht ik eten bij Wim en Katrien en de kids. Wat was ik blij toen Katrien me sms-te of ze me moest komen ophalen. Wevelgem leek ineens zo ver.

Vanavond is het mannenavond. Met ons vier naar de sauna. Hopelijk kan ik het wat verdragen? Lekker relax. Relaxen met een ferme babbel en een gezond etentje. Nee Niko, geen bitterballetjes. Alles op het gemak. Puur genieten. Zalig. Mocht ik die tumor kunnen uitzweten, 'k zat er dubbel zo lang in!

En morgen is het hoogdag! Ons Dina wordt 50, oei, 40! Dat wordt een knaller van een feest! Ik zie er echt naar uit. Dit was een van de punten waar we in augustus naar uitkeken. We zullen er veel bekende terugzien, de oudleiding, de bende van Parijs, ... 'k Zal morgennamiddag een uitgebreide siësta moeten voorzien

Nichtje, zoals je kan lezen is het een weekend vol afleiding en veel positieve dingen in het verschiet. Doet deugd om wat afleiding te hebben en niet steeds te moeten zitten tobben. We kunnen er weer tegen en we gaan er weer voor. Laat het nu maar vooruitgaan. 'k Ben klaar om te starten. Ready for take off.

Tot binnenkort.
Vlekjes

PS: Bedankt voor de vele kandidaat-chauffeurs. Voorlopig staat mijn uur op 8:40. Vandaag ben ik even bezig geweest met de planning en ik hoop deze volgende week te kunnen doorsturen. Alvast merci!

Dipje

Het heeft wat geduurd, maar het was weer moeilijk om te beginnen. ‘k Zou zoveel willen vertellen, maar eigenlijk heb ik niks te zeggen. Een heel vreemd gevoel. Ben op. Niet fysiek, wel emotioneel. Ik had het er vroeger al over: kunnen we eens ruilen. Al is het maar voor vijf minuten? Shit, wat is dat lastig. Er steeds mee bezig zijn, willen of niet, het spookt steeds door mijn hoofd. “Je moet er niet aan denken”, weet ik, maar het ís er gewoon!

Het is zo vreemd om te weten dat die eindmeet getrokken is. Alleen, weet ik nog niet wanneer ik zal aankomen. Laat ons ook even stoppen met ons wijs te maken dat het allemaal wel goed komt. Het komt niet meer goed. Nee, ik kan het momenteel even niet plaatsen. Het wordt niet meer zoals vroeger. Ik zal niet genezen, ik word niet meer die Hans. En wat komt nog? Het is verdomd lastig te zitten wachten, te zitten niks doen. Te leven zonder toekomstperspectief. Te leven zonder ambitie. Nee geen grote plannen, ik ben niet de man van grote plannen. Maar zelfs kleine ideeën stuitten op intern verzet. Waarom nog... en voor wie? Ik zit even vast. 

Thuis wordt er nog weinig over gesproken, het leven moet zijn gewone gang gaan. Maar dat is mezelf (ons) iets wijsmaken. Het leven gaat niet zijn gewone gangetje. Het is niet meer hetzelfde. Het voelt zo vreemd aan. Iedereen doet zo zijn best. Voor wat? Het is alsof iedereen zijn rolletje speelt. Moet spelen. Het is hard. Het ontkennen, het negeren, blindelings voortdoen, … Ik zou zo graag de draad van het gewone leven weer willen opnemen. Even gewoon doen. Sorry, ik vrees dat ik met dit schrijven je gaat vervelen. 

Wellicht een klein dipje dat wel voorbij zal gaan. Alleen dit schrijven heeft al een helende werking. Nog tien lange dagen en dan start de therapie. Het wordt tijd. Wellicht en hopelijk gaat het dan mentaal wat beter? Fysiek maak ik mij geen illusies...

Nichtje positief. Ik heb gelukkig nog heel wat positieve dingen … Gisteren nog leuk concertje gegeven met Ortier, we waren met 20 zangers!, gisteravond nog wat nagekaart met Henk en Annemarie, vandaag met Mieke gewandeld in Ieper, moesten lang wachten op koffie, maar hij was heerlijk!, wat was het mooi weer vandaag, al heel wat kandidaat chauffeurs, kids doen fantastisch hun best op school, oh wat zijn ze aan het veranderen en jonges, wat houden ze zich sterk. Toffe gasten!

Morgen probeer ik het ziekenhuis te contacteren i.v.m. de timing van de therapie. Hopelijk krijg ik dan meer zicht op de timing? Alvast bedankt aan de vele kandidaat chauffeurs. Je hoort nog van me.

Vlekjes

Handdoek

Nee, nee, ik gooi de handdoek niet in de ring. Je kent me, we gaan er voor! Maar deze morgen ben ik in het UZ Gent geweest voor simulatie en CT-scan. Eerst hebben ze een masker van mijn gezicht en hoofd gemaakt. Het was precies een natte warme handdoek dat ze over mijn gezicht drukten en aanspanden. Na enkele minuten was het masker droog en hard en werd mijn masker met drukknoppen vastgemaakt aan de tafel. Dan lig echt wel gefixeerd! Na het uittekenen van wat lijnen, was de simulatie voorbij. Moest ik mij in een kamertje ernaast onder de CT-scan leggen en kon het echte werk beginnen: het in kaart brengen van mijn hersenen. Alles is tijdig, snel en prima verlopen. Voor we het wisten zaten we al in de cafetaria te ontbijten. Ik had een reuzenhonger, want moest nuchter zijn. En het smaakte!
Ik voel me, buiten de gebruikelijke vermoeidheid, goed. Ik ben blijkbaar goed geprepareerd geweest op de contraststof. Momenteel heb ik geen last van bijkomende allergische reacties.

En nu... weer aftellen tot 14 oktober. Inderdaad, toch weer een kleine wijziging in het programma. De start van de radiotherapie is met 1 dag uitgesteld. Het is maar 1 dagje langer wachten, we zijn anders gewoon. Ondertussen groeit mijn lijst aan met vrijwilligers/chauffeurs die mij eens naar Gent willen voeren. Heel leuk. Zoals reeds aangegeven is het wat wachten op een exacte timing, shedule, maar het komt, weest gerust.

Nichtje. Straks als de kids thuis zijn, rijden we nog eens naar opa bus en springen we binnen in de Wijnendaelestraat. Na het avondeten verwacht ik nog een bezoekje van Geert en Roel en dan is het nog veel niks-doen!

Vlekjes

Prachtig weekend

Nichtje, ik wil onmiddellijk positief beginnen. Wat hebben we een prachtig weekend gehad. Veel gelachen, veel gebabbeld, veel gegeten, gedronken, gezongen, ... kortom een prachtig hartverwarmend weekend. Wat zijn die kinderen groot geworden, hoe heet jij ook weer? dochter van? Alleen het weer viel wat tegen, en dan nog. We hebben niks van de planning moeten schrappen omwille van het slechte weer. Bravo voor de organisatoren Ilse, Frank en Claudine!!
Heel tof was het bezoek aan de brouwerij Duvel. Jammer dat het niet echt kindvriendelijk was. Ondanks de uitdrukkelijke vraag van ons organisatietrio. Heel leuk, ook het proeversgedeelte. Wel pech voor mij, kom ik eens in de Duvelbrouwerij en moet ik wel fruitsap drinken! Dat maak ik ooit nog goed met een bezoekske aan Omer!

Vandaag veel bijgeslapen. Vanmiddag heb ik met Erik een dagschotel in 't Stampkot gegeten. Danke Isabelle voor de koffie. Vanavond nog een korte repetitie met Ortier. Zaterdag werken we mee aan een klein benefietconcert. En een extra repetitie om mijn afwezigheden wat in te halen, zal ons (en ikke) wat extra vertrouwen geven. En je weet wat ik over zingen denk!
Ik heb ook nog het nieuwe boek van Koen D'Haene uitgelezen. Mooi geschreven, een verhaal vol emoties over (niet)loslaten en hoe een mens vaak fouten die hij bij zichzelf niet herkent, bij een ander als vervelend beschouwd. Toch schitterend dat je zoiets aan het papier kunt toevertrouwen! Mooie beschrijving van het eiland ook. Zou het wel eens willen bezoeken. Bovendien riepen sommige scènes (vooral stormscène), herinneringen op aan het jeugdboek Oosterschelde windkracht 10 van Jan Terlouw.

Morgen is het bij ons op school sportdag. Ik hoop van eens langs te gaan. Het doet wel iets om de school in het geel en blauwe te zien kleuren. Hopelijk blijft het droog en is het niet te koud.

Sprong in de tijd, ondertussen zijn we dinsdag...

Gisteren tekst niet kunnen publiceren. Dus laten rusten, gisten, tot vandaag, dinsdag 28/9. Ik slaap heel veel en kom er soms niet toe om mijn teksten af te werken. Vandaar. Bovendien ben ik vanmorgen naar de sportdag geweest. Wat was me dat een frisse boel.
Ik ben ook eens stiekem in de muziekklas geweest. Aaron houdt het netjes. Ook met hem nog eens een babbelke kunnen slaan. Het lukt. Ziet er goed uit. 'k Ben er gerust op! Ik moet me geen zorgen maken.

Morgen (woensdag) weer een belangrijke dag. Voorbereidingen in UZ Gent. Ze gaan een gezichtsmasker maken en ook nog een CT-scan nemen. Moet mijn cortisone weer opdrijven om mogelijke allergische reacties van contraststof tegen te gaan. Vanavond, vannacht en morgenvroeg nog een extra pilleke. Weer een stapke vooruit.

Ondertussen heel wat reacties gehad voor kandidaat chauffeurs. Bijna meer dan dat er sessies zijn! Ik vind het schitterend. Wat zal/zullen we veel kunnen vertellen. Maar weet, het is nog wachten op exacte timing. Toch allemaal bedankt. Je hoort er nog van!

Ik ga nu afsluiten. Binnen een uurtje komen de kids thuis. Ga nog half uurtje rusten en begin dan met de voorbereiding van het avondeten. Morgen breng ik verslag uit van een voormiddag UZ Gent. 'k Durf het bijna niet te schrijven...

Vlekjes

Eindelijk een planning

Vanmorgen in UZ geweest voor consultatie met prof van de radiotherapie. Zeer aimabel persoon die de tijd nam om ons rustig te woord te staan en voldoende uitleg te geven. Timing ziet er als volgt uit: volgende woensdag krijg ik een CT-scan om de hersenen nog eens in kaart te brengen. Dan volgt een simulatie waarbij een masker wordt gemaakt. Dit masker zorgt er voor om tijdens de bestraling mijn hoofd te fixeren zodat ze steeds de juiste plaats kunnen bestralen. Dan volgt een weekje geen UZ. Oef! Maandag 11 oktober is er nog een tweede simulatie.

Vanaf 13 oktober start de eigenlijke behandeling. Daarvoor moet ik elke dag (niet in weekend) in UZ zijn om een korte bestraling te ondergaan (duurt een half uurtje). Dit voor een periode van een 6-tal weken (27 beurten). Daarna pas kan men via nieuwe scans een evaluatie maken van de nieuwe (hopelijk positief veranderde) toestand. Wellicht wordt het een hele opgave, heel wat bijwerkingen kunnen optreden. In mijn geval denk ik vooral aan hoofdpijn (tumor zet uit, maar heeft geen plaats) en vermoeidheid (2 à 3 uur bijslapen zei prof). Ook lokale haaruitval, huidirritatie, misselijkheid, gebrek aan eetlust, ... kunnen voor komen.

We zijn bijna klaar om met ons wagonnetje verder te rijden. We voelen dat het tempo weer de hoogte ingaat. Het wordt spannend want we kennen het parcours niet. Maar we zijn hoopvol dat wanneer we eenmaal onderweg zijn alles goed komt, de wielen het parcours zullen volgen...

Nu ga ik jullie nog iets vragen. Gedurende die 6-tal weken moet ik dagelijks naar Gent. Velen vroegen mij al of ze iets voor ons konden doen. Mag ik dan deze oproep lanceren en vragen of er mensen zijn die het zien zitten om mij eens naar Gent te voeren? Mij wordt afgeraden om in auto te rijden. Ik kan wel beroep doen op professioneel vervoer, maar het lijkt me leuk om eens met een familielid, vriend, kennis, ... naar Gent te gaan. Dan heb ik ook eens andere klapnoansje. Bovendien kan Mieke dan ook verder lesgeven en moeten haar collega's niet steeds inspringen. Toch bedankt collega's! Het exacte uur ga ik pas weten na 11 oktober, maar mocht je zin hebben om eens te rijden, geef me maar een seintje.

Nichtje, vanavond vertrekken we richting Bornem voor ons jaarlijks weekend met Miekes Chiro-oudleiding. Dat wordt weer genieten, vertellen, lachen, eten, drinken (helaas frisdrank), samen slapen met de heren, ...
Een activiteit zal me bijzonder interesseren, vertelden de organisatoren. Kreeg ik gisteren een kleine ingeving. Ik dacht aan Bornem, A12, Moortgat, Ssst, hier rijpt den D... Misschien kom ik daar mijn/ons vat tegen. Kortom, een weekend om naar uit te kijken. Eens andere gedachten hebben, veel verstrooiing, veel afleiding, nieuwe verhalen, spelende kinderen, ... Ik sluit nu af, koffers inpakken, nog snel iets eten en dan rond 18 uur richting Bornem!

Geniet ook van het weekend en tot maandag!
Vlekjes

Dus papa blijft een babbelaar! (*)

Wat een avontuur. Vervangende arts heeft mijn dossier verkeerd geïnterpreteerd. Er wordt niet geopereerd. Te riskant. De tumor zit in het centrum van Broca (het centrum is als het ware een vlies over de tumor geworden). Men gaat nu proberen om door middel van radiotherapie (stralen) de groei van de tumor te stabiliseren (er voor zorgen dat hij laaggradig blijft). Men kan de tumor niet verkleinen (in tegenstelling tot kankercellen). Krimpt de tumor toch, dan is dit een meevaller. Allemaal nog eens duimen!!

Vrijdag 24/9 hebben we om 8:30 uur reeds onze eerste bespreking met professor Boterberg. Daar krijgen we zicht op het verloop van de therapie: de duur, bijwerkingen, de planning van een aantal proefsessies, ... Maar de therapie wordt snel opgestart. Wellicht zou het binnen de 8 weken achter de rug moeten zijn.

Nichtje, ik kan eindelijk weer eens diep ademhalen. Veel spanning valt (voorlopig) van me af. Ze moeten niet in mijn potje (kopke) roeren. En daar ben ik heel blij om! Ook voor Mieke en de gasten verdwijnen een reeks van doemscenario's. Laat het ons zo stellen: het zal nog heel wat moeite kosten, we zijn er nog niet, maar we kunnen weer voort! En dan dat vat, ewel, allemaal merci om te blijven helpen brouwen, én... ik drink er vanavond een van!

Vlekjes


(*) Jitses eerste opmerking

Weinig woorden

Ik had zo graag uitgepakt met fantastisch nieuws. Maar helaas, het is niet zo. De biopsie verwijst inderdaad zoals reeds eerder gemeld naar een laaggradige tumor (graad 2 =  traaggroeiend). Maar onder de professoren is men er nog niet uit wat de te volgen behandeling is. Hij moet weg. Maar hoe? Operatie is/was geen optie. Nu weer wel. Maar hoeveel procent kunnen ze er uit halen van de tumor, zonder het nemen van grote risico's? De artsen willen tot 90% kunnen uithalen, anders is het nemen van die risico's niet in verhouding (risico's zijn spraakverlies/stoornis en mogelijk ook begripsverlies). Operatie al of niet met nabehandeling van radiotherapie? Ook qua timing is het team er nog niet uit. Door zijn laaggradigheid is er wel tijd, moeten er geen overhaaste beslissingen genomen worden. Ze zijn er nog niet uit. Woensdagnamiddag gaan we opnieuw naar Gent voor nieuw gesprek.

Komt wellicht allemaal wat verwarrend over. Ook voor ons is het moeilijk te plaatsen en te omschrijven. We moeten weer even bekomen en het opnieuw proberen zijn plaats te geven. Bovendien het leven gaat verder. Het is niet anders.

Nichtje. Ik ben er nog meer van overtuigd dat ik nu nog van alles moet meepikken. Vanavond is het koor. 't Zal misschien wat moeilijk starten zijn, maar we gaan er voor. Muziek geeft kracht, zingen stimuleert, motiveert, maakt endorfines aan waardoor een mens zich goed voelt.

Vlekjes

Nog één keer slapen

Nog één keer slapen en dan weten we hopelijk meer. Eindelijk. Eindelijk weer vooruitgang. Morgen krijgen we de rest van het parcours voorgeschoteld. Althans, dat verwachten we toch (verwachten, vies woord). Ik durf niets meer met zekerheid te zeggen. Ik ben voorzichtig geworden, je weet niet wat er achter de volgende bocht komt, je weet maar nooit.
Maar morgen hoop ik meer te weten over de behandeling. Wat wel, wat niet? 't Is toch wel spannend ook na het positieve nieuws van vorige donderdag. Wat kan ik morgen nog positiever horen? Dat maakt me wel wat bang. Even geduld nu, en morgen meer.

Nichtje positief. Vanmorgen op aperitief geweest bij Annemarie en Henk. Was weer leuk om eens samen te zitten. Hopelijk kunnen we binnenkort weer samen gaan fietsen (of is dit te optimistisch?). Deze namiddag zijn we naar Ter land, ter zee en in de lucht geweest tijdens de Jeugdfeesten. 't Was leuk om die jonge waaghalzen te zien. Duizelingwekkend en wat een lefgozers. Fantastisch om te zien.
Vanavond wordt het een gezellig televisieavond met het voltallige gezin en Omer. Hij mag er nog eens bij zijn ;-) Santé en laat ons duimen voor morgen!

Vlekjes

Even onsportief

We zijn vandaag onsportief geweest. Althans Mieke, zij was aan de telefoon. Wat is het verhaal. We werden deze morgen opgebeld vanuit het UZ met de mededeling dat de afspraak voor komende maandag niet kon doorgaan. Echt waar, de dokter is met verlof. Mieke heeft dan op een onsportieve manier laten weten dat dit voor ons geen optie is en wij sowieso naar Gent komen. Ons geduld is gewoon op. Wij willen nieuws, willen eindelijk weten voor welke behandeling er zal gekozen worden. De man van het secretariaat had begrip voor onze situatie (uitgestelde biopsie, reeds twee weken wachten op nieuws, ...) en ging ons terug opbellen. Rond 15:30 uur kregen we telefoon met de melding dat we bij een andere dokter van het team terecht kunnen. Was weer even stressen. Maar maandag weten we (hopelijk) meer.

Anders een heel rustige dag gehad. Ik heb verdergewerkt aan een muziekopdracht voor in de klas. Kwestie van ons toch al een beetje voor te bereiden. Deze namiddag na de siësta met de fiets naar de Paulusbar geweest op school. Was ver, maar de beweging deed wel goed. En vanavond, vanavond doen we niks, de haard brand, straks een Omerke (ze smaken weer), wat lezen en waarschijnlijk nog een filmke meepikken op tv. Gewoon samen genieten en tot rust komen. Tot gauw.

Vlekjes

Positief!?

Na een paar dagen afwezigheid, kan ik vandaag uitpakken met goed nieuws! Al was het begin eigenlijk niet goed. Ik had gisteren tijdens een telefoongesprek weer last van een (korte) spraakstoornis. Ik maakte me zorgen en was zelfs een stukje in paniek. Ongerust. Ondanks medicatie, is het daar toch weer.
Vandaag dan toch maar dokter opgebeld in UZ. Ik kon enkel de collega dokter spreken. Maar, hij wist me te vertellen dat de resultaten van de biopsie wijzen op een laaggradige tumor. In mensentaal betekent dit dat het gaat om een traag groeiende tumor. Wat uitermate positief is. Uiteindelijk zal ik dit pas maandag (20/9) officieel vernemen. Het wordt dan natuurlijk uitkijken welke behandeling er zal worden opgestart (of net niet?). "Het protocol wordt maandag besproken," zei de dokter. Het blijft dus nog even spannend. Maar we zien het natuurlijk zitten, we gaan met veel positieve verwachtingen naar Gent.

't Kan verkeren. Ik dacht dat ik vandaag een negatief bericht de wereld ging insturen. Ik had eigenlijk twee slechte dagen achter de rug. 'k Heb dinsdag zelfs mijn muziekschool moeten laten. Ik was zo moe dat ik mijn bed verkozen heb boven de les. 'k Heb gelukkig fantastisch geslapen en ik heb gisteren zelfs de kinderen niet weten opstaan en naar school gaan. Ook mijn siësta was zeer uitgebreid. Maar die vermoeidheid bleef wel. En natuurlijk was er die beangstigende spraakstoornis. De dokter heeft me voorgesteld om voorlopig opnieuw cortisone te nemen. Maandag wordt dit dan ook verder bekeken.

Vandaag een beetje van hetzelfde: weer die futloosheid, loomheid, dat gewoon fysiek moe zijn, Desondanks heb ik wel een wandelingetje naar Bergelen gemaakt. Even in het groen, de bosgeur opgesnoven, vele wilde vogels gezien (ganzen, eenden, ...), mooi is dat. Bovendien sterkt het de fysieke conditie. De achterstand voor de jaarlijkse schooltriatlon mag niet te groot worden, hé collega's?

Dus nichtje positief. Het positieve nieuws vanuit Gent overweegt wel. 'k Zou figuurlijk weer bergen willen/kunnen verzetten. Ik zou willen roepen dat het eindelijk weer kan beginnen. Dat ik eigenlijk weer mag deelnemen aan het leven. Binnenkort is alles weer goed, alles weer zoals vroeger? Ik mag weer meedoen! Tik ik dit hier toch met een bang hartje.

Nog zeven dagen

Misschien even een technisch weetje. Wij vernemen dat heel wat lezers en/of volgers graag een reactie willen geven op de blog. Dit kan enkel als je over een google-account beschikt (?). Dit kan je door rechts boven op "aanmelden" te klikken en de stappen volgen die opgegeven worden. Uw reactie zou ons dan moeten bereiken. Sorry voor mijn dummy-gedrag.

Verder is het hier wachten, wachten op de duiven. En hopelijk heb ik een ferm prijsbeest! Nog zeven dagen. 't Is echt wel aftellen. En ik weet dat dit wat gaat vervelen, maar zo voel ik het ook wel aan. Kan het toch niet wat sneller aub? De tijd dood ik vooral met rusten, al ligt dit moeilijk met mijn karakter. Toch maar het gras zelf afgereden. Erik, merci voor het aanbod. Moet conditie onderhouden, én het laat de tijd sneller passeren. Vandaag ook ruim een uur bezig geweest om een lichtschakelaar te installeren in het nieuwe tuinhuis. Elektriciteit, het is mijn ding niet. Uiteindelijk ben ik er bijna in geslaagd. Alleen werkt de drukknop niet: het licht blijft niet branden. Of doe ik toch nog iets verkeerd? Vanavond nog wat gezocht op internet. Morgen probeer ik het af te werken. Ik zou het graag zonder hulp kunnen.

Ik wil nog even terugkomen op het privéconcertje van gisteren. Dat was echt gewoon maf! Bère! Tof om dit nog te mogen doen, te kunnen doen. Chique ook van Jan, Michiel en Flore. Leuk om hieraan mee te werken. Moeten we zeker nog doen, meer doen, veel doen. Je haalt er fantastisch veel energie uit. Dat stemt een mens gelukkig. En het publiek, dat verrast was mij daar te zien, genoot van wat we brachten. Toffe interactie ook. Heen en weer, geven en nemen, en in mijn geval vooral pakken... 'k Heb het er van gepakt. Na concertje was er een picknickske in de volle zon. 'k Was op mijn gemak, taxi Mieke was weer mee, zelfs het ene Duvelke dronk ik met gemak, smaak, voldoening, genietend, ...

Gisteren viel het me op dat de druk achter de ogen afnam. Vandaag is het zelfs nog beter. 'k Zie precies scherper, klaarder, duidelijker. En ik neem ook al twee dagen geen pijnstillers meer. De pijn, als die er al is, wordt draaglijker. Dat is al een overwinning op zich. 'k Voel me ook fysiek weer beter. Mocht het wat mooi weer blijven, kan ik binnenkort weer eens een tochtje met de fiets maken. Want het is ongelooflijk hoe snel de beenspieren verdwenen zijn. En ik had al bijna niks.

Het enige wat niet goed aanvoelt is de stress, schrik, angst. Dat wachten. We slapen weer slechter, onrustiger, nerveuzer, korter, ... Het inslapen is geen probleem, maar het doorslapen wel. 't Zijn allemaal korte stukskes. Ik wil er ook niet veel over schrijven, niet te lang bij stilstaan, want dit maakt met net nog nerveuzer.

En nichtje, ik heb een positieve dag gehad. Vanmiddag samen met de schoonouders een dagschotel gaan eten in 't Stampkot. Heerlijke keuken hebben ze daar. Wat in de zon zitten lezen, naar jazz geluisterd, verse tomaatjes gesnoept. En morgen ziet er ook weer goed uit. Ik krijg heel wat bezoek (hé D-babes) en 's avonds ga ik voor het eerst dit schooljaar naar de basles en het combo. Dus weer allemaal fijne, toffe dingen om naar uit te kijken. Dingen die helpen mijn spook te verjagen.

Vlekjes

Ruilen?

Even wat tijd, even wat afstand genomen. Even vooral tijd voor mezelf genomen. Dingen gedaan die ik graag wou doen. Even niet wachten, even toch niet in het karreke zitten. Weet je nog, we waren net gestart, hadden eerste afdaling genomen, om dan eenmaal opnieuw boven, precies in stilstand, zwevend hoog boven de grond, te wachten op die laatste versnelling. Wanneer de doorstart is genomen, ben ik afhankelijk van het parcours dat het wagentje elke keer volgt, enkel geleid door twee stalen rails, maar vol vertrouwen op weg naar de stopplaats.
Nog acht dagen. Acht lange, bange dagen. Ik wil er eigenlijk niet te veel aan denken, niet te veel mee bezig zijn. Dat probeer ik toch. Het is niet eenvoudig, want het spookt voortdurend door je hoofd. Of je nu wilt of niet, het zit daar, letterlijk en figuurlijk. Maar je voelt het niet. Je merkt dat niet. Ik wist het ook niet. Vreemd, want toen ging het ook. Ik was gezond. Nooit iets van gemerkt dat hét er zat. Dat hét er is. Het nam deel aan/van mijn leven, zonder mij hiervan op de hoogte te brengen.
Ik zou zo graag nog eens willen zijn, voelen hoe het ervoor was. Dat onbezonnen leven. Geen zorgen, of vooral  onbenullige zorgen. Zou ik dan niet even kunnen ruilen? Ruilen met wie (of wat)? Geen optie, dit moet ik zelf dragen. Zo is het. Ik wil hier ook niemand anders mee belasten. Het is mijn taak dit tot een goed einde te brengen. En dat lukt me wel. Ik ben positief ingesteld, ik geloof ook in het positieve. Maar ben ik dan niet té positief, maak ik soms de bedenking. Speel ik niet te veel verstoppertje. Blijf ik wel realistisch, maak ik mezelf niets wijs, voeten op de grond? Het is zo'n moeilijke evenwichtsoefening. Voor mij, mijn gezin, familie, vrienden, collega's,... Ja/Nee. Goed/slecht. +/-

En het wordt nooit meer zoals vroeger. We kunnen vroeger er niet meer bijhalen, niet meer terughalen. Vroeger kunnen we alleen koesteren, vertellen over, denken aan zoete herinneringen, weet je nog die keer... Enkel het nu is er. Daar raak ik steeds meer van overtuigd, enkel het nu is van tel. Wat weg is weg en wat komt, dat kennen we niet. Maar nu moeten we ten volle genieten, ten volle leven. En dat probeer ik nog steeds. Mag ik wel genieten? Is dit nog verantwoord? Kan dit nog?
Maar ik heb wel het gevoel dat ik er in slaag. Zeker als het over mezelf gaat. Ik weet niet of mijn naasten het ook zo beleven? Ben ik veranderd? Ben ik nog te genieten? Ben ik nog de vrolijke Hans? Soms twijfel ik daar wel eens aan. Ben ik niet te veel met mezelf bezig, te egoïstisch, te egocentrisch, te narcistisch, ... Hou ik te weinig rekening met mijn omgeving, ben ik er wel nog voor hen? Draaien we niet teveel in onze eigen cirkels rond?
 
Wat vind ik dit toch moeilijk. Toch even ruilen?

Nichtje positief. Gisteren en vandaag veel met de bas bezig geweest. Jitse wordt steeds beter, Janne helpt in het huishouden zoveel als ze kan en is nu op stap met vriendinnen, ik genoot van een gezellig avondje thuis, lekkere BBQ, zelfs met twee glaasjes wijn, 't smaakte, morgen privéconcertje, in de namiddag een uitstapje met mijn Mieke, 'k zie er weer naar uit... En nu maak ik me klaar om te kijken naar The worst week of my life.

Vlekjes

Jammen!!!

Kort bericht om te melden dat alles ok is. Ik blijf wel met een lichte maar leefbare, hoofdpijn rondlopen. Maar ik vind dit quasi verwaarloosbaar. Wellicht zoals de dokters aangeven, spanningshoofdpijn.

Vannacht goed geslapen en na een huiselijk ontbijt, heb ik Jitse naar school gebracht. Ondertussen heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om de verzekeringspapieren van Jitse in orde te brengen. Eenmaal thuis hebben Mieke en ik onze zoektocht naar een pet afgewerkt. Ja, afgewerkt. We hebben er eentje gevonden. En 'k vind het nog een skontje ook.
Na het middagmaal onze dagelijkse siësta om rond 15u bezoek te ontvangen van Kurt. Was leuk hem nog eens te zien. Zij waren de eersten die we na het slechte nieuws van ons bezoek moesten onthouden. Maar na 20 september en wij dan hopelijk zicht hebben op het verdere verloop van de planning, behandeling, agenda, dan maken wij dat goed. Kurt had ook een toepasselijk geschenkje bij... een stukske brouwsel!

Nu ga ik mij klaarmaken om te gaan jammen. Eindelijk. 't Is meer dan 2 maanden geleden. Wat zal het vreemd zijn, maar vooral, wat zal dit deugd doen. Dus nichtje, hou je maar vast, mijn hart (en hersenen) zal heel wat positivisme ontvangen. Jan, Flore, Michiel en Wim, let's swing!

Vlekjes

Rustige dag

Vanmorgen vroeg opgestaan. Ik werd wakker rond 5:30 uur en na een uurtje lezen stond ik op. Heb de vaatwas geledigd, de tafel gedekt en de krant gelezen. Ik had goed geslapen en dit zonder een slaappilleke. Rond een uur of zeven kwam er geluid van boven, kinderen en Mieke stonden op. Jitse had een goede nacht gehad. Geen last gehad van de pijnlijke schaafwonden, barstje en genaaide knie. Hij zag de schooldag goed tegemoet. Janne moet ook ferm bijspringen. Niet alleen papa  en mama willen nu wat hulp, maar ook Jitse kan al wat hulp gebruiken. Boterhammetje smeren, melk uitschenken, kleine dingen die veel teweeg brengen.

Vanmorgen nog naar bib geweest en een bezoek gebracht aan de collega's op school. Tof om hen bezig te zien. 'k Ben gewoon jaloers. Was eigenlijk al graag bezig geweest.

Deze middag kwam Jitse welgezind thuis. Hij was moe en had vooral honger. Maar ook ons Janne had een fijne dag gehad. Het was weer gezellig tafelen, zoals het hoort. Fijn om de schoolse verhalen te horen. Terwijl ik een ferme tuk maakte ging Mie met Jitse naar de orthodontist. Jitse moet vandaag starten met het dragen van een beugel. Alweer niet fijn, maar wel noodzakelijk. Ziet dat manneke af! De start van het eerste jaar secundair zal hij niet snel vergeten.
Na mijn slaapbeurt kwamen wat collega's op bezoek. Het was tof om alweer schoolse verhalen te horen. Aangenaam.

Vanavond nog wat bas gespeeld, contact opgenomen met de muzikanten van het combo om de repetities te plannen voor ons concertje van zondag. Alles is afgesproken. Ik hoop dat het me lukt. Ik wil het ook echt wel doen. Het is belangrijk voor mij dat ik even muzikaal onder de mensen kan komen. Het zal me deugd doen, het zal me goed doen. Hopelijk lukt het me fysiek. Maar ik ga er voor!

En nu, nu ben ik moe. Versleten. Maar het is goed geweest vandaag. Weinig hoofdpijn. Mag ook al wat medicatie afbouwen en heb maar één panadolleke moeten nemen. Dus ik kan niet klagen (goed hé nichtje). En nu, nu ga ik me in slaap lezen, samen met Gaucelm de troubadour.



Vlekjes

Ook dat nog!

Vanmorgen stond onze wereld even stil. We kregen rond 7:45 uur telefoon. Jitse was met zijn fiets gevallen. Wellicht uitgegleden op een natte witte wegmarkering vol met kiezelsteentjes. Zijn vrienden hebben dit op een fantastische volwassen manier opgevangen. Hielpen Jitse, enkelen fietsten snel naar school om leerkracht te halen, ... Bovendien was er ook een meneer die het zag gebeuren die gestopt heeft en ons heeft opgebeld. Tegen de tijd dat wij er waren, was de spoedarts er al bij (woonde daar in de buurt en kwam er op weg naar zijn ziekenhuis voorbij), eerste zorgen waren toegediend en de 100 was al ter plaatse. Eenmaal in het ziekenhuis stelde men vast dat er een barstje was in de elleboog, werd de knie genaaid met 5 hechtingen, spiksplinternieuwe bril kapot en neus, gezicht en handen geschaafd, ... Dat was pas schrikken zeg.
Jitse hield zich heel kranig en begon ook stilaan te lachen. Tof. 's Namiddags wou hij ook opnieuw naar school gaan. Papa, het zijn de eerste lessen. Schitterend. Vanavond was hij wel doodop, maar het komt wel goed.

Taxibedrijf Mieke breidt uit!


Morgen lees ik wellicht deze tekst nog even na, wou er al iets opzetten, maar heb geen tijd gehad. Na de middag heb ik dan geslapen, kreeg ik bezoek, ben naar dokter geweest, samen naar verjaardagsdrink van Sies geweest en ben ik om 21:30 uur in bed gekropen. Nu sluit ik af. En nichtje, sinds lang nog eens een glas wijn gedronken. 't Smaakte. 


Vlekjes

Bassen

Wat begon als een rampzalige nacht, ik durf niet te zeggen hoeveel pagina's ik van de Troubadour gelezen heb, hoeveel maal ik de instellingen van mijn gsm heb doorgenomen, glas bijvullen, toch nog maar eens naar het toilet geweest, lesrooster doorgenomen van Jitse, Janne en ikzelf, liedtekst van Hiklied nog eens bekeken, kan ik die rap in 't dialect toch niet afwerken (zit het metrum wel goed), even kijken of het buiten wel echt donker is, het behang van de muur is kapot, jaren-'60-vuilnisbakje in toilet is net hetzelfde als in SPM, lijstje met vragen gemaakt voor dokter, rond een uur of zes gordijnen opengetrokken om dageraad te zien, aanvullingen aanbrengen op het lijstje met vragen, de bouw van het nieuwe kinderziekenhuis nog eens goed bekeken (begrijp de structuur niet), nachtverpleger die stilletjes binnenkomt om te kijken of alles ok is (nog, en later, al wakker), aanrijdende auto's voor werknemers die om 6:15 uur beginnen, ook die van 7:00 uur, ook die van 8:00 uur, ... eindigde in een goede morgen. Ik voelde me goed. Had geen hoofdpijn. Ik was fris man. Mocht vandaag naar huis. Lekker ontbeten. Netjes gewassen. Verse kledij aangetrokken en pyjama in valies gestopt. Badkamertje opgeruimd, frigo geledigd, oud papier samen gelegd. Mieke kom maar af...

Wat begon als een goede morgen veranderde opeens. Ik kreeg opeens felle hoofdpijn. Wilde volharden in het niet nemen van pijnstillers (anders voel je het nooit). Nam er toch een en moest uiteindelijk terug in bed. Balen. Dokter kwam op bezoek. Niks ernstigs aan de hand, wellicht spanningshoofdpijn. Maar pijnstillers hielpen niet meer. Had dan uiteindelijk schele hoofdpijn tot na de middag. Het kan verkeren.

Maar ik wou het over het doktersbezoek hebben. Ik werd dus uit het ziekenhuis ontslagen en moet pas op 20 september terug naar UZ. Twintig september. Dat is nog een eeuwigheid. Weer wachten. Ben wat ontgoocheld. Ik had gehoopt op sneller resultaat. Maar de dokter wil zekerheid en wil alle proeven in handen hebben. Maar blijft wel voorzichtig positief. Er was weinig verkleuring op de PETscan. Traag groeiend moet ik horen. Traag groeiend! Over de eventuele  behandeling had hij het verder niet. Afwachten.

En daar sta je dan. Gelijk ne uitgeschudde zak. Ik ben heel de terugreis mottig geweest. Die reis duurde al te lang. Hallo,  wachten tot 20 september. Even opgebeld om te kijken of het misschien toch niet mogelijk is om de week ervoor... Niet mogelijk. Resultaten zullen niet volledig binnen zijn.

Ja nichtje, dat wordt een moeilijke. Een lastige. Misschien kan ik eindigen met de woorden van Wim, mijn broer: 'Sinds het grote slechte nieuws, hebben we al vele kleine positieve dingen gehoord, kleine positieve stapjes gezet.' Is dat positief genoeg? Of nog ene, sorry door mijn pessimisme bijna vergeten, ik heb kunnen bassen vandaag!

Vlekjes

Ballonnenweer!

Zondag, 20:00 uur (uur al driemaal aangepast), dag zit er bijna op. Zeer fijne dag gehad. Voel me goed. Begon al met goed te slapen. Ik werd slechts om de vier uur gewekt ter controle. Het was zalig om eens te kunnen doorslapen. Wel  weer een pauzeke gepakt rond een uur of half vijf, maar  De Troubadour hielp me er doorheen. Vanmorgen was ik dan echt fris wakker, goed ontbeten, mij netjes gewassen en dan wat verder gelezen. Ik voelde mij top!
Rond 10:30 uur waren Mie, Janne en Jitse hier. Janne al volledig in Chirotenue, Jitse wou zich liever netjes kleden voor het ziekenhuisbezoek. 't Was leuk om hen even met de dagverhalen aan het woord te horen. Tof dat ze hun activiteiten verderzetten. Belangrijk. Ze hadden ook heel wat verwennerijen mee: chocolade, Bounty's, M&M's, salami, kaas, ... Ze hebben duidelijk de vrees dat papa niet genoeg eten krijgt.

Na het middagmaal heb ik weer een hazetukske gedaan. Even kort, maar diep geslapen. Ondertussen is Mieke heen en weer gereden. Chiro voor de gasten. Wanneer Mieke eenmaal terug was, we hadden het elkaar beloofd, konden we eindelijk nog eens scrabbelen. Dat deed deugd. We zijn gestart, maar we hebben het spel niet kunnen uitspelen. Want ietwat later waren Jo, Steven, Kato en Remi op bezoek. Dat was fijn. Weer even kletsen. Het verhaal nog eens doen, voor en tegen, goed en slecht, en dat we toch wel al die kaap hebben genomen, elkaar moed inspreken, elkaar steunen. Maar we hebben ook gelachen. Lachen, dat moet toch altijd kunnen, hé Dina. Lachen met die vervelende situatie, ja ook zwarte humor, maar ook gewoon lachen met het leven van alle dag.

Rond 17:30 uur vertrok Mieke huiswaarts. Ze wil nog even de boekentas van Jitse nakijken. Eten. En dan rust. Ze is moe. Ze houdt zich sterk, maar heeft het lastig. 't Is lastig omdat ik zo weinig kan doen voor haar. Zij doet alles voor mij, alles voor ikke. Ik kan er eigenlijk alleen maar zijn voor haar. 't Is verdomd lastig.

Ik wil het er niet veel over hebben, maar het spookt steeds vaker door mijn hoofd. Wachten. Op wat? Dus, nichtje-positief, daar gaan we weer. Bezoek gehad, gezin verenigd, familie gehoord, chocolade gegeten, Kathleen ik kan het niet laten, ook zin in een stukje? Mieke had een heuse picknick bij, alleen het dekentje ontbrak, ... Maar laat me eindigen met dit: Het was ballonnenweer! Vanmorgen waren er een stuk of vier te zien. Vanavond zat het vol. Schitterend. 'k Heb er veel wensen aan gehangen...

Voor iedereen een dikke knuffel.
Vlekjes

Scrabble

Nog eens een berichtje posten. Alles verloopt voorlopig naar wens. Ik ben verlost van mijn infuus en kan mij beperken tot lichte pijnstillers (bruistablet). Wellicht slaap ik vannacht een stuk beter.
Ik heb een kaap genomen. Nu komt weer die spanning van het wachten. Hoewel de dokters positief lijken, zit ik er toch mee. Wat als? Maar daar gaan we toch niet van uit. Maar het speelt wel weer mee, hé.

Om de tijd wat te doden, probeer ik hem alweer nuttig te gebruiken. Het 'Hik-lied' krijgt stilaan vorm. Jitse, tekst al staat op papier en ik ben nu bezig met het uitschrijven van de melodie (kladversie van het refrein staat er bijna, aan de strofe is nog veel werk). Maar Rome is ook niet in één dag gebouwd. Ik hoop het snel afgewerkt te hebben. Kan ik het dit jaar nog eens uitproberen in de klas (wordt toch geen kinderlied). Weer iets om naar uit te kijken.

Deze namiddag is Mieke bij me geweest. 't Was fijn. Leuke babbel gehad over ditjes en datjes. Samen wat gelezen. Koffie gedronken. Spijtig dat onze scrabble er niet bij was. Ons vakantiespel. sorry collega's. Morgen maken we dit goed. 't Is van voor het nieuws dat we het nog gespeeld hebben. Je ziet dat we stilaan in onze oude traditie hervallen. Bezig zijn, bezig blijven, ... en dan die hoop, die moeten we vasthouden.


Nichtje, de korstjes van de bevestigingspuntjes op mijn hoofd beginnen te jeuken, 'k zit hier weer bij het raam met een prachtige ondergaande zon, nog twee keer slapen en ik mag naar huis, ... 't ziet er goed uit!


Sorry, nu wil ik nog wat verder werken. Tot gauw!

ps: Vannacht lag ik te bedenken dat ik precies met een zware kater in bed lag. Nu, het kan ook niet anders, want dat vat dat we aan het brouwen zijn, lijkt stilaan op een zwembad! Merci.

Tussenstand

Snel een nieuw berichtje. Vanmorgen (zaterdag) is de dokter nog eens langsgekomen. Hij vertelde me dat er tijdens de biopsie een goed staal werd genomen. Volgende vrijdag zal er wellicht meer nieuws zijn. Maandag kan ik huiswaarts keren.

Vannacht een lastige nacht gehad. Toch wel wat kunnen slapen in blokken van twee uur. Niet teveel pijn gehad, het voelt eigenlijk aan als een soort van schaafwonde. Ik hou er eventjes mee op, voel me (zeer) goed, kan voldoende eten en rusten. Heb me zelf kunnen wassen en heb al eventjes aan tafel gezeten. Het gaat vooruit. Het gaat de goede kant op.

En nu duimen voor volgende vrijdag?

Nichtje, ik ben je niet vergeten, maar mag ik het eenmaal uitstellen. Tot straks

Eerste bocht genomen

Hallo,
ik zit hier nu naast mijn ventje, dolblij hem te horen praten.
Ik krijg nu een les Nederlands, mijn leerkracht is Hans en in mijn agenda komt als onderwerp 'dictee':

Om 10u opnieuw plaatsgenomen in een karreke van de rollercoaster en om 10.30u werd er op de startknop geduwd. Ik werd omhoog getrokken, en dan weet je, komt die eerste afdaling, om vervolgens weer aan een nieuwe beklimming te beginnen. Eenmaal boven vertraagt mijn karreke, sta ik precies weer stil. Daar bevind ik me nu, wachtend op nieuws, wellicht op 13 september. Om dan uiteindelijk met een dolle vaart voorwaarts te gaan.

Even terug naar mijn ontwaakmoment: ik herkende onmiddellijk de stem van Dr. Nuyts, die me vroeg "Hoe gaat het?" En ik antwoordde "Goed, ik kan babbelen" (een babbelmachine als Hans krijgen ze niet stil, nietwaar tante Ingrid...).
Denken, ruiken, voelen, luisteren, horen, zingen van "Ik ga er tegenaan...", ik voelde me terug volop Hans. Ik kon zelf vragen aan de dokter om het thuisfront te verwittigen (schitterend dat Dr. Nuyts dat ook effectief gedaan heeft!) en was gerustgesteld. Het was echt wel de moeite om te wachten op de juiste naald, spraakcentrum niet geraakt, mission impossible tot een goed einde gebracht. Merci artsen!

Tijdens het ontwaken, heb ik er nog gelachen met de vakantieplannen van de verpleegsters: er gaat er eentje naar Mallorca, een ander vliegt vannacht naar Turkije. Dominiek verhuist van 't weekend... En Niko, bij bloedafname bij oudere mensen met moeilijk te vinden aders, gebruik je beter kinderspuitjes.
Ik wilde mij echt concentreren op hetgeen zich daar afspeelde, 'k wou de realiteit niet verliezen. Ik durfde niet meer in te slapen.

Ik word hier weer enorm goed verzorgd, dit keer geen mooie verpleegster maar Dieter doet zijn werk met hart en ziel. Merci!

Heb mijn naaste familie zelf kunnen bellen, wat voor iedereen geruststellend was.

Je ziet dat mijn secretareske het goed doet, het gaat hier om teamwork! (Hopelijk wordt dit beloond met een citytripke, mét de juiste trein én een Duvelke op een terrasje...)

Nichtje, ik ben nog Hans, de babbelaar van voorheen en geniet alweer van mijn familie.

Vlekjes,

Hans en Mieke

Vrijdag 13.00u

De operatie is uitstekend verlopen.
Hans is al wakker en praat!!! Hij heeft de prof zelf kunnen vragen om mij op te bellen.
Schitterend!

Alvast een dikke merci aan alle artsen en verpleegkundigen!!

Mieke

Vrijdag 10.30u

Beste bloggers,

nu weet ik niet goed hoe ik moet beginnen. Voor mij is dit de eerste keer maar ik heb Hans beloofd jullie op de hoogte te houden. Mijn vingers blokkeren even op het toetsenbord, gebibber alom. Maar toch moet we erdoor.

Ondertussen is hij vertrokken, terug naar de kelder. Hij kent al de weg...

De arts is nog langs geweest om alles nog even duidelijk uit te leggen. Vandaag wordt dus een staaltje uit de tumor weggenomen (mét de juiste naald!) om dan te kunnen uitmaken om welke tumor het precies gaat. Maar er zouden (volgens de pet-scan) weinig actieve cellen te zien zijn... De artsen hopen op een traaggroeiende maar spreken zich nog niet uit.

Hopen, fingers crossed, dit is het enige antwoord dat we volgende week willen horen.

Operatief verwijderen kan al zeker niet, de tumor bevindt zich midden in het spraakcentrum. Wellicht wordt het radiotherapie en chemo maar het kan ook zijn dat ze niets doen en de tumor gewoon laten zitten. Een team van een 9-tal personen zal daarover beslissen. We zijn in goede handen, het zijn artiesten.

Maar de arts heeft deze morgen toch ook nog eens gewezen op de risico's voor vandaag: de kans op bloeding is niet gering (maar daar wil ik niet aan denken) en de kans is groot dat Hans even spraakproblemen heeft, wellicht van tijdelijke aard.

(Ann, misschien wordt je broer toch even de stilste van de familie...)

De ingreep zal een 3-tal uren duren, deze namiddag mag ik opbellen. Nu weer wachten wachten,... en eigenlijk wou ik zó graag vandaag gewoon voor de klas staan, nu in Lichtervelde. Leuke sfeer, toffe collega's (merci daar allemaal!!!).

Ik vraag me nu al de hele tijd af hoe het toch mogelijk is dat deze vakantie op die manier is kunnen eindigen. Ze was zo goed begonnen:

meteen vertrokken richting Côte d'Azur, tent opgeslagen en drie weken genoten: prachtig weer, mooie omgeving, lekker geskotteld (merci Hans, balletje-balletje was weer heerlijk!), boeken verslonden, genoten van ons vieren (en 'k heb zelfs elke dag gekaart...).

Ondertussen vliegen mijn vingers over het toetsenbord. Het gaat beter en beter.

Eind juli, terwijl de kids op chirokamp waren, trokken we met ons tweetjes enkele dagen naar zee en maakten we nog een citytripke naar Brussel.

Brussel, op dat ene terrasje, een moment dat in mijn geheugen gegrift staat.

Ik bestelde voor mij een koffie, Hans kreeg ineens niet gezegd wat hij wou drinken. Daar was het weer. Ik merkte meteen wat er aan de hand was en bestelde dan maar vlug voor Hans ook een koffie. Bleek dat hij eigenlijk nen duvel wou. Even paniek, toch gelach, Hans die een duvel wilt drinken en dat niet gezegd krijgt, dat kan niet...

Vanaf toen begon ik mij zorgen te maken. Dit was niet de eerste keer, ik had het al eens meegemaakt, ook met Benny op de fiets, bij de directeur, ook in klas, in het leraarslokaal,... Het was mij de laatste tijd ook al opgevallen dat hij rustiger praatte, wat meer moest zoeken naar zijn woorden. En Hans kennende...

Uit bezorgdheid vroeg ik raad aan Nadine en Niko. Direct merkte ik een bedenkelijke blik: Hans moest zo rap mogelijk naar een neuroloog.

Merci moatjes voor jullie alerte reactie! Vorig jaar (nieroperatie) zat je er ook recht op en is het allemaal goed gekomen hé!

Het is precies alsof we toen, daar in Brussel, de verkeerde trein genomen hebben, ticket gekregen "verdwaalde reiziger". Maar we voelen ons niet alleen in onze wagon, heel wat passagiers reizen met ons mee. Merci daarvoor! Hopelijk kunnen vlug overstappen, de juiste trein nemen en gewoon weer verder reizen.

ti toch woar é???

Groetjes,

Mieke

p.s. Ik houd jullie op de hoogte

Alweer klaar

'k Zit alweer klaar, nog even de stress uit de vingers schrijven. Verdorie, inderdaad het typen gebeurt met wat meer moeitje. Lettertjes zoeken, door elkaar halen, fouten schrijven, ... den bibber in de vingers, precies examen piano...
Maar ik heb heel goed geslapen. Zoals gewoonlijk in twee blokken. Met tussenin een pauzeke. Van het pauzeke gebruik gemaakt om aan nieuw boek De troubadour te beginnen. Over het leven van een jongeling die zijn familie verlaat om zich te verdiepen in het schrijven en zingen. Benieuwd.
Ondertussen genietend van een stukske muziek. Sting en Branford Marsalis. Fantastische combinatie. Blijft kippenvel geven.

Tot gauw!

Daar gaan we weer

Ik ben klaar, opnieuw klaar. Rond 16:30 uur terug op de kamer. Puntjes op het hoofd geplaatst (ik vermoed de naam funcials te hebben gehoord). Rond 17:45 uur werd de scan genomen. Bloedstaal afgenomen, stollingsproef afgewerkt, ... klaar. Nu is het wachten. Ik zit ondertussen wel in een eenpersoonskamer. Kan ik rustig naar wat jazz luisteren. Vreemd, zit hier te typen met een rustig muziekje en rechts van mij een prachtige showspel: de ondergaande zon over de skyline van Gent. Toch even genieten. Prachtig.

Wel een hele fijne dag gehad. Vanmorgen samen met de kindjes ontbeten en hen dan met een klein hartje uitgewuifd. Ze zijn welgezind vertrokken. Focus op school. Tof, sterk!
Daarna nog wat verder geslapen. Om 10 uur even krant gelezen, daarna nog een paar winkeltjes bezocht op zoek naar een pet of hoed. Voorlopig vruchteloos. Vanmiddag een dagschoteltje in 't Stampkot gegeten. Filip wat kunt gij toch fijn koken. Dan weer het bed in tot 15 uur. Snel nog een paar tokkels op de bas. Fijn. Dat we maar weer snel met het combo kunnen starten. Gasten, mijn vingers jeuken.

Nichtje, hier ben ik weer. Eigenlijk was er weer veel positiefs rondom mij. Mijn gasten gezien, nog wat quality time met Mieke, wat bassen, mogen (lekker) eten, zonnig weer en vooral vaststellen dat we ons leed niet alleen moeten dragen. Ongelooflijk veel steun krijgen we. Zelfs uit de meest onverwachte hoek. Schitterend Rik, tof dat je opbelde. Dat doet iets met een mens. Merci allemaal.
Wat ook positief is. Ik kwam deze namiddag een van de dokters tegen. Ik vroeg hem of de naald wel zeker in het UZ was. Hij bevestigde en sprak zelfs over naaldEN. Zeker weten, het komt goed. Johan, ik ga er tegenaan!

Morgen neemt Mieke de blog wat over. Wellicht pas nieuws tegen de avond.

Even pauzeren

Wat een fijne dag. Ik heb echt genoten. Toen ik om 10 uur Mieke belde met het nieuws dat ik naar huis mocht, stond ze reeds om 10:40 uur aan mijn kamer. Voor twaalf uur kreeg ik nog bijkomende en concrete info omtrent verdere timing (Zie ook vorige blog).
Maar... verrassing alom toen de kids van hun eerste schooldag thuiskwamen. Hun papa lag te rusten in de zonnige plaza! Janne die als eerste thuis kwam, vloog mij om de armen. Warme tranen. Jitse kwam wat later thuis. Een kerel. Hoi papa, oe ist? Allebei een toffe startdag gehad. Leuk en geruststellend. 't Was fijn dat ik ze kon zien, horen, voelen, ruiken, ...
Deze namiddag, na eerst een anderhalf uur slapen, nog wat verder in de zon gezeten. Bezoek gehad van (schoon)ouders. Merci Erik voor het trimmen van het gras. Even vrijuit kunnen kletsen. Doet deugd. Ondertussen ook opvang voor de kids geregeld. Het is tof om op zo'n grote familie te kunnen rekenen. We hebben dit echt wel nodig. We kunnen het niet alleen. We voelen ons ook niet alleen.

Vanavond zelfs nog even de tijd genomen om Catan te spelen. Sorry, Janne en Jitse, den paps is toch nog even te sterk. Het was heel leuk en gezellig. 'k Heb heel wat positieve energie opgedaan vandaag. Eventjes het UZ kunnen vergeten, letterlijk achterlaten, om vervolgens volop van de huiselijke gezelligheid te kunnen genieten. En de zon was van de partij. Vanavond zelfs nog klein fietstochtje gemaakt naar het centrum. Samen met Janne naar de bank. Mijn benen hadden het nodig. Ze moesten even in beweging komen. Ver was het niet, maar toch even die wind voelen...

Nichtje, positiviteit overheerst alom. En ook nogmaals grote dank aan UZ. Ook in deze moeilijke omstandigheden lieten ze me niet in de steek. Ze namen hun verantwoordelijkheid op, namen de juiste beslissing. Het was voor mij niet fijn. Tot tweemaal toe klaarliggen, stress, schrik, wachten, veel dokters, trafiek van bedden, patiënten, groene verplegers "ik vertrek morgen met mijn vriendin naar Turkije". Ik wissel glimlach met een wachtende patiënt. Ook hier gaat het leven verder. Verbondenheid. Samen sterk.

Maar als muzikant hebben we het volgende geleerd. Niet omkijken. Al spelend gebeuren wel eens fouten, ratés. Verschrikkelijk, ergerlijk, iedereen heeft het gehoord, shit. Niemand is daar vrij van. Maar als muzikant werden we geleerd om daar niet bij stil te staan. Richt je focus, je concentratie op wat nog komt. Het verleden is voorbij, kunnen we niets meer aan veranderen. Ik heb de dokters ook zo gerustgesteld en sportief verwoord dat enkel wat komt telt.
Dus morgen nog wat rusten, 's middags nog een snackske met Mieke Tip van verplegend personeel. Een klakske of e noetje gaan kopen. Daarna haar nog wat laten bijknippen, badje nemen en dan doorrijden naar Gent. Gelukkig dat ik voortdurend op Mieke kan rekenen. Mijn vrouwke-doet-het-al. Ze houdt zich sterk, gelukkig moet ze niet werken. Zou anders niet lukken hier. En weet je, vannacht lig ik bij haar. Dan kan ik in mijn slaap eventjes voelen, ja ze is er nog. 'k Ben niet alleen.