Op mijn akelige tocht op de rollercoaster komt het einde stilaan in zicht. Nog drie bochten te gaan, de finish is in zicht. Bijna einde behandeling: morgenvroeg om 6:15 uur, dinsdag rond de klok van acht en woensdag ronden we af om 12:10!
We kunnen weer bijna een hoofdstuk afsluiten en dan is het weer, je voelt hem aankomen, wachten.
Maar laat ons even bij het nu blijven, de rest is voorlopig koffiedik kijken en daar hebben we niks aan. Daarmee maken we het onszelf alleen maar moeilijk.
Het weekend was weer een voltreffer. Vrijdag personeelsfeest van Miekes school (mijn ex-school). Veel ex-collega's en ex-directie teruggezien. Het was heel fijn (en lekker, het eten althans). Veel gekletst over voetballen op de koer, het pronostikeren, over prachtige boeken, hoe is het met de kinderen, ben jij ziek? je zou het niet zeggen,... Het was een blij weerzien.
Dit weekend heb ik een telefoon gehad van Brent van 'Steak Number Eight', er zit een mooi project in het verschiet voor Ortier. Veel kan ik er nog niet over zeggen, maar het heeft iets met zingen te maken. Alweer een reden om in de toekomst verder te schrijven aan deze blog.
Nichtje, tof dat de behandeling zo goed als voorbij is. Dat ik nog steeds geen cortisone moet nemen en ik weinig ongemakken heb (dit weekend wel wat last van misselijkheid). Ergens is het wel spijtig dat mijn uitstapjes naar Gent afgelopen zullen zijn. Elke dag met een andere vrouwelijke chauffeur op stap ... dat gaf wel indruk ;-) Op de dienst van de radiotherapie werd ik vaak met enige naijver bekeken. Weer een andere... Sorry, mijn mannelijke hormonen spelen efkens op. Nee, begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik er bijna vanaf ben. Tot een volgende.
Vlekjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten