Wat begon als een rampzalige nacht, ik durf niet te zeggen hoeveel pagina's ik van de Troubadour gelezen heb, hoeveel maal ik de instellingen van mijn gsm heb doorgenomen, glas bijvullen, toch nog maar eens naar het toilet geweest, lesrooster doorgenomen van Jitse, Janne en ikzelf, liedtekst van Hiklied nog eens bekeken, kan ik die rap in 't dialect toch niet afwerken (zit het metrum wel goed), even kijken of het buiten wel echt donker is, het behang van de muur is kapot, jaren-'60-vuilnisbakje in toilet is net hetzelfde als in SPM, lijstje met vragen gemaakt voor dokter, rond een uur of zes gordijnen opengetrokken om dageraad te zien, aanvullingen aanbrengen op het lijstje met vragen, de bouw van het nieuwe kinderziekenhuis nog eens goed bekeken (begrijp de structuur niet), nachtverpleger die stilletjes binnenkomt om te kijken of alles ok is (nog, en later, al wakker), aanrijdende auto's voor werknemers die om 6:15 uur beginnen, ook die van 7:00 uur, ook die van 8:00 uur, ... eindigde in een goede morgen. Ik voelde me goed. Had geen hoofdpijn. Ik was fris man. Mocht vandaag naar huis. Lekker ontbeten. Netjes gewassen. Verse kledij aangetrokken en pyjama in valies gestopt. Badkamertje opgeruimd, frigo geledigd, oud papier samen gelegd. Mieke kom maar af...
Wat begon als een goede morgen veranderde opeens. Ik kreeg opeens felle hoofdpijn. Wilde volharden in het niet nemen van pijnstillers (anders voel je het nooit). Nam er toch een en moest uiteindelijk terug in bed. Balen. Dokter kwam op bezoek. Niks ernstigs aan de hand, wellicht spanningshoofdpijn. Maar pijnstillers hielpen niet meer. Had dan uiteindelijk schele hoofdpijn tot na de middag. Het kan verkeren.
Maar ik wou het over het doktersbezoek hebben. Ik werd dus uit het ziekenhuis ontslagen en moet pas op 20 september terug naar UZ. Twintig september. Dat is nog een eeuwigheid. Weer wachten. Ben wat ontgoocheld. Ik had gehoopt op sneller resultaat. Maar de dokter wil zekerheid en wil alle proeven in handen hebben. Maar blijft wel voorzichtig positief. Er was weinig verkleuring op de PETscan. Traag groeiend moet ik horen. Traag groeiend! Over de eventuele behandeling had hij het verder niet. Afwachten.
En daar sta je dan. Gelijk ne uitgeschudde zak. Ik ben heel de terugreis mottig geweest. Die reis duurde al te lang. Hallo, wachten tot 20 september. Even opgebeld om te kijken of het misschien toch niet mogelijk is om de week ervoor... Niet mogelijk. Resultaten zullen niet volledig binnen zijn.
Ja nichtje, dat wordt een moeilijke. Een lastige. Misschien kan ik eindigen met de woorden van Wim, mijn broer: 'Sinds het grote slechte nieuws, hebben we al vele kleine positieve dingen gehoord, kleine positieve stapjes gezet.' Is dat positief genoeg? Of nog ene, sorry door mijn pessimisme bijna vergeten, ik heb kunnen bassen vandaag!
Vlekjes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten