Ruilen?

Even wat tijd, even wat afstand genomen. Even vooral tijd voor mezelf genomen. Dingen gedaan die ik graag wou doen. Even niet wachten, even toch niet in het karreke zitten. Weet je nog, we waren net gestart, hadden eerste afdaling genomen, om dan eenmaal opnieuw boven, precies in stilstand, zwevend hoog boven de grond, te wachten op die laatste versnelling. Wanneer de doorstart is genomen, ben ik afhankelijk van het parcours dat het wagentje elke keer volgt, enkel geleid door twee stalen rails, maar vol vertrouwen op weg naar de stopplaats.
Nog acht dagen. Acht lange, bange dagen. Ik wil er eigenlijk niet te veel aan denken, niet te veel mee bezig zijn. Dat probeer ik toch. Het is niet eenvoudig, want het spookt voortdurend door je hoofd. Of je nu wilt of niet, het zit daar, letterlijk en figuurlijk. Maar je voelt het niet. Je merkt dat niet. Ik wist het ook niet. Vreemd, want toen ging het ook. Ik was gezond. Nooit iets van gemerkt dat hét er zat. Dat hét er is. Het nam deel aan/van mijn leven, zonder mij hiervan op de hoogte te brengen.
Ik zou zo graag nog eens willen zijn, voelen hoe het ervoor was. Dat onbezonnen leven. Geen zorgen, of vooral  onbenullige zorgen. Zou ik dan niet even kunnen ruilen? Ruilen met wie (of wat)? Geen optie, dit moet ik zelf dragen. Zo is het. Ik wil hier ook niemand anders mee belasten. Het is mijn taak dit tot een goed einde te brengen. En dat lukt me wel. Ik ben positief ingesteld, ik geloof ook in het positieve. Maar ben ik dan niet té positief, maak ik soms de bedenking. Speel ik niet te veel verstoppertje. Blijf ik wel realistisch, maak ik mezelf niets wijs, voeten op de grond? Het is zo'n moeilijke evenwichtsoefening. Voor mij, mijn gezin, familie, vrienden, collega's,... Ja/Nee. Goed/slecht. +/-

En het wordt nooit meer zoals vroeger. We kunnen vroeger er niet meer bijhalen, niet meer terughalen. Vroeger kunnen we alleen koesteren, vertellen over, denken aan zoete herinneringen, weet je nog die keer... Enkel het nu is er. Daar raak ik steeds meer van overtuigd, enkel het nu is van tel. Wat weg is weg en wat komt, dat kennen we niet. Maar nu moeten we ten volle genieten, ten volle leven. En dat probeer ik nog steeds. Mag ik wel genieten? Is dit nog verantwoord? Kan dit nog?
Maar ik heb wel het gevoel dat ik er in slaag. Zeker als het over mezelf gaat. Ik weet niet of mijn naasten het ook zo beleven? Ben ik veranderd? Ben ik nog te genieten? Ben ik nog de vrolijke Hans? Soms twijfel ik daar wel eens aan. Ben ik niet te veel met mezelf bezig, te egoïstisch, te egocentrisch, te narcistisch, ... Hou ik te weinig rekening met mijn omgeving, ben ik er wel nog voor hen? Draaien we niet teveel in onze eigen cirkels rond?
 
Wat vind ik dit toch moeilijk. Toch even ruilen?

Nichtje positief. Gisteren en vandaag veel met de bas bezig geweest. Jitse wordt steeds beter, Janne helpt in het huishouden zoveel als ze kan en is nu op stap met vriendinnen, ik genoot van een gezellig avondje thuis, lekkere BBQ, zelfs met twee glaasjes wijn, 't smaakte, morgen privéconcertje, in de namiddag een uitstapje met mijn Mieke, 'k zie er weer naar uit... En nu maak ik me klaar om te kijken naar The worst week of my life.

Vlekjes