Voila, de kop is er af. Eindelijk gestart met de behandeling. Rond 16 uur riepen ze mijn naam af. Ik mocht binnen gaan en kreeg van een verpleegster tekst en uitleg van wat mij te gebeuren stond. Daarna mocht ik een soort van geïsoleerde bunker binnen gaan. Geen ramen, donkergroene en blauwe (?) muren, een groot machine met vreemde ronde vormen met daaronder een tafel met geel hoofdsteuntje. Ik kreeg nog eventjes wat herhaling van de uitleg. De camera's die me in het oog houden werden aangewezen. "Mocht er een probleem zijn, zwaaien naar de camera," zei ze. "Ik kijk eventjes onder jouw trui om te controleren of je volgens de lijnen op je borstkas correct op de tafel ligt. Hoofd wat rechter houden en de romp zal ik wat verschuiven," voegde ze er aan toe. Daarna werd mijn masker opgezet. En weg waren ze... Eerst werd een CT-scan genomen om de juiste positie van mijn hoofd te bepalen, tafel werd nog wat verschoven, en toen hoorde ik enkel nog de machine zoemen, tafel verschuiven, zoemen, ... "Het is gedaan," riep ze, "ik haal je masker er af." Dat was het. Nog 26 keer!
Iedereen vraagt me wat voel je? Niks. Zijn er nevenwerkingen? Heel wat, maar bij iedereen is het anders. En wellicht manifesteren die zich meer naar het einde toe? Ik had op de terugrit wel weer wat last van spraakproblemen. Kort, maar het was er weer. Wat is de oorzaak? Nu al van de straling? Of afbouw van de Medrol? Spanning? Toch wel drie keer in een week voorgehad. Zal het moeten opvolgen.
Alweer een pluspunt voor het verplegend personeel. Uiterst attent, vriendelijk en bezorgd. Morgen om 8:40 uur en de hele volgende week om 12:45 uur. Elke donderdag heb ik een gesprek met de assistent van professor Boterberg.
Nichtje, ik onthou vooral dat ik begonnen ben. Oef, eindelijk. Mijn karretje is vertrokken! En ook de vele reacties, aanmoedigingen en steunbetuigingen. Dat doet nog altijd deugd.
Vlekjes
ps: Hopelijk haalt Leonard het niet in zijn hoofd om te zeggen dat mijne tumor een rechtvaardige straf is. Misschien is ruilen dan toch een optie? Sorry voor mijn uithaal, zal niet meer gebeuren.
Hallo Hans
BeantwoordenVerwijderenTijdens ons telefoongesprekje een goeie maand geleden had ik je al verteld dat ik erg met je meeleef en sindsdien zit je wel elke dag in mijn gedachten.
Ik had gehoord dat je een blog schreef en ik heb zojuist al je berichten gelezen.
Het is echt sterk hoe je alles kan verwoorden, je positieve en negatieve gevoelens. Ik vind het moeilijk om mijn gevoelens onder woorden te bregen. Maar ik hoop echt dat de behandeling goed aanslaat. Dat moet gewoon!
Veel groetjes aan Mieke, Janne en Jitse.
Dikke knuffel en veel sterkte!
Fran
Hallo Hans,
BeantwoordenVerwijderenIk heb een paar dagen je blog niet gevolgd omdat ik het een beetje te druk had met de voorbereidingen van de uitwisseling met Komen. Ze zijn donderdag op bezoek gekomen in Wevelgem.
Nu die dag voorbij is, kan ik weer wat tijd vrijmaken voor de belangrijke dingen in het leven : de mensen die we graag hebben ! En jij bent toch een heel lief iemand die ik graag heb.
Ik blijf voor je duimen dat de behandeling goed verloopt.
Verder wil ik ook even laten weten dat ik me gerust wil vrijmaken om je eens naar Gent te voeren. Ik ben vrij op maandag- en woensdagvoormiddag en op dinsdagnamiddag (na 14 u). Als ik je kan helpen, laat het gerust weten.
Veel groetjes,
Alexia