Les over vermoeidheid

Wat een rotte nacht. Het is toch niet te vatten. De ene nacht val ik als een blok in slaap, andere nachten lig ik, zelfs met een inslapertje, te wroeten en te woelen dat het geen naam heeft. Vannacht heb ik uiteindelijk om 1 uur een slaappil genomen. Ik was moe, maar zat nog vol energie. Een rot gevoel waar ik steeds maar nerveuzer van wordt. Raar, ik ontzie het om te slapen, wat natuurlijk geen goed, geen rustig begin is, ...

Vandaag met nichtje naar een lezing over 'Vermoeidheid na kankerbehandeling' geweest. Het was interessant maar veel zaken weet je al uit ondervinding. Wat ik zeker zal proberen is overdag veel hazetukskes te doen i.p.v. een lange slaap. Lang slapen overdag is blijkbaar niet zo goed voor je slaapritme. Veel bewegen wordt ook aangeraden. Rustig en niet forceren, maar wat kan, doe je te voet of per fiets, ...wat zit ik hier nu toch te schrijven. Tijdens die lezing enkele lotgevallen gezien en ik dacht bij mezelf, ik ben er nog zo slecht niet aan toe (wat vermoeidheid en optimisme betreft). De moderator raadde me wel aan om een sessie 'revalidatie na kanker' te volgen. Zou ook moeten kunnen in Kortrijk. Ik heb ondertussen dokter Bruyneel gecontacteerd voor een update en hem hierover ook gesproken. Hij kijkt eens na wat er kan gevolgd worden in AZ Groeninge.

Vandaag ook telefoon gehad van mijn directeur. Goed nieuws, in januari wordt de zonnewering opgehangen en ik mag kijken voor de muziekinstallatie in de muziekklas. Tof dat ik er mag voor gaan. Dat het net zoals ik, niet ook stil valt. Hopelijk kan ik er in het tweede trimester mee werken, dat maakt het plaatje dan helemaal volledig! En dan gaan we er weer voor!

Morgen is het rustdag. Dan ga ik eens niks doen. Enkel wat lezen, muziek beluisteren, wat eten maken en op de hometrainer fietsen.

Vlekjes

Vreemd

Ondertussen zijn we alweer twee dagen verder. Ja, ik mis ze. Mijn chauffeurkes. 't Was een aangename manier om naar Gent te gaan. Zo heb ik ook veel mensen op een andere manier leren kennen. Ja, ik mis ze, vooral hun verhalen, hun vertellingskes, hun aanwezigheid, ... Nog eens een dikke merci, hartelijk dank! Ook bedankt aan de talrijke kandidaat-chauffeurs-die-niet-hebben-kunnen-rijden. Helaas had ik voor hen geen beurten genoeg ;-) Toch ook bedankt. Together we are strong!
Ik heb er gisteren op mijn gemak een Omerke op gedronken. Op het goede verloop van de ritten en de therapie. Nu enkel nog (sorry) wachten op nieuws van Gent. Eind december begin januari hoop ik toch iets meer te weten.

Sorry, ik herhaal waarschijnlijk voortdurend hetzelfde. Uit verveling? Niet echt, want ik heb wel een en ander te doen. Maar ken je dat gevoel, je hebt een zee van tijd voor je en je weet niet wat eerst te beginnen. Je schuift precies alles voor je uit, weinig courage om te starten met iets. Niet echt een doel voor ogen hebbend.
Ik zou ook in mijn bed kunnen kruipen, ik ben moe. Maar nee, eerst wat doen, dan pas rusten. Dus ga ik straks naar de markt en om vlees, dan heb ik toch mijn deel gedaan, ben dan toch nuttig geweest. Heb ik eenmaal mijn 'doe-ding' gedaan, dan heb ik weer het recht om niks te doen. Een mens zit toch vreemd in elkaar. En ik geef het eerlijk toe, ik ga liever werken dan 'menage' te doen.

Wellicht een vreemd bericht, maar zo voel ik me ook wel een beetje: vreemd.

Vlekjes

Wachtkamer

Voilà, de radiotherapie zit er op. Ik zit nu weer in de wachtkamer. Alweer. De race op de rollercoaster is afgelopen. Het is nu uitkijken naar wat komt.
Twee zaken staan nu nog op de agenda: 20 december MRI en consultatie bij dr. Nuyts. Daar hoop ik te vernemen wat de toestand van het oedeem is (verdwenen of niet) en of de tumor gegroeid is of niet. Tweede afspraak heb ik op 6 januari bij professor Boterberg van de Radiotherapie. Wat ik daar te horen kan krijgen weet ik eigenlijk niet. Ik vermoed (!) eens nakijken hoe ik de therapie heb verdragen en misschien een PETscan vastleggen om de activiteit van de de tumor te meten. Ik weet het eigenlijk niet.

Dit hoofdstuk is afgesloten, deel twee ligt nu klaar. Bang om eraan te beginnen. Want ik weet alweer niet wat er in staat en hoe het afloopt. Ja, en toch moet ik blad per blad lezen, ondergaan. Ik moet er aan beginnen, ik heb geen andere keuze. Maar het is wel stressen!

Toch probeer ik het een beetje uit mijn hoofd te zetten en aan andere leuke dingen te denken. Ik ben heus wel blij dat het voorbij is, maar het is nog niet gedaan. En bovendien hét zit er nog en ik weet er niks meer over. Goed of slecht? Geen idee. Wachten.

Nichtje. Het goede vandaag was dat ik samen met mijn laatste chauffeuze Mieke D onze collega ging bezoeken in het UZ. Toen we er aankwamen was hij niet op zijn kamer. Bij navraag bleek dat hij gisterenavond naar huis was gegaan. Dat was pas positief nieuws! Kan het herstellen eindelijk beginnen. Kop op Luc!

Groeten vanuit de wachtkamer
Vlekjes

Laatste!

Morgen de laatste. Dat zegt genoeg hé!

Vlekjes

Laatste bochten?

Op mijn akelige tocht op de rollercoaster komt het einde stilaan in zicht. Nog drie bochten te gaan, de finish is in zicht. Bijna einde behandeling: morgenvroeg om 6:15 uur, dinsdag rond de klok van acht en woensdag ronden we af om 12:10!
We kunnen weer bijna een hoofdstuk afsluiten en dan is het weer, je voelt hem aankomen, wachten.
Maar laat ons even bij het nu blijven, de rest is voorlopig koffiedik kijken en daar hebben we niks aan. Daarmee maken we het onszelf alleen maar moeilijk.

Het weekend was weer een voltreffer. Vrijdag personeelsfeest van Miekes school (mijn ex-school). Veel ex-collega's en ex-directie teruggezien. Het was heel fijn (en lekker, het eten althans). Veel gekletst over voetballen op de koer, het pronostikeren, over prachtige boeken, hoe is het met de kinderen, ben jij ziek? je zou het niet zeggen,... Het was een blij weerzien.

Dit weekend heb ik een telefoon gehad van Brent van 'Steak Number Eight', er zit een mooi project in het verschiet voor Ortier. Veel kan ik er nog niet over zeggen, maar het heeft iets met zingen te maken. Alweer een reden om in de toekomst verder te schrijven aan deze blog.

Nichtje, tof dat de behandeling zo goed als voorbij is. Dat ik nog steeds geen cortisone moet nemen en ik weinig ongemakken heb (dit weekend wel wat last van misselijkheid). Ergens is het wel spijtig dat mijn uitstapjes naar Gent afgelopen zullen zijn. Elke dag met een andere vrouwelijke chauffeur op stap ... dat gaf wel indruk ;-) Op de dienst van de radiotherapie werd ik vaak met enige naijver bekeken. Weer een andere... Sorry, mijn mannelijke hormonen spelen efkens op. Nee, begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik er bijna vanaf ben. Tot een volgende.

Vlekjes!

Laatste vijf!

Vandaag een leuke dag gehad. Ik ben deze voormiddag met hét nichtje op pad geweest. Weer fijne gesprekken gehad en veel ervaringen kunnen uitwisselen. Ik heb veel bijgeleerd. Na de behandeling die weer heel vlot verliep, ben ik bij de dokter geweest. Voor de laatste maal tijdens de behandeling. Hij was heel tevreden hoe ik fysiek en mentaal op de behandeling reageerde. Helaas mag ik dat niet als een positief voorteken voor het resultaat van de behandeling beschouwen. Maar goed, hoop doet leven. 'Muzikanten hebben vreemde hersenspinsels,' zei ik hem. We grapten er wat over, maar hij geloofde ook in de helende werking van muziektherapie.

Helaas. Mie en ikke hebben beslist niet naar Kenia te gaan tijdens kerstvakantie. Bernard die er woont, had een grandioos idee, maar de timing is te kort. Naar daar trekken voor een weekske vinden we er wat over. De prijs van de vlucht blijft dezelfde of je voor lange of korte periode reis. En eigenlijk zouden we daar maar vijf dagen ter plaatse zijn. We hopen dat dit uitstel geen afstel wordt. Nu wordt het uitkijken naar een betere periode. Dat wordt dus nog even op de tanden bijten...

Nichtje, ik heb al veel positiefs gezegd en geschreven. Maar misschien kan ik nog even aanhalen dat het vanaf morgen allemaal mijn laatste behandelingsdagen zijn... laatste keer op donderdag, laatste keer op vrijdag, etc. Ik kan ook melden dat ik ons (ja, wij twee) ingeschreven heb voor de infosessie rond 'Vermoeidheid' na een behandeling van kanker. Verder had ons Jitse goede punten voor Frans, ons Janne werd tiende op het Vlaams kampioenschap veldlopen,  Mieke heeft vandaag haar eerste proefdruk ontvangen van haar tweede boek, de hesperolletjes met witloof smaakten weer heerlijk, ...

Eindelijk gevonden hoe reactie te plaatsen

Ik krijg nog vaak de vraag: 'Hoe kunnen wij reageren op je blog?' Eindelijk gevonden. Zie hier:

Onderaan het artikel kan je bij 'Een reactie plaatsen' je tekst typen. Vervolgens kies je bij "reageer als" voor "anoniem" (e kan je naam noteren in je reactie zo je wil). Dan klikken op "reactie plaatsen" en typ de woordverificatie over. Afsluiten doe je met op "reactie plaatsen" te klikken. Voilà veel succes.

Baaldag

Laat me toe eerst te zeggen dat ik het voorlopig nog altijd goed stel. Enkel veel last van vermoeidheid. Toch ben ik vandaag net als gisteren, naar school gefietst. Nee, ik geef voorlopig nog geen les (het zou me helaas nog niet lukken), maar het was vandaag zinvolle dag voor de eerste graad en ik ben over de middag een potje koffie gaan drinken met de SPM-collega's.
Ondanks mijn vermoeidheid, hebben we gisteren met Ortier fantastisch gerepeteerd. En op aanraden van dokter Tom ben ik met een pilleke in bed gekropen en met leuke koormelodieën in slaap gevallen. Helaas, vandaag geen basles, geen combo. Te moe om me nog te verplaatsen. Zie het niet zitten.

Als titel schreef ik 'Baaldag'. Doelend op het slechte nieuws dat ik gisteren vernam. Collega en ex-collega maken moeilijke tijden door wegens ernstige en slepende ziekte. Bitter. Pijnlijk. Voor hen ook helaas letterlijk.
Maar wat me nog het meest in droefenis hult, is het overlijden van Rudi Reunes. Soldate moat en collega muzikant. Schitterend trompettist. We leerden elkaar kennen in de muziekkapel van de Zeemacht. Shit, overleden, las ik, na een verkeersongeval.

Nichtje, vandaag zou het niet passend zijn om mijn positieve gedachten te noteren. Het is voor de volgende keer.

Echtgenote van Rudi, al vermoed ik dat je mijn blog niet leest, ik leef met je mee. Mijn innige deelname.
Hans

De zon?

Eigenlijk had ik me voorgenomen om vandaag iets te schrijven. Echter vermoeidheid houdt me tegen. Ik houd het kort.
Ik voel me redelijk, maar zeer loom, futloos...

En het positieve. Ik kreeg een ongelooflijk toffe uitnodiging voor bezoek aan de zon. Bernard, we proberen er werk van te maken om het geregeld te krijgen. Beste lezers ik verklap nog niet te veel, moet nog te veel uitzoeken of het wel mogelijk is, wat kan. Maar weer iets om naar uit te kijken. Lukt het met niet, ik alvast genoten van de boost die ik vandaag gevoeld heb!

vlekjes

Goed rapport

Yes, goed geslapen! Euh, wel met een pilleke. Maar ik heb er deugd van gehad. Zodoende dat ondanks het gure herfstweer, de kleine gebruikelijke ongemakken nogal mee vallen. De andere pillekes doen hun werk.
Weet je, gisteren zei dokter Berkovic: 'Je doet het zeer goed.' Doelend op het feit dat het vrij vlot verloopt, ik weinig, slechts  kleine, ongemakken heb, ik van de cortisone kan afblijven, en vooral ook dat de moraal goed is. Misschien ben ik wel wat trots met mijn rapport. Ik heb zoiets van, je mag het allemaal ondertekenen. Want we zorgen samen voor dat goed rapport. Wim V., we hebben al dikwijls aan de vensterbank gestaan ;-) Of voor dat goed brouwselke. Ik drink er 's avonds wel geen meer. Behalve dan na het koor en ja, Jan, volgende week drinken we er ene na het combo! Te lang geleden. Maken we volgende week weer goed. Maar samen geraken we er wel.

En nichtje, samen, wat een woord. In de vooravond brengen we het weer van toepassing: samenkomst voor de geboortereceptie van Poppelien. Het wordt een blij weerzien van neven en nichten, nonkels en tantes van moeders kant. 'k Zie het zitten.

Mag ik toch een pijnpuntje aanhalen. 't Is verlengd weekend en ik zag toch heel wat caravans en mobilhomes vertrekken (ondanks slechte weer). Dat doet zeer. Ik ben al sinds 1 juli thuis en sorry ik snak naar vakantie. Echte vakantie. Sinds 15 augustus lukt dat niet meer. Zelfs bezoekske in Blankenberge tijdens herfstvakantie lukte niet. Dus ik, en welllicht ben ik niet alleen, sna(c)k naar de zon. Ik zou wel eens tussen 24 november en 20 december naar de zon willen. Kandidaten?

Weeral moe

Ondertussen zijn we dinsdag. De bestralingen liepen gisteren en vandaag zeer vlot. Ik verteer ze ook nog goed. Alleen de vermoeidheid speelt me parten. Vermoeidheid van de bestraling, maar ook vermoeidheid omwille van het slecht slapen 's nachts. Het piekeren is helaas weer gestart. We naderen het einde van de behandeling en dat zet een mens aan het denken...
Vandaag ook nog telefoon gekregen van de polikliniek. Op de dag van mijn afspraak met dokter Nuyts (20/12) moet ik 's middags ook nog een MRIscan laten nemen. Hopelijk krijg ik op die dag al enige kijk op de werking van de behandeling.

Vanavond ga ik naar het combo. Wordt wat lastig, maar wil het niet laten. Te leuk, te plezant, en heel motiverend!

Nichtje wat ik vandaag als positief wil vermelden is dat chauffeur Nele mij vandaag twee leuke, toffe, warme cd's heeft laten horen. De onbekende Canadese Melody Gardot is een waar talent. Zeer warme stem, leuke jazzy muziek. Tof.

en nu ga ik 'spelen'!

vlekjes
Hans

Zondag Rustdag

Vandaag is het rustdag. Gisteren ook, eergisteren eigenlijk ook, ... De voorbije dagen is er van mijnentwege niet veel gebeurd. Hoewel we in deze vakantie toch een Ikea-rekje in elkaar geknutseld hebben en cdrekjes hebben opgehangen in de living. Maar vandaag gebeurt er niks. Echt niks. Kijken naar De Zevende Dag, deze namiddag het veldrijden volgen en vanavond kijken naar De jaren stillekes, de laatste aflevering van Flikken Maastricht en als het even kan nog De schaduw van het kruis volgen. Tussendoor rest er enkel nog tijd om te rusten...

Nichtje, schitterend neven en nichtenfeest. Wellicht is het laat geworden? Sommigen waren nog niet op het einde van hun Latijn... Ik heb me ferm geamuseerd. En ik was niet alleen zo te zien. Maar nu weer ernstig, morgen beginnen we er weer aan voor nog een kleine drie weken!

En nu boeken toe. Tot binnenkort!

Vlekjes
Hans

Weer een week voorbij

Weer een week voorbij. Nog 11 te gaan. Het schiet op. En... ik voel me goed. De pilletjes tegen misselijkheid blijven hun werk doen. En ik neem steeds minder pijnstillers. Alleen het slapen lukt niet meer zo goed. De vervolgvragen beginnen weer in mijn hoofd te spelen. Wat, hoe, wanneer, voldoende, en dan, ... Vanavond neem ik weer een inslapertje. Hoewel... straks gaan we naar de bijeenkomst van neven en nichten van de Wylins. Het wordt wellicht toch wel een beetje laat. Maar morgen kunnen we allemaal lang slapen. En het positieve nieuws... mijn nichtje zal er zijn!

Tussendoor voor mijn collega's die mijn blog volgen. Vanmorgen ben ik met turnleraar Christophe op blits bezoek geweest bij collega Luc. Was nog zeer vermoeid van de operatie en klaagde over heel wat pijn. Ik hoop dat alles goed komt. Zal hem in de komende weken nog wel eens bezoeken. Duimen dat alles goed komt.

Vlekjes
Hans

Halfweg!

Het is een tijd geleden dat ik nog de moed vond om wat te schrijven. Ik kwam gisteren nog een collega tegen en verontschuldigde me hiervoor. Ik weet het, 't Is lang geleden, te lang geleden. Maar het is moeilijk en het wordt lastig om zinnen te vormen, woorden te zoeken, het neer te pennen.
De vermoeidheid eist zijn tol. Korte, kleine activiteiten lukken me nog, maar grote inspanningen zijn momenteel niet meer aan mij besteed. Het is eigenlijk vreemd. Ik kan opstaan en mij zeer goed voelen, een uur later voel ik me zo loom als een natte dweil... De fysieke toestand schommelt heel snel van goed naar minder goed. Mijn enige zekerheid is tijdig genoeg rusten. Maar ik klaag niet, want...

Ja nichtje, ik ben halfweg! Na morgen heb ik er nog 13 te gaan. Kan ik eindelijk beginnen aftellen! Morgen maken we er een kleine uitstap van. Jitse wil graag eens meegaan naar binnen om zich een beeld te kunnen vormen van de behandeling. Janne is niet zo happig, twijfelt.
Ook een bezoek aan de Fnac staat op het programma, joepie!. Iets eten in Gent en misschien nog wat kleine boodschappen. Alvast niet te laat thuis komen, zodat ik mijn siësta niet hoef over te slaan.

En nog even dit. Gisteren en vanmorgen werd ik geconfronteerd met een kindje dat voor mij aan de beurt kwam. Twee, maximaal drie jaar. Dat was pas erg! 'k Was er toch niet goed van. Ik kan het nog verwoorden, hopen, pijn en vermoeidheid een plaats geven, ...