Morgen doen we weer verder. Eindelijk. Eerst nog even langs school. Benieuwd naar het nieuwe rapportsysteem van ons Greta. En daarna nog een personeelsvergadering. 'k Ga ze nog eens allemaal zien, de, mijn collega's. Allemaal gespannen voor hun nieuw lesrooster, nieuwe klasgroepen, leerstof, de start. Vreemd om het niet echt te delen. En 'k wilde zo graag. Mijn start wordt dit jaar uitgesteld. Spijtig. 'k Had echt goesting. 'k Geef weer les aan de leerlingen van ons 2MODd van twee jaar terug. hé Mieke W. dat was toch een ferme klas. Een beetje geduld gasten, ik kom wel. En we gaan zeker weer leuke dingen doen, nog leuker. Maar first things first.
Morgen in de late namiddag nog wat testen, proeven, waarschijnlijk ook nog een gesprek en dan dinsdag de biopsie. Het mag, het mag vooruit gaan zodat we kunnen starten met een behandeling. Wat het nieuws ook zal zijn. 'k Wil starten, weet je. Niet meer wachten. 'k Moet er toch passeren.
Het is precies alsof ik plaats heb genomen in een wagentje van de achtbaan. Ik zit klaar, gordel om. Klik van het slot gehoord. Ik kan er niet meer uit. 'k Hoor het ratelen van de tandwielen en nu is het wachten tot mijn wagentje er zich in vastklikt. Wachten tot er op go wordt gedrukt. Eenmaal boven word ik losgelaten. Wat er dan komt, weet ik niet. Wellicht veel akelige bochten, hobbelig parcours, ongemakken van het schudden, overkop gaan, remmen, optrekken, misselijk, hoe lang duurt dat hier nog, handen nog wat harder vastklampen, het uitschreeuwen van schrik, ... Maar ergens is dat einde. Ergens stopt dat karrektje. Hopelijk roept er niemand nog ne kjè! En dan met wankele, trillende benen die eerste passen zetten, vaste grond voelen, omkijken hoe de anderen dat verteerd hebben, even een bank zoeken en bekomen... En dan blij zijn dat het achter de rug is en denken dit doe, wil ik nooit meer!
Nichtje, positief. Alweer vele berichten en telefoontjes. Allemaal vrienden die aan de uitgang staan wachten. Hoe komt hij van die achtbaan, hoe heeft hij dat verteerd? Welk vat moeten we aanslaan en kunnen we er al een tappen?
Ja, een toffe dag gehad. Nog geskyped met Jitse en vanavond Janne bij de kwetterende danseresjes afgezet. Fijn om hen bezig te zien.
En vanmiddag samen met mijn Mieke nog eens getafeld in het rustige De Herder. Hoh, Mieke wat was het weer gezellig, wij met ons tweetjes. Dat smaakt toch altijd... en vooral naar MEER!
(tedju)
Hallo Hans
BeantwoordenVerwijderenWeerom heb ik met bewondering uw blog gelezen, waar haal je de kracht om het altijd met zoveel optimisme neer te schrijven. Ik dacht dat ik u goed kende, maar je hebt toch nog verborgen schrijverstalenten die ik nog nooit gelezen heb. Ja...eigenlijk ben je altijd een optimist geweest hé! Gelukkig krijg je veel steun van je vrouwtje Mieke, waarvoor oprechte dank Mieke. Ik wens je de komende dagen veel sterkte en moed. Ik weet een beetje wat het is bang zijn en wachten... wachten. Wij waren blij dat je vanavond nog eens langs kwam, het helpt ons ook om het een beetje te aanvaarden en te verwerken. Die bom waar iedereen over spreekt is ontploft en elkeen wil een van die duizende splintertjes oprapen, om u te helpen, dus wij zijn er met velen om u te steunen. Slaapwel en tot morgen avond misschien.
je ma
Het is zoals in de grote verhalen
BeantwoordenVerwijderende verhalen die er echt toe deden.
Vol duisternis en gevaar.
Soms wou je niet weten hoe 't afliep.
Want hoe kon 't goed aflopen?
Hoe kon de wereld wee worden zoals hij was
als er zoveel kwaad geschied was?
Maar uiteindelijk is die schaduw
maar een voorbijgaand iets.
Zelfs aan de duisternis komt een eind.
Er zal een nieuwe dag aanbreken.
En de zon zal des te sterker schijnen.
Die verhalen bleven je bij.
Ze betekenden iets,
zelfs als je te klein was om ze te begrijpen.
Maar ik denk dat ik het begrijp, papa,
nu weet ik het
Die lui in die verhalen konden vaak terugkeren, maar ze deden het niet.
Ze bleven doorgaan.
Omdat ze zich aan iets vastklampten:
dat er nog iets goeds in deze wereld is
en dat is 't waard om voor te vechten.
(Lord of the rings)
Hou van je, Je dochtertje