Vannacht goed geslapen. Maar ’t blijft onwezenlijk. ’t Is niet waar. ‘k Voel niks, ‘k heb (gelukkig) geen pijn. Het blijft precies een droom, een nachtmerrie. Straks word ik wakker… Mie ge moet ne kjè oren wa d’ak gedroomd è…
‘k Voel dus gelukkig geen pijn, maar mijn lijf wordt zwaar. Zwaar, moe van de medicatie. Rusten zeggen Niko en dokter Tom. Rusten, dat probeer ik. Maar ik kan het voorlopig (nog) niet. Ja ik zit stil, slaap bij in de namiddag, en doe eigenlijk geen fysieke inspanningen meer. Maar des te meer werk ik in mijn hoofd. Denken, denken, denken. Steeds minder negatief. Des te meer vooruit. Dit wil ik nog doen, dat wil ik nog leren, nog eens op ’t podium geraken (zijn we mee bezig Jan). En dat denken gaat zo snel, van het een naar het ander. Vannacht nog kinderliedje bedacht over de hik. Jitse, hebben we gisteren gelachen bij de oogarts met je hardnekkig gehik. Toch maar opgestaan, snel ingezongen, tekst genoteerd. Later zal ik het aanvullen, bijwerken, uitschrijven. Maar ’t moest op papier staan. Stel dat ik vergeet. Die drang. Ongelooflijk. Ik kan het niet stilleggen. En dat is zo vermoeiend. Ja ik rust, maar hoe meer ik rust, hoe creatiever mijn brains worden. Mijn hoofd barst van inspiratie. Dat kan nog wat worden als er daar wat ruimte vrij komt ;-)
Samenvattend, wellicht een natuurlijke reflex om niet te moeten piekeren en het wachten psychologisch in te korten. ’t Helpt, maar ik word er onrustig van.
Maar ik maak ook plezier en kan nog steeds lachen. Hartelijk zelfs. Ik heb Mieke al verwittigd dat als ik ’s nachts wakker ben en lig te schudden, het meer van het lachen is dan van verdriet. Zoals gisterennacht met de poëzie Mooie meisjes duren niet lang en vannacht opnieuw met (mijn geheugen wordt een zeef…) De helaasheid der dingen.
Straks wat rusten, Janne in de Panos opzoeken (verrassing), Jitse naar oma brengen en nog eentje tappen uit ons vat met De bende van Parijs. Maar vanavond wil ik rust. Toch maar eens kijken naar de Kampioenen? Beter Fawlty Towers? Mooie film? We zien wel. Maar ’t zal vooral vastpakken zijn. Vast on an’t ges njè jiongne! Niet loslaten. Mijn Mie, ons Janne en Jitse. Vasthouden. Letterlijk. Echt.
En nichtje, ik denk dat het positief genoeg was? En bovendien, ’t is prachtig weer vandaag.
’k Geniet. Samenzijn, lezen en schrijven.
Vlekjes
Zoals je zegt, het was als een bom, zo onverwacht uit het niets-voor ons althans- en maar blijven denken, het is een droom...ondertussen zijn we al vele dagen verder en wordt die roes doorprikt.
BeantwoordenVerwijderenDoor je positief denken ben je al een hele stap vooruit, en heb je een mindere dag, we peppen je er wel doorheen.(we hebben trouwens altijd Omer in voorraad)
Chapeau voor je moed om deze blog te schrijven want zowel jij maar ook wij putten daar kracht uit.De kracht om vooruit te gaan, samen er tegen aan te gaan. Want dat zal ons sterker maken, SAMEN zijn we er voor jou, Mieke, Jitse en iedereen om je heen die je met liefde omringt.
Geniet van het zonnetje en van elkaar.
En je weet ons te vinden...