Wat moet je daar nu over schrijven? De omstandigheden zitten niet mee. Om 17 uur terug naar operatiekwartier. Tafeltje halen, tafeltje weer weg. Verplaatst van wachtruimte naar ontwaakruimte. 'k Voelde de bui al hangen. Wachten op dokters. Verdict, biopsie wordt uitgesteld. Tegenslag.
De neurochirurg wil niet tot actie overgaan voordat hij de juiste naald heeft. Dat is het probleem. Hij vroeg me of we konden uitstellen tot hij zekerheid krijgt van levering. Indien dit nog binnen de drie dagen kan geleverd worden, zou de biopsie vrijdag plaats vinden. Indien dit nog weken zou duren, zouden ze overgaan tot het alternatief dat men reeds bedacht heeft, maar eerder omslachtig is, en bovendien niet comfortabel is voor de patiënt.
Ik neem het sportief op. 'k Ben blij dat men niet overgaat tot improviseren en echt bekommerd is om mij. Het is te delicaat. Het beschadigen van de spraakfunctie moet gewoon vermeden worden.
Hoe verloopt het verder. Morgen rond de middag meer nieuws denk ik. Indien naald leverbaar binnen korte termijn wordt er vrijdag biopsie genomen. Dan kan ik morgen voor twee dagen naar huis. Indien de leveringstermijn te groot is, gaan ze over tot het alternatief.Timing is hier weer onzeker want er moeten dan ook nog bijkomende scans worden genomen. In elk geval ik moet morgen weer nuchter zijn. Ik ben standby.
Het positieve (ja, nichtje dat lukt nog) is dat er niet echt heel veel haast bij is (zo interpreteer ik zijn woorden). Dus ik ben misschien nog niet bij de slechtste. Tweede element ik heb na 24 uur kunnen eten, een koude spaghetti. Maar lekker dat hij was. 'k Heb nog een roze pudding voor dessert. Hou ik voor straks.
Mannekes, ik doe jullie wat aan hé. Wachten. 't Is te hopen dat ik morgen meer en duidelijker nieuws op de blog kan plaatsen. Sorry voor de spanning. Maar 't is voor mij. Voor ikke. Ze hebben maar één kans en die moeten ze voor de volle 100% kunnen benutten. Geen fouten. Daarom wil ik dan ook wel wachten. Morgen de volgende rit!
Vlekjes
dinsdag 31 augustus 2010
Geduld
Nog wat tijd voor een schrijfselke. Werd om 14 uur naar operatiekwartier gebracht. Ik werd er voorbereid, infuus, kousen, spuitje, .... en dan kwam verpleegster zeggen dat ik nog wat geduld zal moeten hebben. Problemen met het materiaal. Het is nog niet (voldoende) gesteriliseerd. Terug naar af. Nog twee à twee en een half uur geduld. Hopelijk. Maar de biopsie wordt vandaag uitgevoerd, het team staat klaar.
Anders dag goed doorgekomen. Heb kunnen afwisselen tussen lezen en muziekbeluisteren. Ook wat geslapen. Nu probeer ik me af te leiden met wat te schrijven en straks naar de Ronde van Spanje te kijken. Maar vooral wat te rusten. Slaapwel en tot morgen.
Anders dag goed doorgekomen. Heb kunnen afwisselen tussen lezen en muziekbeluisteren. Ook wat geslapen. Nu probeer ik me af te leiden met wat te schrijven en straks naar de Ronde van Spanje te kijken. Maar vooral wat te rusten. Slaapwel en tot morgen.
Honger
Goede nachtrust gehad. Heb in twee grote blokken geslapen. De helaasheid heeft me tussendoor onderhouden met de figuur van Roy Orbison. Machtig geschreven, zo eerlijk, direct. 't Is mijn eerste boek van Dimitri Verhulst. Moet ik zeker nog lezen.
Mijn buurman is lekker aan het ontbijten. Roos, die koffie ruikt zo lekker, haal jij hem?
Sorry, voor mij nu even niet. Mag niet, maar morgen smaakt hij nog zo goed! 'k Heb honger lijk een paard en mijn maag is precies een dierentuin. Ze knort niet alleen, ze brult, sist, ratelt, ... En op de koop toe is de diëtiste hier net geweest. Morgen krijg ik pudding, boontjes, kalkoen, vers brood met kaas, confituur, yoghurt, koekjes, salami, ...
't Is nu rond de klok van negen. Nog een uur of drie wachten. Mijn tijd kan ik wel gebruiken. Nog snel een blogske doen. Ondertussen muziek beluisteren ter voorbereiding van ons privé concertje. 'k Zie er echt naar uit. Hopelijk kan ik het fysiek aan. 't Komt wel snel. Maar kijk er echt wel naar uit. Muziek, de motor, de olie, de warmte, vuur, kracht. 't Zou geen leven zijn zonder. 'k Zeg het zo dikwijls aan onze poulains. Luisteren en als het kan, doen, of toch alvast proberen. Ik sluit nu af, moet nog krant lezen, luisteren en De helaasheid uitlezen.
Mijn buurman is lekker aan het ontbijten. Roos, die koffie ruikt zo lekker, haal jij hem?
Sorry, voor mij nu even niet. Mag niet, maar morgen smaakt hij nog zo goed! 'k Heb honger lijk een paard en mijn maag is precies een dierentuin. Ze knort niet alleen, ze brult, sist, ratelt, ... En op de koop toe is de diëtiste hier net geweest. Morgen krijg ik pudding, boontjes, kalkoen, vers brood met kaas, confituur, yoghurt, koekjes, salami, ...
't Is nu rond de klok van negen. Nog een uur of drie wachten. Mijn tijd kan ik wel gebruiken. Nog snel een blogske doen. Ondertussen muziek beluisteren ter voorbereiding van ons privé concertje. 'k Zie er echt naar uit. Hopelijk kan ik het fysiek aan. 't Komt wel snel. Maar kijk er echt wel naar uit. Muziek, de motor, de olie, de warmte, vuur, kracht. 't Zou geen leven zijn zonder. 'k Zeg het zo dikwijls aan onze poulains. Luisteren en als het kan, doen, of toch alvast proberen. Ik sluit nu af, moet nog krant lezen, luisteren en De helaasheid uitlezen.
maandag 30 augustus 2010
Punthoofd
Allez vooruit. Hier lig ik dan met acht punten op mijn hoofd. Klaar voor de start. De MRI was oké, punten ingescand, bloedstalen oké, stolling oké, en een laatste keer gegeten. Gene Omer vandaag. Chirurg gezien. Was heel duidelijk in uitleg, Vertelde het verloop van de biopsie, waarom het zo belangrijk is en dat dit nog een belangrijke en noodzakelijke stap is in het proces. Ze wezen me ook op een aantal risico’s. Maar daar gaan we natuurlijk niet van uit.
Zal er wel zeer vermoeid uitkomen. Misschien om 19 uur op de kamer. Dat zou alweer een goed teken zijn. Dan wordt het een lastige nacht met voortdurend slaaponderbrekingen. Ter controle van mogelijke bloedingen en koorts maken ze me om de twee uur wakker.
Wellicht blijf ik tot vrijdag hier. ‘k Zal veel moeten rusten, want mijn hersenen zullen vermoeid zijn na de ingreep. Yes, ‘k Heb er!!
In de week van 10 september zit het team samen en krijg ik wellicht uitsluitsel van wat volgt. Ik zag wat hoop in de ogen van de chirurg. Ik trek mij er weer aan op en heb er echt vertrouwen in. Dat karreke mag vertrekken. Druk nu maar op de knop. Go!
Mijn schrijfsels zijn niet van je dat, maar ik heb wat moeite om me te concentreren. Maar voor ik afsluit nog iets voor mijn nichtje. Vanmorgen de collega's gezien. Tof. De school is klaar om te starten. Ge voelt dat! En dan waar ik het gisteren ook over had. Ons nieuw rapport. Dat is knap hoor Greta. Dat je dat kan, ik zou er een punthoofd van krijgen (oei, dat is erover zeker?). En dan mijn lesrooster, schitterend. 'k Wil er direct aan beginnen, maar nog wat (veel?) geduld. En mocht het niet direct lukken, 'k spaar het op voor volgend jaar.
Wat nog positiever is, is de digitale media. Al mijn scepsis even overboord gegooid en 'k haal er nu toch heel wat voordelen uit. Mieke alweer merci. Zo heb ik toch ons Janne en Jitse gezien. Ze blonken weer in hun vel. Nu ga ik afsluiten want ik ga Boer zoekt vrouw dit schooljaar toch eens volgen! 'k Zal er wellicht tijd voor hebben. Kom ik dan eens op de koffie tijdens de speeltijd, Nadine, dan kan ik het gesprek volgen, hé.
Voor iedereen die dit leest en met mij (en ons gezinneke) meeleeft, een warme knuffel, een dikke zoen, nen high five, een knipoog, ne smoelentrek, ... en vooral veel vlekjes!
PS: Wellicht lukt het me morgen niet om te bloggen, maar Mieke neemt wat over om korte info te geven (als ze die al te pakken krijgt).
Zal er wel zeer vermoeid uitkomen. Misschien om 19 uur op de kamer. Dat zou alweer een goed teken zijn. Dan wordt het een lastige nacht met voortdurend slaaponderbrekingen. Ter controle van mogelijke bloedingen en koorts maken ze me om de twee uur wakker.
Wellicht blijf ik tot vrijdag hier. ‘k Zal veel moeten rusten, want mijn hersenen zullen vermoeid zijn na de ingreep. Yes, ‘k Heb er!!
In de week van 10 september zit het team samen en krijg ik wellicht uitsluitsel van wat volgt. Ik zag wat hoop in de ogen van de chirurg. Ik trek mij er weer aan op en heb er echt vertrouwen in. Dat karreke mag vertrekken. Druk nu maar op de knop. Go!
Mijn schrijfsels zijn niet van je dat, maar ik heb wat moeite om me te concentreren. Maar voor ik afsluit nog iets voor mijn nichtje. Vanmorgen de collega's gezien. Tof. De school is klaar om te starten. Ge voelt dat! En dan waar ik het gisteren ook over had. Ons nieuw rapport. Dat is knap hoor Greta. Dat je dat kan, ik zou er een punthoofd van krijgen (oei, dat is erover zeker?). En dan mijn lesrooster, schitterend. 'k Wil er direct aan beginnen, maar nog wat (veel?) geduld. En mocht het niet direct lukken, 'k spaar het op voor volgend jaar.
Wat nog positiever is, is de digitale media. Al mijn scepsis even overboord gegooid en 'k haal er nu toch heel wat voordelen uit. Mieke alweer merci. Zo heb ik toch ons Janne en Jitse gezien. Ze blonken weer in hun vel. Nu ga ik afsluiten want ik ga Boer zoekt vrouw dit schooljaar toch eens volgen! 'k Zal er wellicht tijd voor hebben. Kom ik dan eens op de koffie tijdens de speeltijd, Nadine, dan kan ik het gesprek volgen, hé.
Voor iedereen die dit leest en met mij (en ons gezinneke) meeleeft, een warme knuffel, een dikke zoen, nen high five, een knipoog, ne smoelentrek, ... en vooral veel vlekjes!
PS: Wellicht lukt het me morgen niet om te bloggen, maar Mieke neemt wat over om korte info te geven (als ze die al te pakken krijgt).
zondag 29 augustus 2010
Gordel om!
Morgen doen we weer verder. Eindelijk. Eerst nog even langs school. Benieuwd naar het nieuwe rapportsysteem van ons Greta. En daarna nog een personeelsvergadering. 'k Ga ze nog eens allemaal zien, de, mijn collega's. Allemaal gespannen voor hun nieuw lesrooster, nieuwe klasgroepen, leerstof, de start. Vreemd om het niet echt te delen. En 'k wilde zo graag. Mijn start wordt dit jaar uitgesteld. Spijtig. 'k Had echt goesting. 'k Geef weer les aan de leerlingen van ons 2MODd van twee jaar terug. hé Mieke W. dat was toch een ferme klas. Een beetje geduld gasten, ik kom wel. En we gaan zeker weer leuke dingen doen, nog leuker. Maar first things first.
Morgen in de late namiddag nog wat testen, proeven, waarschijnlijk ook nog een gesprek en dan dinsdag de biopsie. Het mag, het mag vooruit gaan zodat we kunnen starten met een behandeling. Wat het nieuws ook zal zijn. 'k Wil starten, weet je. Niet meer wachten. 'k Moet er toch passeren.
Het is precies alsof ik plaats heb genomen in een wagentje van de achtbaan. Ik zit klaar, gordel om. Klik van het slot gehoord. Ik kan er niet meer uit. 'k Hoor het ratelen van de tandwielen en nu is het wachten tot mijn wagentje er zich in vastklikt. Wachten tot er op go wordt gedrukt. Eenmaal boven word ik losgelaten. Wat er dan komt, weet ik niet. Wellicht veel akelige bochten, hobbelig parcours, ongemakken van het schudden, overkop gaan, remmen, optrekken, misselijk, hoe lang duurt dat hier nog, handen nog wat harder vastklampen, het uitschreeuwen van schrik, ... Maar ergens is dat einde. Ergens stopt dat karrektje. Hopelijk roept er niemand nog ne kjè! En dan met wankele, trillende benen die eerste passen zetten, vaste grond voelen, omkijken hoe de anderen dat verteerd hebben, even een bank zoeken en bekomen... En dan blij zijn dat het achter de rug is en denken dit doe, wil ik nooit meer!
Nichtje, positief. Alweer vele berichten en telefoontjes. Allemaal vrienden die aan de uitgang staan wachten. Hoe komt hij van die achtbaan, hoe heeft hij dat verteerd? Welk vat moeten we aanslaan en kunnen we er al een tappen?
Ja, een toffe dag gehad. Nog geskyped met Jitse en vanavond Janne bij de kwetterende danseresjes afgezet. Fijn om hen bezig te zien.
En vanmiddag samen met mijn Mieke nog eens getafeld in het rustige De Herder. Hoh, Mieke wat was het weer gezellig, wij met ons tweetjes. Dat smaakt toch altijd... en vooral naar MEER!
(tedju)
Morgen in de late namiddag nog wat testen, proeven, waarschijnlijk ook nog een gesprek en dan dinsdag de biopsie. Het mag, het mag vooruit gaan zodat we kunnen starten met een behandeling. Wat het nieuws ook zal zijn. 'k Wil starten, weet je. Niet meer wachten. 'k Moet er toch passeren.
Het is precies alsof ik plaats heb genomen in een wagentje van de achtbaan. Ik zit klaar, gordel om. Klik van het slot gehoord. Ik kan er niet meer uit. 'k Hoor het ratelen van de tandwielen en nu is het wachten tot mijn wagentje er zich in vastklikt. Wachten tot er op go wordt gedrukt. Eenmaal boven word ik losgelaten. Wat er dan komt, weet ik niet. Wellicht veel akelige bochten, hobbelig parcours, ongemakken van het schudden, overkop gaan, remmen, optrekken, misselijk, hoe lang duurt dat hier nog, handen nog wat harder vastklampen, het uitschreeuwen van schrik, ... Maar ergens is dat einde. Ergens stopt dat karrektje. Hopelijk roept er niemand nog ne kjè! En dan met wankele, trillende benen die eerste passen zetten, vaste grond voelen, omkijken hoe de anderen dat verteerd hebben, even een bank zoeken en bekomen... En dan blij zijn dat het achter de rug is en denken dit doe, wil ik nooit meer!
Nichtje, positief. Alweer vele berichten en telefoontjes. Allemaal vrienden die aan de uitgang staan wachten. Hoe komt hij van die achtbaan, hoe heeft hij dat verteerd? Welk vat moeten we aanslaan en kunnen we er al een tappen?
Ja, een toffe dag gehad. Nog geskyped met Jitse en vanavond Janne bij de kwetterende danseresjes afgezet. Fijn om hen bezig te zien.
En vanmiddag samen met mijn Mieke nog eens getafeld in het rustige De Herder. Hoh, Mieke wat was het weer gezellig, wij met ons tweetjes. Dat smaakt toch altijd... en vooral naar MEER!
(tedju)
zaterdag 28 augustus 2010
Vasthouden
Vannacht goed geslapen. Maar ’t blijft onwezenlijk. ’t Is niet waar. ‘k Voel niks, ‘k heb (gelukkig) geen pijn. Het blijft precies een droom, een nachtmerrie. Straks word ik wakker… Mie ge moet ne kjè oren wa d’ak gedroomd è…
‘k Voel dus gelukkig geen pijn, maar mijn lijf wordt zwaar. Zwaar, moe van de medicatie. Rusten zeggen Niko en dokter Tom. Rusten, dat probeer ik. Maar ik kan het voorlopig (nog) niet. Ja ik zit stil, slaap bij in de namiddag, en doe eigenlijk geen fysieke inspanningen meer. Maar des te meer werk ik in mijn hoofd. Denken, denken, denken. Steeds minder negatief. Des te meer vooruit. Dit wil ik nog doen, dat wil ik nog leren, nog eens op ’t podium geraken (zijn we mee bezig Jan). En dat denken gaat zo snel, van het een naar het ander. Vannacht nog kinderliedje bedacht over de hik. Jitse, hebben we gisteren gelachen bij de oogarts met je hardnekkig gehik. Toch maar opgestaan, snel ingezongen, tekst genoteerd. Later zal ik het aanvullen, bijwerken, uitschrijven. Maar ’t moest op papier staan. Stel dat ik vergeet. Die drang. Ongelooflijk. Ik kan het niet stilleggen. En dat is zo vermoeiend. Ja ik rust, maar hoe meer ik rust, hoe creatiever mijn brains worden. Mijn hoofd barst van inspiratie. Dat kan nog wat worden als er daar wat ruimte vrij komt ;-)
Samenvattend, wellicht een natuurlijke reflex om niet te moeten piekeren en het wachten psychologisch in te korten. ’t Helpt, maar ik word er onrustig van.
Maar ik maak ook plezier en kan nog steeds lachen. Hartelijk zelfs. Ik heb Mieke al verwittigd dat als ik ’s nachts wakker ben en lig te schudden, het meer van het lachen is dan van verdriet. Zoals gisterennacht met de poëzie Mooie meisjes duren niet lang en vannacht opnieuw met (mijn geheugen wordt een zeef…) De helaasheid der dingen.
Straks wat rusten, Janne in de Panos opzoeken (verrassing), Jitse naar oma brengen en nog eentje tappen uit ons vat met De bende van Parijs. Maar vanavond wil ik rust. Toch maar eens kijken naar de Kampioenen? Beter Fawlty Towers? Mooie film? We zien wel. Maar ’t zal vooral vastpakken zijn. Vast on an’t ges njè jiongne! Niet loslaten. Mijn Mie, ons Janne en Jitse. Vasthouden. Letterlijk. Echt.
En nichtje, ik denk dat het positief genoeg was? En bovendien, ’t is prachtig weer vandaag.
’k Geniet. Samenzijn, lezen en schrijven.
Vlekjes
‘k Voel dus gelukkig geen pijn, maar mijn lijf wordt zwaar. Zwaar, moe van de medicatie. Rusten zeggen Niko en dokter Tom. Rusten, dat probeer ik. Maar ik kan het voorlopig (nog) niet. Ja ik zit stil, slaap bij in de namiddag, en doe eigenlijk geen fysieke inspanningen meer. Maar des te meer werk ik in mijn hoofd. Denken, denken, denken. Steeds minder negatief. Des te meer vooruit. Dit wil ik nog doen, dat wil ik nog leren, nog eens op ’t podium geraken (zijn we mee bezig Jan). En dat denken gaat zo snel, van het een naar het ander. Vannacht nog kinderliedje bedacht over de hik. Jitse, hebben we gisteren gelachen bij de oogarts met je hardnekkig gehik. Toch maar opgestaan, snel ingezongen, tekst genoteerd. Later zal ik het aanvullen, bijwerken, uitschrijven. Maar ’t moest op papier staan. Stel dat ik vergeet. Die drang. Ongelooflijk. Ik kan het niet stilleggen. En dat is zo vermoeiend. Ja ik rust, maar hoe meer ik rust, hoe creatiever mijn brains worden. Mijn hoofd barst van inspiratie. Dat kan nog wat worden als er daar wat ruimte vrij komt ;-)
Samenvattend, wellicht een natuurlijke reflex om niet te moeten piekeren en het wachten psychologisch in te korten. ’t Helpt, maar ik word er onrustig van.
Maar ik maak ook plezier en kan nog steeds lachen. Hartelijk zelfs. Ik heb Mieke al verwittigd dat als ik ’s nachts wakker ben en lig te schudden, het meer van het lachen is dan van verdriet. Zoals gisterennacht met de poëzie Mooie meisjes duren niet lang en vannacht opnieuw met (mijn geheugen wordt een zeef…) De helaasheid der dingen.
Straks wat rusten, Janne in de Panos opzoeken (verrassing), Jitse naar oma brengen en nog eentje tappen uit ons vat met De bende van Parijs. Maar vanavond wil ik rust. Toch maar eens kijken naar de Kampioenen? Beter Fawlty Towers? Mooie film? We zien wel. Maar ’t zal vooral vastpakken zijn. Vast on an’t ges njè jiongne! Niet loslaten. Mijn Mie, ons Janne en Jitse. Vasthouden. Letterlijk. Echt.
En nichtje, ik denk dat het positief genoeg was? En bovendien, ’t is prachtig weer vandaag.
’k Geniet. Samenzijn, lezen en schrijven.
Vlekjes
vrijdag 27 augustus 2010
Ortier!
Ik begin met mijn nichtje. Sinds gisteren voor vier dagen geen ziekenhuis, geen onderzoeken. We kunnen eens wat anders doen. Want het einde van de vakantie is toch een drukke tijd...
Gisteren dus, naar school geweest, afspraken gemaakt met de interim, mijn muziekklas klaargezet (piano klonk goed), nog wat collega's gesproken en dan naar de afdeling in Moorsele getrokken. Startdag. Lekkere BBQ (wat kunnen mijn collega's en collega's op rust (?) toch koken!). Heerlijk. Om 15uur thuis, nog wat rusten, Carl op bezoek en dan Jitses boeken afhalen op zijn nieuwe school. Spannend!
En heel de dag met Johans lied 'Ik kan er tegen' in mijn hoofd zitten. Startlied voor de nieuwe leerlingen van het eerste jaar (uit het nieuwe handboek CadansLive1 van mijn Mieke). Aanstekelijk, en ook de tekst van het refrein zing ik voortdurend: ik kan er tegen, ik kan er tegen, de vakantie heeft me deugd gedaan, ik ga er tegen, ik ga er tegen, ik ga er tegen aan.
(Sorry, maar tot aan het slechte nieuws, hebben we echt een goede vakantie gehad. Weer dik genoten van ons vier.)
En dan 's avonds de top. Repetitie met Ortier (Wevelgems voor luister eens). Jongens wat hebben we gezongen. 't Was de eerste repetitie na de vakantie. Onze inzing-en-vertel-je-vakantieverhaal-repetitie. Altijd leuk, altijd d'erop! En zingen, 't is toch de motor van het leven. Zingen van Il faut boire doet me weer denken aan ons vat dat we aan het brouwen zijn. Maar ook Breakaway (gaf me gisteren nogmaals kippenvel), of I'm gonna Sing, Seashell, I don't wanna dance, Karavi karavaki, Tourdion, ...
En dan onze nieuwe uitdaging. Het Il est bel et bon is nieuw op de pupiter. Eerste stukje gaat al, maar die toffe polyfonie, dat is niet zo gemakkelijk. Maar we komen er wel. Het wordt goed!
En na (maar eigenlijk ook al tijdens) de repetitie in onze Polka (merci Bart) nog samen één drinken. Eén drinken uit ons vat. Samen een Omerke drinken en dan de tenoren horen de bassen overtroeven (en vice versa). Heerlijk om als meester de kans te krijgen om het in gang te steken, en zelf een kamp te kiezen. En ja we hebben gesnotterd, maar ook veel gelachen. Warm was het. 'k Heb vannacht ook goed geslapen. Vijf uur aan een stuk. Was lang geleden. Dus Ortierders, we moeten nog veel meer zingen. Dus ik kijk al uit naar 6 september!
Veel mensen vragen me ook van hoe en wat. Daar wou ik het ook nog even over hebben. Maar mijn nichtje kreeg vandaag voorrang. Momenteel voel ik me niet ziek. Wat vermoeid en dronken door de medicatie, maar zolang de behandeling niet echt van start gaat, ben ik niet ziek (denk ik).
Tot vorige woensdag heel wat proeven, testen en scans achter de rug. Waarbij de dokters zoveel mogelijk gegevens willen verzamelen over de tumor. Over die testen weet ik nog niets. De professoren zitten op vrijdag (vandaag dus) samen. Wellicht werd mijn dossier vandaag behandeld?
Volgende maandagnamiddag (30/08) word ik dan opgenomen. Ik meen te weten dat ze nog wat tests zullen doen. Dinsdag wordt dan een biopsie uitgevoerd. Als alles naar wens verloop kan ik wellicht donder- of vrijdag naar huis komen. Dan is het weer wachten (kan een week duren). Wachten op wat de resultaten zijn en wat de profs hiermee kunnen aanvangen. Daarna kan de eigenlijke behandeling starten (word ik dan waarschijnlijk pas ziek). Mag ik ondertussen mijn artsen al eens bedanken, huisarts, specialist Kortrijk en dan uiteindelijk UZ Gent. 'k Heb er heel veel vertrouwen in.
Maar ik ga nog even positief verder. We gaan nu een nieuwe bril kopen voor Jitse. En daarna gaan we tafelen bij Wim en Baetmans. 't Wordt weer iets bijzonder. Want hij is niet alleen een knappe muzikant (dirigent), hij weet in de potten ook steeds de juiste toon, de mooiste klankkleur te vinden. Hmm.
En Johan nu ga ik weer verder ... ik kan er tegen, [...] ik ga er tegen aan!
Gisteren dus, naar school geweest, afspraken gemaakt met de interim, mijn muziekklas klaargezet (piano klonk goed), nog wat collega's gesproken en dan naar de afdeling in Moorsele getrokken. Startdag. Lekkere BBQ (wat kunnen mijn collega's en collega's op rust (?) toch koken!). Heerlijk. Om 15uur thuis, nog wat rusten, Carl op bezoek en dan Jitses boeken afhalen op zijn nieuwe school. Spannend!
En heel de dag met Johans lied 'Ik kan er tegen' in mijn hoofd zitten. Startlied voor de nieuwe leerlingen van het eerste jaar (uit het nieuwe handboek CadansLive1 van mijn Mieke). Aanstekelijk, en ook de tekst van het refrein zing ik voortdurend: ik kan er tegen, ik kan er tegen, de vakantie heeft me deugd gedaan, ik ga er tegen, ik ga er tegen, ik ga er tegen aan.
(Sorry, maar tot aan het slechte nieuws, hebben we echt een goede vakantie gehad. Weer dik genoten van ons vier.)
En dan 's avonds de top. Repetitie met Ortier (Wevelgems voor luister eens). Jongens wat hebben we gezongen. 't Was de eerste repetitie na de vakantie. Onze inzing-en-vertel-je-vakantieverhaal-repetitie. Altijd leuk, altijd d'erop! En zingen, 't is toch de motor van het leven. Zingen van Il faut boire doet me weer denken aan ons vat dat we aan het brouwen zijn. Maar ook Breakaway (gaf me gisteren nogmaals kippenvel), of I'm gonna Sing, Seashell, I don't wanna dance, Karavi karavaki, Tourdion, ...
En dan onze nieuwe uitdaging. Het Il est bel et bon is nieuw op de pupiter. Eerste stukje gaat al, maar die toffe polyfonie, dat is niet zo gemakkelijk. Maar we komen er wel. Het wordt goed!
En na (maar eigenlijk ook al tijdens) de repetitie in onze Polka (merci Bart) nog samen één drinken. Eén drinken uit ons vat. Samen een Omerke drinken en dan de tenoren horen de bassen overtroeven (en vice versa). Heerlijk om als meester de kans te krijgen om het in gang te steken, en zelf een kamp te kiezen. En ja we hebben gesnotterd, maar ook veel gelachen. Warm was het. 'k Heb vannacht ook goed geslapen. Vijf uur aan een stuk. Was lang geleden. Dus Ortierders, we moeten nog veel meer zingen. Dus ik kijk al uit naar 6 september!
Veel mensen vragen me ook van hoe en wat. Daar wou ik het ook nog even over hebben. Maar mijn nichtje kreeg vandaag voorrang. Momenteel voel ik me niet ziek. Wat vermoeid en dronken door de medicatie, maar zolang de behandeling niet echt van start gaat, ben ik niet ziek (denk ik).
Tot vorige woensdag heel wat proeven, testen en scans achter de rug. Waarbij de dokters zoveel mogelijk gegevens willen verzamelen over de tumor. Over die testen weet ik nog niets. De professoren zitten op vrijdag (vandaag dus) samen. Wellicht werd mijn dossier vandaag behandeld?
Volgende maandagnamiddag (30/08) word ik dan opgenomen. Ik meen te weten dat ze nog wat tests zullen doen. Dinsdag wordt dan een biopsie uitgevoerd. Als alles naar wens verloop kan ik wellicht donder- of vrijdag naar huis komen. Dan is het weer wachten (kan een week duren). Wachten op wat de resultaten zijn en wat de profs hiermee kunnen aanvangen. Daarna kan de eigenlijke behandeling starten (word ik dan waarschijnlijk pas ziek). Mag ik ondertussen mijn artsen al eens bedanken, huisarts, specialist Kortrijk en dan uiteindelijk UZ Gent. 'k Heb er heel veel vertrouwen in.
Maar ik ga nog even positief verder. We gaan nu een nieuwe bril kopen voor Jitse. En daarna gaan we tafelen bij Wim en Baetmans. 't Wordt weer iets bijzonder. Want hij is niet alleen een knappe muzikant (dirigent), hij weet in de potten ook steeds de juiste toon, de mooiste klankkleur te vinden. Hmm.
En Johan nu ga ik weer verder ... ik kan er tegen, [...] ik ga er tegen aan!
woensdag 25 augustus 2010
Brouwen
'k Ben weer begonnen net als gisteren... schrijven is inderdaad vooral schrappen. Maar goed ik zit al aan zin twee, van poging vier. Vandaag weer onderzoeken doorstaan, laatste voor deze week. En nu bang afwachten tot maandag of dinsdag.
Een ferme zin: bang en wachten. Wachten op wat? Nieuws, welk? Mijn leven bestaat nu vooral uit wachten en nog meer uit het niet willen wachten. Het negeren van het wachten, het ontwijken van momenten die me aan het wachten, denken kunnen zetten. Stom, raar, vreemd, bangelijk. Bang, dat was het tweede woord in de zin. Ja 'k ben bang. Vreselijk bang. Bang van wachten, bang van niks te weten, bang van het nieuws. Bang voor niet-contact. Bang om mensen verdriet te doen. Ik wil dat niet, wees gelukkig, ik trek wel mijn plan. Vorig jaar was ik in mijn weinig creatieve momenten bezig met het werken aan idee voor een liedje rond bang zijn. Het refrein ging zo kè benowd,kè benowd, zie je da ton niet? Nee, eerlijk ik wil het ook niet tonen dat ik bang ben. Maar ik ben gelukkig niet alleen, we zijn allemaal bang. Heel bang.
"Hans, we are strong together," zei Meeuwzeke. Inderdaad samen sterk. Geven en nemen. En mag ik nu eens egoïstisch zijn, mag ik nu vooral nemen. Of mag, kan ik vooral krijgen? Weet je, ik reken op jullie. Echt. Laat ons samen optimistisch zijn, samen dromen, samen plannen (ik wil nog jammen!) Samen bouwen of brouwen. Psst, Joost, heb jij nog een goed recept? Dat is beter. Ja, brouwen gaan we doen. Brouwen in stilte. En iedereen doet er zijn ding in. Op zijn manier. Naar eigen smaak. En daar tappen we dan moed, kracht, liefde uit. En we brouwen vele vaten. Hoge en lage gisting. Voor onmiddellijk gebruik of voor later wanneer er een moment is dat mijn vat op is. Dan moet ik kunnen tappen. Daarvoor heb ik jullie nodig. Weet je nog, mag ik nemen of kan ik krijgen? En vind je het dan erg als ik er twee drink?
Ja nichtje, iets positiefs. Kindjes lieflijk opgevangen door familie en vrienden, bezoekske in Gent bij Ciska en Kurt. Knappe verbouwing en schattige kinderen. Spannend boek (Steenkoud) aan 't lezen en bijna uit (wachten heeft toch nog zijn voordelen?). En... 'k Hoorde vandaag het fantastisch lied Whutering Heights van Kate Bush, eigenlijk op dit moment een moeilijke tekst, maar zo'n mooie melodie. En ik hoor haar toch altijd zingen it's me, I'm happy (sorry Cathy).
En nu drink ik mijn Omerke op. 't Is van het eerste vat. Santé!
PS: "Brouwen aan een wereld ..." zou dat geen mooi jaarthema zijn Bart ;-)
Een ferme zin: bang en wachten. Wachten op wat? Nieuws, welk? Mijn leven bestaat nu vooral uit wachten en nog meer uit het niet willen wachten. Het negeren van het wachten, het ontwijken van momenten die me aan het wachten, denken kunnen zetten. Stom, raar, vreemd, bangelijk. Bang, dat was het tweede woord in de zin. Ja 'k ben bang. Vreselijk bang. Bang van wachten, bang van niks te weten, bang van het nieuws. Bang voor niet-contact. Bang om mensen verdriet te doen. Ik wil dat niet, wees gelukkig, ik trek wel mijn plan. Vorig jaar was ik in mijn weinig creatieve momenten bezig met het werken aan idee voor een liedje rond bang zijn. Het refrein ging zo kè benowd,kè benowd, zie je da ton niet? Nee, eerlijk ik wil het ook niet tonen dat ik bang ben. Maar ik ben gelukkig niet alleen, we zijn allemaal bang. Heel bang.
"Hans, we are strong together," zei Meeuwzeke. Inderdaad samen sterk. Geven en nemen. En mag ik nu eens egoïstisch zijn, mag ik nu vooral nemen. Of mag, kan ik vooral krijgen? Weet je, ik reken op jullie. Echt. Laat ons samen optimistisch zijn, samen dromen, samen plannen (ik wil nog jammen!) Samen bouwen of brouwen. Psst, Joost, heb jij nog een goed recept? Dat is beter. Ja, brouwen gaan we doen. Brouwen in stilte. En iedereen doet er zijn ding in. Op zijn manier. Naar eigen smaak. En daar tappen we dan moed, kracht, liefde uit. En we brouwen vele vaten. Hoge en lage gisting. Voor onmiddellijk gebruik of voor later wanneer er een moment is dat mijn vat op is. Dan moet ik kunnen tappen. Daarvoor heb ik jullie nodig. Weet je nog, mag ik nemen of kan ik krijgen? En vind je het dan erg als ik er twee drink?
Ja nichtje, iets positiefs. Kindjes lieflijk opgevangen door familie en vrienden, bezoekske in Gent bij Ciska en Kurt. Knappe verbouwing en schattige kinderen. Spannend boek (Steenkoud) aan 't lezen en bijna uit (wachten heeft toch nog zijn voordelen?). En... 'k Hoorde vandaag het fantastisch lied Whutering Heights van Kate Bush, eigenlijk op dit moment een moeilijke tekst, maar zo'n mooie melodie. En ik hoor haar toch altijd zingen it's me, I'm happy (sorry Cathy).
En nu drink ik mijn Omerke op. 't Is van het eerste vat. Santé!
PS: "Brouwen aan een wereld ..." zou dat geen mooi jaarthema zijn Bart ;-)
dinsdag 24 augustus 2010
Wat nu?
Zoals een collega mij schreef, is het zo moeilijk om te beginnen, om woorden te zoeken, te vinden, emoties te verwoorden. Niks anders dan afwegen te melig, te hard, te optimistisch, te pessimistisch, opnieuw starten, schrappen, wissen, opnieuw proberen, toch anders formuleren, ...
Maar eigenlijk wil ik gewoon beginnen. Beginnen voor de vele mensen die mij steunen, beterschap wensen, meeleven, mee verdrietig zijn, zelfs vergeten van zelf verder te leven, wel willen maar niet kunnen. Want niks is lastiger dan met vragen zitten. Vragen waarbij je het antwoord al kent, en eigenlijk niet wil horen. Maar de vraag stellen, dat is belangrijk, en moet ook kunnen. Dat geeft ons samen de mogelijkheid om op zoek te gaan naar een antwoord.
't Is moeilijk maar ik moet, denk ik, gewoon van start gaan. En een babbelaar zijnde, moet ik mijn ding, ei, woord kwijt. Sorry, maar eigenlijk wil ik het gewoon van mij af schrijven. Al mijn frustratie en emotie. Ik zie het als een therapie.
Want: schrijf me, bel (skype) me, laat me vlug iets weten! Of, volg hier mijn relaas en reageer (in stilte), krop het niet op.
En mag ik melig eindigen, mijn vrouwke heeft me hier in gang gezet. De blog aangemaakt en alles ingesteld (ik ging dat van mijn leven nooit doen en zie me hier nu). Wanneer ik door opname of andere ongemakken niet kan schrijven, zal Mieke de pen ter hand nemen. Een dikke merci, mijn lieve kleine schat! En zoals steeds: vlekjes!!
Mijn nichtje zei: "Schrijf elke dag één positieve gebeurtenis op" en dat ga ik ook proberen. Momenteel heb ik er in overvloed. Manilen met Jitse, sms-en met Janne (hoe werkt die nieuwe gsm alweer?), van Miekes nieuwe handboek zijn reeds 5000 exemplaren de deur uit, deze middag toffe Pedagogische Raad gehad op school, de tomatensoep smaakte heerlijk en vooral het vispanneke met de verse boontjes (hé Jitse), over de middag geskypet met Mieke (en 't werkte), heerlijk weertje vandaag, weer vele contacten gehad, en dat deuntje met de zachte contrabassolo van het Simon Rigter Kwintet (Passage of Jaco (?)) dat me de hele dag achtervolgde,... Heerlijk, heerlijk warm!
Dat heeft deugd gedaan
Maar eigenlijk wil ik gewoon beginnen. Beginnen voor de vele mensen die mij steunen, beterschap wensen, meeleven, mee verdrietig zijn, zelfs vergeten van zelf verder te leven, wel willen maar niet kunnen. Want niks is lastiger dan met vragen zitten. Vragen waarbij je het antwoord al kent, en eigenlijk niet wil horen. Maar de vraag stellen, dat is belangrijk, en moet ook kunnen. Dat geeft ons samen de mogelijkheid om op zoek te gaan naar een antwoord.
't Is moeilijk maar ik moet, denk ik, gewoon van start gaan. En een babbelaar zijnde, moet ik mijn ding, ei, woord kwijt. Sorry, maar eigenlijk wil ik het gewoon van mij af schrijven. Al mijn frustratie en emotie. Ik zie het als een therapie.
Want: schrijf me, bel (skype) me, laat me vlug iets weten! Of, volg hier mijn relaas en reageer (in stilte), krop het niet op.
En mag ik melig eindigen, mijn vrouwke heeft me hier in gang gezet. De blog aangemaakt en alles ingesteld (ik ging dat van mijn leven nooit doen en zie me hier nu). Wanneer ik door opname of andere ongemakken niet kan schrijven, zal Mieke de pen ter hand nemen. Een dikke merci, mijn lieve kleine schat! En zoals steeds: vlekjes!!
Mijn nichtje zei: "Schrijf elke dag één positieve gebeurtenis op" en dat ga ik ook proberen. Momenteel heb ik er in overvloed. Manilen met Jitse, sms-en met Janne (hoe werkt die nieuwe gsm alweer?), van Miekes nieuwe handboek zijn reeds 5000 exemplaren de deur uit, deze middag toffe Pedagogische Raad gehad op school, de tomatensoep smaakte heerlijk en vooral het vispanneke met de verse boontjes (hé Jitse), over de middag geskypet met Mieke (en 't werkte), heerlijk weertje vandaag, weer vele contacten gehad, en dat deuntje met de zachte contrabassolo van het Simon Rigter Kwintet (Passage of Jaco (?)) dat me de hele dag achtervolgde,... Heerlijk, heerlijk warm!
Dat heeft deugd gedaan
Abonneren op:
Posts (Atom)