Even pauzeren

Wat een fijne dag. Ik heb echt genoten. Toen ik om 10 uur Mieke belde met het nieuws dat ik naar huis mocht, stond ze reeds om 10:40 uur aan mijn kamer. Voor twaalf uur kreeg ik nog bijkomende en concrete info omtrent verdere timing (Zie ook vorige blog).
Maar... verrassing alom toen de kids van hun eerste schooldag thuiskwamen. Hun papa lag te rusten in de zonnige plaza! Janne die als eerste thuis kwam, vloog mij om de armen. Warme tranen. Jitse kwam wat later thuis. Een kerel. Hoi papa, oe ist? Allebei een toffe startdag gehad. Leuk en geruststellend. 't Was fijn dat ik ze kon zien, horen, voelen, ruiken, ...
Deze namiddag, na eerst een anderhalf uur slapen, nog wat verder in de zon gezeten. Bezoek gehad van (schoon)ouders. Merci Erik voor het trimmen van het gras. Even vrijuit kunnen kletsen. Doet deugd. Ondertussen ook opvang voor de kids geregeld. Het is tof om op zo'n grote familie te kunnen rekenen. We hebben dit echt wel nodig. We kunnen het niet alleen. We voelen ons ook niet alleen.

Vanavond zelfs nog even de tijd genomen om Catan te spelen. Sorry, Janne en Jitse, den paps is toch nog even te sterk. Het was heel leuk en gezellig. 'k Heb heel wat positieve energie opgedaan vandaag. Eventjes het UZ kunnen vergeten, letterlijk achterlaten, om vervolgens volop van de huiselijke gezelligheid te kunnen genieten. En de zon was van de partij. Vanavond zelfs nog klein fietstochtje gemaakt naar het centrum. Samen met Janne naar de bank. Mijn benen hadden het nodig. Ze moesten even in beweging komen. Ver was het niet, maar toch even die wind voelen...

Nichtje, positiviteit overheerst alom. En ook nogmaals grote dank aan UZ. Ook in deze moeilijke omstandigheden lieten ze me niet in de steek. Ze namen hun verantwoordelijkheid op, namen de juiste beslissing. Het was voor mij niet fijn. Tot tweemaal toe klaarliggen, stress, schrik, wachten, veel dokters, trafiek van bedden, patiënten, groene verplegers "ik vertrek morgen met mijn vriendin naar Turkije". Ik wissel glimlach met een wachtende patiënt. Ook hier gaat het leven verder. Verbondenheid. Samen sterk.

Maar als muzikant hebben we het volgende geleerd. Niet omkijken. Al spelend gebeuren wel eens fouten, ratés. Verschrikkelijk, ergerlijk, iedereen heeft het gehoord, shit. Niemand is daar vrij van. Maar als muzikant werden we geleerd om daar niet bij stil te staan. Richt je focus, je concentratie op wat nog komt. Het verleden is voorbij, kunnen we niets meer aan veranderen. Ik heb de dokters ook zo gerustgesteld en sportief verwoord dat enkel wat komt telt.
Dus morgen nog wat rusten, 's middags nog een snackske met Mieke Tip van verplegend personeel. Een klakske of e noetje gaan kopen. Daarna haar nog wat laten bijknippen, badje nemen en dan doorrijden naar Gent. Gelukkig dat ik voortdurend op Mieke kan rekenen. Mijn vrouwke-doet-het-al. Ze houdt zich sterk, gelukkig moet ze niet werken. Zou anders niet lukken hier. En weet je, vannacht lig ik bij haar. Dan kan ik in mijn slaap eventjes voelen, ja ze is er nog. 'k Ben niet alleen.