Vrijdag 10.30u

Beste bloggers,

nu weet ik niet goed hoe ik moet beginnen. Voor mij is dit de eerste keer maar ik heb Hans beloofd jullie op de hoogte te houden. Mijn vingers blokkeren even op het toetsenbord, gebibber alom. Maar toch moet we erdoor.

Ondertussen is hij vertrokken, terug naar de kelder. Hij kent al de weg...

De arts is nog langs geweest om alles nog even duidelijk uit te leggen. Vandaag wordt dus een staaltje uit de tumor weggenomen (mét de juiste naald!) om dan te kunnen uitmaken om welke tumor het precies gaat. Maar er zouden (volgens de pet-scan) weinig actieve cellen te zien zijn... De artsen hopen op een traaggroeiende maar spreken zich nog niet uit.

Hopen, fingers crossed, dit is het enige antwoord dat we volgende week willen horen.

Operatief verwijderen kan al zeker niet, de tumor bevindt zich midden in het spraakcentrum. Wellicht wordt het radiotherapie en chemo maar het kan ook zijn dat ze niets doen en de tumor gewoon laten zitten. Een team van een 9-tal personen zal daarover beslissen. We zijn in goede handen, het zijn artiesten.

Maar de arts heeft deze morgen toch ook nog eens gewezen op de risico's voor vandaag: de kans op bloeding is niet gering (maar daar wil ik niet aan denken) en de kans is groot dat Hans even spraakproblemen heeft, wellicht van tijdelijke aard.

(Ann, misschien wordt je broer toch even de stilste van de familie...)

De ingreep zal een 3-tal uren duren, deze namiddag mag ik opbellen. Nu weer wachten wachten,... en eigenlijk wou ik zó graag vandaag gewoon voor de klas staan, nu in Lichtervelde. Leuke sfeer, toffe collega's (merci daar allemaal!!!).

Ik vraag me nu al de hele tijd af hoe het toch mogelijk is dat deze vakantie op die manier is kunnen eindigen. Ze was zo goed begonnen:

meteen vertrokken richting Côte d'Azur, tent opgeslagen en drie weken genoten: prachtig weer, mooie omgeving, lekker geskotteld (merci Hans, balletje-balletje was weer heerlijk!), boeken verslonden, genoten van ons vieren (en 'k heb zelfs elke dag gekaart...).

Ondertussen vliegen mijn vingers over het toetsenbord. Het gaat beter en beter.

Eind juli, terwijl de kids op chirokamp waren, trokken we met ons tweetjes enkele dagen naar zee en maakten we nog een citytripke naar Brussel.

Brussel, op dat ene terrasje, een moment dat in mijn geheugen gegrift staat.

Ik bestelde voor mij een koffie, Hans kreeg ineens niet gezegd wat hij wou drinken. Daar was het weer. Ik merkte meteen wat er aan de hand was en bestelde dan maar vlug voor Hans ook een koffie. Bleek dat hij eigenlijk nen duvel wou. Even paniek, toch gelach, Hans die een duvel wilt drinken en dat niet gezegd krijgt, dat kan niet...

Vanaf toen begon ik mij zorgen te maken. Dit was niet de eerste keer, ik had het al eens meegemaakt, ook met Benny op de fiets, bij de directeur, ook in klas, in het leraarslokaal,... Het was mij de laatste tijd ook al opgevallen dat hij rustiger praatte, wat meer moest zoeken naar zijn woorden. En Hans kennende...

Uit bezorgdheid vroeg ik raad aan Nadine en Niko. Direct merkte ik een bedenkelijke blik: Hans moest zo rap mogelijk naar een neuroloog.

Merci moatjes voor jullie alerte reactie! Vorig jaar (nieroperatie) zat je er ook recht op en is het allemaal goed gekomen hé!

Het is precies alsof we toen, daar in Brussel, de verkeerde trein genomen hebben, ticket gekregen "verdwaalde reiziger". Maar we voelen ons niet alleen in onze wagon, heel wat passagiers reizen met ons mee. Merci daarvoor! Hopelijk kunnen vlug overstappen, de juiste trein nemen en gewoon weer verder reizen.

ti toch woar é???

Groetjes,

Mieke

p.s. Ik houd jullie op de hoogte