Handdoek

Nee, nee, ik gooi de handdoek niet in de ring. Je kent me, we gaan er voor! Maar deze morgen ben ik in het UZ Gent geweest voor simulatie en CT-scan. Eerst hebben ze een masker van mijn gezicht en hoofd gemaakt. Het was precies een natte warme handdoek dat ze over mijn gezicht drukten en aanspanden. Na enkele minuten was het masker droog en hard en werd mijn masker met drukknoppen vastgemaakt aan de tafel. Dan lig echt wel gefixeerd! Na het uittekenen van wat lijnen, was de simulatie voorbij. Moest ik mij in een kamertje ernaast onder de CT-scan leggen en kon het echte werk beginnen: het in kaart brengen van mijn hersenen. Alles is tijdig, snel en prima verlopen. Voor we het wisten zaten we al in de cafetaria te ontbijten. Ik had een reuzenhonger, want moest nuchter zijn. En het smaakte!
Ik voel me, buiten de gebruikelijke vermoeidheid, goed. Ik ben blijkbaar goed geprepareerd geweest op de contraststof. Momenteel heb ik geen last van bijkomende allergische reacties.

En nu... weer aftellen tot 14 oktober. Inderdaad, toch weer een kleine wijziging in het programma. De start van de radiotherapie is met 1 dag uitgesteld. Het is maar 1 dagje langer wachten, we zijn anders gewoon. Ondertussen groeit mijn lijst aan met vrijwilligers/chauffeurs die mij eens naar Gent willen voeren. Heel leuk. Zoals reeds aangegeven is het wat wachten op een exacte timing, shedule, maar het komt, weest gerust.

Nichtje. Straks als de kids thuis zijn, rijden we nog eens naar opa bus en springen we binnen in de Wijnendaelestraat. Na het avondeten verwacht ik nog een bezoekje van Geert en Roel en dan is het nog veel niks-doen!

Vlekjes

Prachtig weekend

Nichtje, ik wil onmiddellijk positief beginnen. Wat hebben we een prachtig weekend gehad. Veel gelachen, veel gebabbeld, veel gegeten, gedronken, gezongen, ... kortom een prachtig hartverwarmend weekend. Wat zijn die kinderen groot geworden, hoe heet jij ook weer? dochter van? Alleen het weer viel wat tegen, en dan nog. We hebben niks van de planning moeten schrappen omwille van het slechte weer. Bravo voor de organisatoren Ilse, Frank en Claudine!!
Heel tof was het bezoek aan de brouwerij Duvel. Jammer dat het niet echt kindvriendelijk was. Ondanks de uitdrukkelijke vraag van ons organisatietrio. Heel leuk, ook het proeversgedeelte. Wel pech voor mij, kom ik eens in de Duvelbrouwerij en moet ik wel fruitsap drinken! Dat maak ik ooit nog goed met een bezoekske aan Omer!

Vandaag veel bijgeslapen. Vanmiddag heb ik met Erik een dagschotel in 't Stampkot gegeten. Danke Isabelle voor de koffie. Vanavond nog een korte repetitie met Ortier. Zaterdag werken we mee aan een klein benefietconcert. En een extra repetitie om mijn afwezigheden wat in te halen, zal ons (en ikke) wat extra vertrouwen geven. En je weet wat ik over zingen denk!
Ik heb ook nog het nieuwe boek van Koen D'Haene uitgelezen. Mooi geschreven, een verhaal vol emoties over (niet)loslaten en hoe een mens vaak fouten die hij bij zichzelf niet herkent, bij een ander als vervelend beschouwd. Toch schitterend dat je zoiets aan het papier kunt toevertrouwen! Mooie beschrijving van het eiland ook. Zou het wel eens willen bezoeken. Bovendien riepen sommige scènes (vooral stormscène), herinneringen op aan het jeugdboek Oosterschelde windkracht 10 van Jan Terlouw.

Morgen is het bij ons op school sportdag. Ik hoop van eens langs te gaan. Het doet wel iets om de school in het geel en blauwe te zien kleuren. Hopelijk blijft het droog en is het niet te koud.

Sprong in de tijd, ondertussen zijn we dinsdag...

Gisteren tekst niet kunnen publiceren. Dus laten rusten, gisten, tot vandaag, dinsdag 28/9. Ik slaap heel veel en kom er soms niet toe om mijn teksten af te werken. Vandaar. Bovendien ben ik vanmorgen naar de sportdag geweest. Wat was me dat een frisse boel.
Ik ben ook eens stiekem in de muziekklas geweest. Aaron houdt het netjes. Ook met hem nog eens een babbelke kunnen slaan. Het lukt. Ziet er goed uit. 'k Ben er gerust op! Ik moet me geen zorgen maken.

Morgen (woensdag) weer een belangrijke dag. Voorbereidingen in UZ Gent. Ze gaan een gezichtsmasker maken en ook nog een CT-scan nemen. Moet mijn cortisone weer opdrijven om mogelijke allergische reacties van contraststof tegen te gaan. Vanavond, vannacht en morgenvroeg nog een extra pilleke. Weer een stapke vooruit.

Ondertussen heel wat reacties gehad voor kandidaat chauffeurs. Bijna meer dan dat er sessies zijn! Ik vind het schitterend. Wat zal/zullen we veel kunnen vertellen. Maar weet, het is nog wachten op exacte timing. Toch allemaal bedankt. Je hoort er nog van!

Ik ga nu afsluiten. Binnen een uurtje komen de kids thuis. Ga nog half uurtje rusten en begin dan met de voorbereiding van het avondeten. Morgen breng ik verslag uit van een voormiddag UZ Gent. 'k Durf het bijna niet te schrijven...

Vlekjes

Eindelijk een planning

Vanmorgen in UZ geweest voor consultatie met prof van de radiotherapie. Zeer aimabel persoon die de tijd nam om ons rustig te woord te staan en voldoende uitleg te geven. Timing ziet er als volgt uit: volgende woensdag krijg ik een CT-scan om de hersenen nog eens in kaart te brengen. Dan volgt een simulatie waarbij een masker wordt gemaakt. Dit masker zorgt er voor om tijdens de bestraling mijn hoofd te fixeren zodat ze steeds de juiste plaats kunnen bestralen. Dan volgt een weekje geen UZ. Oef! Maandag 11 oktober is er nog een tweede simulatie.

Vanaf 13 oktober start de eigenlijke behandeling. Daarvoor moet ik elke dag (niet in weekend) in UZ zijn om een korte bestraling te ondergaan (duurt een half uurtje). Dit voor een periode van een 6-tal weken (27 beurten). Daarna pas kan men via nieuwe scans een evaluatie maken van de nieuwe (hopelijk positief veranderde) toestand. Wellicht wordt het een hele opgave, heel wat bijwerkingen kunnen optreden. In mijn geval denk ik vooral aan hoofdpijn (tumor zet uit, maar heeft geen plaats) en vermoeidheid (2 à 3 uur bijslapen zei prof). Ook lokale haaruitval, huidirritatie, misselijkheid, gebrek aan eetlust, ... kunnen voor komen.

We zijn bijna klaar om met ons wagonnetje verder te rijden. We voelen dat het tempo weer de hoogte ingaat. Het wordt spannend want we kennen het parcours niet. Maar we zijn hoopvol dat wanneer we eenmaal onderweg zijn alles goed komt, de wielen het parcours zullen volgen...

Nu ga ik jullie nog iets vragen. Gedurende die 6-tal weken moet ik dagelijks naar Gent. Velen vroegen mij al of ze iets voor ons konden doen. Mag ik dan deze oproep lanceren en vragen of er mensen zijn die het zien zitten om mij eens naar Gent te voeren? Mij wordt afgeraden om in auto te rijden. Ik kan wel beroep doen op professioneel vervoer, maar het lijkt me leuk om eens met een familielid, vriend, kennis, ... naar Gent te gaan. Dan heb ik ook eens andere klapnoansje. Bovendien kan Mieke dan ook verder lesgeven en moeten haar collega's niet steeds inspringen. Toch bedankt collega's! Het exacte uur ga ik pas weten na 11 oktober, maar mocht je zin hebben om eens te rijden, geef me maar een seintje.

Nichtje, vanavond vertrekken we richting Bornem voor ons jaarlijks weekend met Miekes Chiro-oudleiding. Dat wordt weer genieten, vertellen, lachen, eten, drinken (helaas frisdrank), samen slapen met de heren, ...
Een activiteit zal me bijzonder interesseren, vertelden de organisatoren. Kreeg ik gisteren een kleine ingeving. Ik dacht aan Bornem, A12, Moortgat, Ssst, hier rijpt den D... Misschien kom ik daar mijn/ons vat tegen. Kortom, een weekend om naar uit te kijken. Eens andere gedachten hebben, veel verstrooiing, veel afleiding, nieuwe verhalen, spelende kinderen, ... Ik sluit nu af, koffers inpakken, nog snel iets eten en dan rond 18 uur richting Bornem!

Geniet ook van het weekend en tot maandag!
Vlekjes

Dus papa blijft een babbelaar! (*)

Wat een avontuur. Vervangende arts heeft mijn dossier verkeerd geïnterpreteerd. Er wordt niet geopereerd. Te riskant. De tumor zit in het centrum van Broca (het centrum is als het ware een vlies over de tumor geworden). Men gaat nu proberen om door middel van radiotherapie (stralen) de groei van de tumor te stabiliseren (er voor zorgen dat hij laaggradig blijft). Men kan de tumor niet verkleinen (in tegenstelling tot kankercellen). Krimpt de tumor toch, dan is dit een meevaller. Allemaal nog eens duimen!!

Vrijdag 24/9 hebben we om 8:30 uur reeds onze eerste bespreking met professor Boterberg. Daar krijgen we zicht op het verloop van de therapie: de duur, bijwerkingen, de planning van een aantal proefsessies, ... Maar de therapie wordt snel opgestart. Wellicht zou het binnen de 8 weken achter de rug moeten zijn.

Nichtje, ik kan eindelijk weer eens diep ademhalen. Veel spanning valt (voorlopig) van me af. Ze moeten niet in mijn potje (kopke) roeren. En daar ben ik heel blij om! Ook voor Mieke en de gasten verdwijnen een reeks van doemscenario's. Laat het ons zo stellen: het zal nog heel wat moeite kosten, we zijn er nog niet, maar we kunnen weer voort! En dan dat vat, ewel, allemaal merci om te blijven helpen brouwen, én... ik drink er vanavond een van!

Vlekjes


(*) Jitses eerste opmerking

Weinig woorden

Ik had zo graag uitgepakt met fantastisch nieuws. Maar helaas, het is niet zo. De biopsie verwijst inderdaad zoals reeds eerder gemeld naar een laaggradige tumor (graad 2 =  traaggroeiend). Maar onder de professoren is men er nog niet uit wat de te volgen behandeling is. Hij moet weg. Maar hoe? Operatie is/was geen optie. Nu weer wel. Maar hoeveel procent kunnen ze er uit halen van de tumor, zonder het nemen van grote risico's? De artsen willen tot 90% kunnen uithalen, anders is het nemen van die risico's niet in verhouding (risico's zijn spraakverlies/stoornis en mogelijk ook begripsverlies). Operatie al of niet met nabehandeling van radiotherapie? Ook qua timing is het team er nog niet uit. Door zijn laaggradigheid is er wel tijd, moeten er geen overhaaste beslissingen genomen worden. Ze zijn er nog niet uit. Woensdagnamiddag gaan we opnieuw naar Gent voor nieuw gesprek.

Komt wellicht allemaal wat verwarrend over. Ook voor ons is het moeilijk te plaatsen en te omschrijven. We moeten weer even bekomen en het opnieuw proberen zijn plaats te geven. Bovendien het leven gaat verder. Het is niet anders.

Nichtje. Ik ben er nog meer van overtuigd dat ik nu nog van alles moet meepikken. Vanavond is het koor. 't Zal misschien wat moeilijk starten zijn, maar we gaan er voor. Muziek geeft kracht, zingen stimuleert, motiveert, maakt endorfines aan waardoor een mens zich goed voelt.

Vlekjes

Nog één keer slapen

Nog één keer slapen en dan weten we hopelijk meer. Eindelijk. Eindelijk weer vooruitgang. Morgen krijgen we de rest van het parcours voorgeschoteld. Althans, dat verwachten we toch (verwachten, vies woord). Ik durf niets meer met zekerheid te zeggen. Ik ben voorzichtig geworden, je weet niet wat er achter de volgende bocht komt, je weet maar nooit.
Maar morgen hoop ik meer te weten over de behandeling. Wat wel, wat niet? 't Is toch wel spannend ook na het positieve nieuws van vorige donderdag. Wat kan ik morgen nog positiever horen? Dat maakt me wel wat bang. Even geduld nu, en morgen meer.

Nichtje positief. Vanmorgen op aperitief geweest bij Annemarie en Henk. Was weer leuk om eens samen te zitten. Hopelijk kunnen we binnenkort weer samen gaan fietsen (of is dit te optimistisch?). Deze namiddag zijn we naar Ter land, ter zee en in de lucht geweest tijdens de Jeugdfeesten. 't Was leuk om die jonge waaghalzen te zien. Duizelingwekkend en wat een lefgozers. Fantastisch om te zien.
Vanavond wordt het een gezellig televisieavond met het voltallige gezin en Omer. Hij mag er nog eens bij zijn ;-) Santé en laat ons duimen voor morgen!

Vlekjes

Even onsportief

We zijn vandaag onsportief geweest. Althans Mieke, zij was aan de telefoon. Wat is het verhaal. We werden deze morgen opgebeld vanuit het UZ met de mededeling dat de afspraak voor komende maandag niet kon doorgaan. Echt waar, de dokter is met verlof. Mieke heeft dan op een onsportieve manier laten weten dat dit voor ons geen optie is en wij sowieso naar Gent komen. Ons geduld is gewoon op. Wij willen nieuws, willen eindelijk weten voor welke behandeling er zal gekozen worden. De man van het secretariaat had begrip voor onze situatie (uitgestelde biopsie, reeds twee weken wachten op nieuws, ...) en ging ons terug opbellen. Rond 15:30 uur kregen we telefoon met de melding dat we bij een andere dokter van het team terecht kunnen. Was weer even stressen. Maar maandag weten we (hopelijk) meer.

Anders een heel rustige dag gehad. Ik heb verdergewerkt aan een muziekopdracht voor in de klas. Kwestie van ons toch al een beetje voor te bereiden. Deze namiddag na de siësta met de fiets naar de Paulusbar geweest op school. Was ver, maar de beweging deed wel goed. En vanavond, vanavond doen we niks, de haard brand, straks een Omerke (ze smaken weer), wat lezen en waarschijnlijk nog een filmke meepikken op tv. Gewoon samen genieten en tot rust komen. Tot gauw.

Vlekjes

Positief!?

Na een paar dagen afwezigheid, kan ik vandaag uitpakken met goed nieuws! Al was het begin eigenlijk niet goed. Ik had gisteren tijdens een telefoongesprek weer last van een (korte) spraakstoornis. Ik maakte me zorgen en was zelfs een stukje in paniek. Ongerust. Ondanks medicatie, is het daar toch weer.
Vandaag dan toch maar dokter opgebeld in UZ. Ik kon enkel de collega dokter spreken. Maar, hij wist me te vertellen dat de resultaten van de biopsie wijzen op een laaggradige tumor. In mensentaal betekent dit dat het gaat om een traag groeiende tumor. Wat uitermate positief is. Uiteindelijk zal ik dit pas maandag (20/9) officieel vernemen. Het wordt dan natuurlijk uitkijken welke behandeling er zal worden opgestart (of net niet?). "Het protocol wordt maandag besproken," zei de dokter. Het blijft dus nog even spannend. Maar we zien het natuurlijk zitten, we gaan met veel positieve verwachtingen naar Gent.

't Kan verkeren. Ik dacht dat ik vandaag een negatief bericht de wereld ging insturen. Ik had eigenlijk twee slechte dagen achter de rug. 'k Heb dinsdag zelfs mijn muziekschool moeten laten. Ik was zo moe dat ik mijn bed verkozen heb boven de les. 'k Heb gelukkig fantastisch geslapen en ik heb gisteren zelfs de kinderen niet weten opstaan en naar school gaan. Ook mijn siësta was zeer uitgebreid. Maar die vermoeidheid bleef wel. En natuurlijk was er die beangstigende spraakstoornis. De dokter heeft me voorgesteld om voorlopig opnieuw cortisone te nemen. Maandag wordt dit dan ook verder bekeken.

Vandaag een beetje van hetzelfde: weer die futloosheid, loomheid, dat gewoon fysiek moe zijn, Desondanks heb ik wel een wandelingetje naar Bergelen gemaakt. Even in het groen, de bosgeur opgesnoven, vele wilde vogels gezien (ganzen, eenden, ...), mooi is dat. Bovendien sterkt het de fysieke conditie. De achterstand voor de jaarlijkse schooltriatlon mag niet te groot worden, hé collega's?

Dus nichtje positief. Het positieve nieuws vanuit Gent overweegt wel. 'k Zou figuurlijk weer bergen willen/kunnen verzetten. Ik zou willen roepen dat het eindelijk weer kan beginnen. Dat ik eigenlijk weer mag deelnemen aan het leven. Binnenkort is alles weer goed, alles weer zoals vroeger? Ik mag weer meedoen! Tik ik dit hier toch met een bang hartje.

Nog zeven dagen

Misschien even een technisch weetje. Wij vernemen dat heel wat lezers en/of volgers graag een reactie willen geven op de blog. Dit kan enkel als je over een google-account beschikt (?). Dit kan je door rechts boven op "aanmelden" te klikken en de stappen volgen die opgegeven worden. Uw reactie zou ons dan moeten bereiken. Sorry voor mijn dummy-gedrag.

Verder is het hier wachten, wachten op de duiven. En hopelijk heb ik een ferm prijsbeest! Nog zeven dagen. 't Is echt wel aftellen. En ik weet dat dit wat gaat vervelen, maar zo voel ik het ook wel aan. Kan het toch niet wat sneller aub? De tijd dood ik vooral met rusten, al ligt dit moeilijk met mijn karakter. Toch maar het gras zelf afgereden. Erik, merci voor het aanbod. Moet conditie onderhouden, én het laat de tijd sneller passeren. Vandaag ook ruim een uur bezig geweest om een lichtschakelaar te installeren in het nieuwe tuinhuis. Elektriciteit, het is mijn ding niet. Uiteindelijk ben ik er bijna in geslaagd. Alleen werkt de drukknop niet: het licht blijft niet branden. Of doe ik toch nog iets verkeerd? Vanavond nog wat gezocht op internet. Morgen probeer ik het af te werken. Ik zou het graag zonder hulp kunnen.

Ik wil nog even terugkomen op het privéconcertje van gisteren. Dat was echt gewoon maf! Bère! Tof om dit nog te mogen doen, te kunnen doen. Chique ook van Jan, Michiel en Flore. Leuk om hieraan mee te werken. Moeten we zeker nog doen, meer doen, veel doen. Je haalt er fantastisch veel energie uit. Dat stemt een mens gelukkig. En het publiek, dat verrast was mij daar te zien, genoot van wat we brachten. Toffe interactie ook. Heen en weer, geven en nemen, en in mijn geval vooral pakken... 'k Heb het er van gepakt. Na concertje was er een picknickske in de volle zon. 'k Was op mijn gemak, taxi Mieke was weer mee, zelfs het ene Duvelke dronk ik met gemak, smaak, voldoening, genietend, ...

Gisteren viel het me op dat de druk achter de ogen afnam. Vandaag is het zelfs nog beter. 'k Zie precies scherper, klaarder, duidelijker. En ik neem ook al twee dagen geen pijnstillers meer. De pijn, als die er al is, wordt draaglijker. Dat is al een overwinning op zich. 'k Voel me ook fysiek weer beter. Mocht het wat mooi weer blijven, kan ik binnenkort weer eens een tochtje met de fiets maken. Want het is ongelooflijk hoe snel de beenspieren verdwenen zijn. En ik had al bijna niks.

Het enige wat niet goed aanvoelt is de stress, schrik, angst. Dat wachten. We slapen weer slechter, onrustiger, nerveuzer, korter, ... Het inslapen is geen probleem, maar het doorslapen wel. 't Zijn allemaal korte stukskes. Ik wil er ook niet veel over schrijven, niet te lang bij stilstaan, want dit maakt met net nog nerveuzer.

En nichtje, ik heb een positieve dag gehad. Vanmiddag samen met de schoonouders een dagschotel gaan eten in 't Stampkot. Heerlijke keuken hebben ze daar. Wat in de zon zitten lezen, naar jazz geluisterd, verse tomaatjes gesnoept. En morgen ziet er ook weer goed uit. Ik krijg heel wat bezoek (hé D-babes) en 's avonds ga ik voor het eerst dit schooljaar naar de basles en het combo. Dus weer allemaal fijne, toffe dingen om naar uit te kijken. Dingen die helpen mijn spook te verjagen.

Vlekjes

Ruilen?

Even wat tijd, even wat afstand genomen. Even vooral tijd voor mezelf genomen. Dingen gedaan die ik graag wou doen. Even niet wachten, even toch niet in het karreke zitten. Weet je nog, we waren net gestart, hadden eerste afdaling genomen, om dan eenmaal opnieuw boven, precies in stilstand, zwevend hoog boven de grond, te wachten op die laatste versnelling. Wanneer de doorstart is genomen, ben ik afhankelijk van het parcours dat het wagentje elke keer volgt, enkel geleid door twee stalen rails, maar vol vertrouwen op weg naar de stopplaats.
Nog acht dagen. Acht lange, bange dagen. Ik wil er eigenlijk niet te veel aan denken, niet te veel mee bezig zijn. Dat probeer ik toch. Het is niet eenvoudig, want het spookt voortdurend door je hoofd. Of je nu wilt of niet, het zit daar, letterlijk en figuurlijk. Maar je voelt het niet. Je merkt dat niet. Ik wist het ook niet. Vreemd, want toen ging het ook. Ik was gezond. Nooit iets van gemerkt dat hét er zat. Dat hét er is. Het nam deel aan/van mijn leven, zonder mij hiervan op de hoogte te brengen.
Ik zou zo graag nog eens willen zijn, voelen hoe het ervoor was. Dat onbezonnen leven. Geen zorgen, of vooral  onbenullige zorgen. Zou ik dan niet even kunnen ruilen? Ruilen met wie (of wat)? Geen optie, dit moet ik zelf dragen. Zo is het. Ik wil hier ook niemand anders mee belasten. Het is mijn taak dit tot een goed einde te brengen. En dat lukt me wel. Ik ben positief ingesteld, ik geloof ook in het positieve. Maar ben ik dan niet té positief, maak ik soms de bedenking. Speel ik niet te veel verstoppertje. Blijf ik wel realistisch, maak ik mezelf niets wijs, voeten op de grond? Het is zo'n moeilijke evenwichtsoefening. Voor mij, mijn gezin, familie, vrienden, collega's,... Ja/Nee. Goed/slecht. +/-

En het wordt nooit meer zoals vroeger. We kunnen vroeger er niet meer bijhalen, niet meer terughalen. Vroeger kunnen we alleen koesteren, vertellen over, denken aan zoete herinneringen, weet je nog die keer... Enkel het nu is er. Daar raak ik steeds meer van overtuigd, enkel het nu is van tel. Wat weg is weg en wat komt, dat kennen we niet. Maar nu moeten we ten volle genieten, ten volle leven. En dat probeer ik nog steeds. Mag ik wel genieten? Is dit nog verantwoord? Kan dit nog?
Maar ik heb wel het gevoel dat ik er in slaag. Zeker als het over mezelf gaat. Ik weet niet of mijn naasten het ook zo beleven? Ben ik veranderd? Ben ik nog te genieten? Ben ik nog de vrolijke Hans? Soms twijfel ik daar wel eens aan. Ben ik niet te veel met mezelf bezig, te egoïstisch, te egocentrisch, te narcistisch, ... Hou ik te weinig rekening met mijn omgeving, ben ik er wel nog voor hen? Draaien we niet teveel in onze eigen cirkels rond?
 
Wat vind ik dit toch moeilijk. Toch even ruilen?

Nichtje positief. Gisteren en vandaag veel met de bas bezig geweest. Jitse wordt steeds beter, Janne helpt in het huishouden zoveel als ze kan en is nu op stap met vriendinnen, ik genoot van een gezellig avondje thuis, lekkere BBQ, zelfs met twee glaasjes wijn, 't smaakte, morgen privéconcertje, in de namiddag een uitstapje met mijn Mieke, 'k zie er weer naar uit... En nu maak ik me klaar om te kijken naar The worst week of my life.

Vlekjes

Jammen!!!

Kort bericht om te melden dat alles ok is. Ik blijf wel met een lichte maar leefbare, hoofdpijn rondlopen. Maar ik vind dit quasi verwaarloosbaar. Wellicht zoals de dokters aangeven, spanningshoofdpijn.

Vannacht goed geslapen en na een huiselijk ontbijt, heb ik Jitse naar school gebracht. Ondertussen heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om de verzekeringspapieren van Jitse in orde te brengen. Eenmaal thuis hebben Mieke en ik onze zoektocht naar een pet afgewerkt. Ja, afgewerkt. We hebben er eentje gevonden. En 'k vind het nog een skontje ook.
Na het middagmaal onze dagelijkse siësta om rond 15u bezoek te ontvangen van Kurt. Was leuk hem nog eens te zien. Zij waren de eersten die we na het slechte nieuws van ons bezoek moesten onthouden. Maar na 20 september en wij dan hopelijk zicht hebben op het verdere verloop van de planning, behandeling, agenda, dan maken wij dat goed. Kurt had ook een toepasselijk geschenkje bij... een stukske brouwsel!

Nu ga ik mij klaarmaken om te gaan jammen. Eindelijk. 't Is meer dan 2 maanden geleden. Wat zal het vreemd zijn, maar vooral, wat zal dit deugd doen. Dus nichtje, hou je maar vast, mijn hart (en hersenen) zal heel wat positivisme ontvangen. Jan, Flore, Michiel en Wim, let's swing!

Vlekjes

Rustige dag

Vanmorgen vroeg opgestaan. Ik werd wakker rond 5:30 uur en na een uurtje lezen stond ik op. Heb de vaatwas geledigd, de tafel gedekt en de krant gelezen. Ik had goed geslapen en dit zonder een slaappilleke. Rond een uur of zeven kwam er geluid van boven, kinderen en Mieke stonden op. Jitse had een goede nacht gehad. Geen last gehad van de pijnlijke schaafwonden, barstje en genaaide knie. Hij zag de schooldag goed tegemoet. Janne moet ook ferm bijspringen. Niet alleen papa  en mama willen nu wat hulp, maar ook Jitse kan al wat hulp gebruiken. Boterhammetje smeren, melk uitschenken, kleine dingen die veel teweeg brengen.

Vanmorgen nog naar bib geweest en een bezoek gebracht aan de collega's op school. Tof om hen bezig te zien. 'k Ben gewoon jaloers. Was eigenlijk al graag bezig geweest.

Deze middag kwam Jitse welgezind thuis. Hij was moe en had vooral honger. Maar ook ons Janne had een fijne dag gehad. Het was weer gezellig tafelen, zoals het hoort. Fijn om de schoolse verhalen te horen. Terwijl ik een ferme tuk maakte ging Mie met Jitse naar de orthodontist. Jitse moet vandaag starten met het dragen van een beugel. Alweer niet fijn, maar wel noodzakelijk. Ziet dat manneke af! De start van het eerste jaar secundair zal hij niet snel vergeten.
Na mijn slaapbeurt kwamen wat collega's op bezoek. Het was tof om alweer schoolse verhalen te horen. Aangenaam.

Vanavond nog wat bas gespeeld, contact opgenomen met de muzikanten van het combo om de repetities te plannen voor ons concertje van zondag. Alles is afgesproken. Ik hoop dat het me lukt. Ik wil het ook echt wel doen. Het is belangrijk voor mij dat ik even muzikaal onder de mensen kan komen. Het zal me deugd doen, het zal me goed doen. Hopelijk lukt het me fysiek. Maar ik ga er voor!

En nu, nu ben ik moe. Versleten. Maar het is goed geweest vandaag. Weinig hoofdpijn. Mag ook al wat medicatie afbouwen en heb maar één panadolleke moeten nemen. Dus ik kan niet klagen (goed hé nichtje). En nu, nu ga ik me in slaap lezen, samen met Gaucelm de troubadour.



Vlekjes

Ook dat nog!

Vanmorgen stond onze wereld even stil. We kregen rond 7:45 uur telefoon. Jitse was met zijn fiets gevallen. Wellicht uitgegleden op een natte witte wegmarkering vol met kiezelsteentjes. Zijn vrienden hebben dit op een fantastische volwassen manier opgevangen. Hielpen Jitse, enkelen fietsten snel naar school om leerkracht te halen, ... Bovendien was er ook een meneer die het zag gebeuren die gestopt heeft en ons heeft opgebeld. Tegen de tijd dat wij er waren, was de spoedarts er al bij (woonde daar in de buurt en kwam er op weg naar zijn ziekenhuis voorbij), eerste zorgen waren toegediend en de 100 was al ter plaatse. Eenmaal in het ziekenhuis stelde men vast dat er een barstje was in de elleboog, werd de knie genaaid met 5 hechtingen, spiksplinternieuwe bril kapot en neus, gezicht en handen geschaafd, ... Dat was pas schrikken zeg.
Jitse hield zich heel kranig en begon ook stilaan te lachen. Tof. 's Namiddags wou hij ook opnieuw naar school gaan. Papa, het zijn de eerste lessen. Schitterend. Vanavond was hij wel doodop, maar het komt wel goed.

Taxibedrijf Mieke breidt uit!


Morgen lees ik wellicht deze tekst nog even na, wou er al iets opzetten, maar heb geen tijd gehad. Na de middag heb ik dan geslapen, kreeg ik bezoek, ben naar dokter geweest, samen naar verjaardagsdrink van Sies geweest en ben ik om 21:30 uur in bed gekropen. Nu sluit ik af. En nichtje, sinds lang nog eens een glas wijn gedronken. 't Smaakte. 


Vlekjes

Bassen

Wat begon als een rampzalige nacht, ik durf niet te zeggen hoeveel pagina's ik van de Troubadour gelezen heb, hoeveel maal ik de instellingen van mijn gsm heb doorgenomen, glas bijvullen, toch nog maar eens naar het toilet geweest, lesrooster doorgenomen van Jitse, Janne en ikzelf, liedtekst van Hiklied nog eens bekeken, kan ik die rap in 't dialect toch niet afwerken (zit het metrum wel goed), even kijken of het buiten wel echt donker is, het behang van de muur is kapot, jaren-'60-vuilnisbakje in toilet is net hetzelfde als in SPM, lijstje met vragen gemaakt voor dokter, rond een uur of zes gordijnen opengetrokken om dageraad te zien, aanvullingen aanbrengen op het lijstje met vragen, de bouw van het nieuwe kinderziekenhuis nog eens goed bekeken (begrijp de structuur niet), nachtverpleger die stilletjes binnenkomt om te kijken of alles ok is (nog, en later, al wakker), aanrijdende auto's voor werknemers die om 6:15 uur beginnen, ook die van 7:00 uur, ook die van 8:00 uur, ... eindigde in een goede morgen. Ik voelde me goed. Had geen hoofdpijn. Ik was fris man. Mocht vandaag naar huis. Lekker ontbeten. Netjes gewassen. Verse kledij aangetrokken en pyjama in valies gestopt. Badkamertje opgeruimd, frigo geledigd, oud papier samen gelegd. Mieke kom maar af...

Wat begon als een goede morgen veranderde opeens. Ik kreeg opeens felle hoofdpijn. Wilde volharden in het niet nemen van pijnstillers (anders voel je het nooit). Nam er toch een en moest uiteindelijk terug in bed. Balen. Dokter kwam op bezoek. Niks ernstigs aan de hand, wellicht spanningshoofdpijn. Maar pijnstillers hielpen niet meer. Had dan uiteindelijk schele hoofdpijn tot na de middag. Het kan verkeren.

Maar ik wou het over het doktersbezoek hebben. Ik werd dus uit het ziekenhuis ontslagen en moet pas op 20 september terug naar UZ. Twintig september. Dat is nog een eeuwigheid. Weer wachten. Ben wat ontgoocheld. Ik had gehoopt op sneller resultaat. Maar de dokter wil zekerheid en wil alle proeven in handen hebben. Maar blijft wel voorzichtig positief. Er was weinig verkleuring op de PETscan. Traag groeiend moet ik horen. Traag groeiend! Over de eventuele  behandeling had hij het verder niet. Afwachten.

En daar sta je dan. Gelijk ne uitgeschudde zak. Ik ben heel de terugreis mottig geweest. Die reis duurde al te lang. Hallo,  wachten tot 20 september. Even opgebeld om te kijken of het misschien toch niet mogelijk is om de week ervoor... Niet mogelijk. Resultaten zullen niet volledig binnen zijn.

Ja nichtje, dat wordt een moeilijke. Een lastige. Misschien kan ik eindigen met de woorden van Wim, mijn broer: 'Sinds het grote slechte nieuws, hebben we al vele kleine positieve dingen gehoord, kleine positieve stapjes gezet.' Is dat positief genoeg? Of nog ene, sorry door mijn pessimisme bijna vergeten, ik heb kunnen bassen vandaag!

Vlekjes

Ballonnenweer!

Zondag, 20:00 uur (uur al driemaal aangepast), dag zit er bijna op. Zeer fijne dag gehad. Voel me goed. Begon al met goed te slapen. Ik werd slechts om de vier uur gewekt ter controle. Het was zalig om eens te kunnen doorslapen. Wel  weer een pauzeke gepakt rond een uur of half vijf, maar  De Troubadour hielp me er doorheen. Vanmorgen was ik dan echt fris wakker, goed ontbeten, mij netjes gewassen en dan wat verder gelezen. Ik voelde mij top!
Rond 10:30 uur waren Mie, Janne en Jitse hier. Janne al volledig in Chirotenue, Jitse wou zich liever netjes kleden voor het ziekenhuisbezoek. 't Was leuk om hen even met de dagverhalen aan het woord te horen. Tof dat ze hun activiteiten verderzetten. Belangrijk. Ze hadden ook heel wat verwennerijen mee: chocolade, Bounty's, M&M's, salami, kaas, ... Ze hebben duidelijk de vrees dat papa niet genoeg eten krijgt.

Na het middagmaal heb ik weer een hazetukske gedaan. Even kort, maar diep geslapen. Ondertussen is Mieke heen en weer gereden. Chiro voor de gasten. Wanneer Mieke eenmaal terug was, we hadden het elkaar beloofd, konden we eindelijk nog eens scrabbelen. Dat deed deugd. We zijn gestart, maar we hebben het spel niet kunnen uitspelen. Want ietwat later waren Jo, Steven, Kato en Remi op bezoek. Dat was fijn. Weer even kletsen. Het verhaal nog eens doen, voor en tegen, goed en slecht, en dat we toch wel al die kaap hebben genomen, elkaar moed inspreken, elkaar steunen. Maar we hebben ook gelachen. Lachen, dat moet toch altijd kunnen, hé Dina. Lachen met die vervelende situatie, ja ook zwarte humor, maar ook gewoon lachen met het leven van alle dag.

Rond 17:30 uur vertrok Mieke huiswaarts. Ze wil nog even de boekentas van Jitse nakijken. Eten. En dan rust. Ze is moe. Ze houdt zich sterk, maar heeft het lastig. 't Is lastig omdat ik zo weinig kan doen voor haar. Zij doet alles voor mij, alles voor ikke. Ik kan er eigenlijk alleen maar zijn voor haar. 't Is verdomd lastig.

Ik wil het er niet veel over hebben, maar het spookt steeds vaker door mijn hoofd. Wachten. Op wat? Dus, nichtje-positief, daar gaan we weer. Bezoek gehad, gezin verenigd, familie gehoord, chocolade gegeten, Kathleen ik kan het niet laten, ook zin in een stukje? Mieke had een heuse picknick bij, alleen het dekentje ontbrak, ... Maar laat me eindigen met dit: Het was ballonnenweer! Vanmorgen waren er een stuk of vier te zien. Vanavond zat het vol. Schitterend. 'k Heb er veel wensen aan gehangen...

Voor iedereen een dikke knuffel.
Vlekjes

Scrabble

Nog eens een berichtje posten. Alles verloopt voorlopig naar wens. Ik ben verlost van mijn infuus en kan mij beperken tot lichte pijnstillers (bruistablet). Wellicht slaap ik vannacht een stuk beter.
Ik heb een kaap genomen. Nu komt weer die spanning van het wachten. Hoewel de dokters positief lijken, zit ik er toch mee. Wat als? Maar daar gaan we toch niet van uit. Maar het speelt wel weer mee, hé.

Om de tijd wat te doden, probeer ik hem alweer nuttig te gebruiken. Het 'Hik-lied' krijgt stilaan vorm. Jitse, tekst al staat op papier en ik ben nu bezig met het uitschrijven van de melodie (kladversie van het refrein staat er bijna, aan de strofe is nog veel werk). Maar Rome is ook niet in één dag gebouwd. Ik hoop het snel afgewerkt te hebben. Kan ik het dit jaar nog eens uitproberen in de klas (wordt toch geen kinderlied). Weer iets om naar uit te kijken.

Deze namiddag is Mieke bij me geweest. 't Was fijn. Leuke babbel gehad over ditjes en datjes. Samen wat gelezen. Koffie gedronken. Spijtig dat onze scrabble er niet bij was. Ons vakantiespel. sorry collega's. Morgen maken we dit goed. 't Is van voor het nieuws dat we het nog gespeeld hebben. Je ziet dat we stilaan in onze oude traditie hervallen. Bezig zijn, bezig blijven, ... en dan die hoop, die moeten we vasthouden.


Nichtje, de korstjes van de bevestigingspuntjes op mijn hoofd beginnen te jeuken, 'k zit hier weer bij het raam met een prachtige ondergaande zon, nog twee keer slapen en ik mag naar huis, ... 't ziet er goed uit!


Sorry, nu wil ik nog wat verder werken. Tot gauw!

ps: Vannacht lag ik te bedenken dat ik precies met een zware kater in bed lag. Nu, het kan ook niet anders, want dat vat dat we aan het brouwen zijn, lijkt stilaan op een zwembad! Merci.

Tussenstand

Snel een nieuw berichtje. Vanmorgen (zaterdag) is de dokter nog eens langsgekomen. Hij vertelde me dat er tijdens de biopsie een goed staal werd genomen. Volgende vrijdag zal er wellicht meer nieuws zijn. Maandag kan ik huiswaarts keren.

Vannacht een lastige nacht gehad. Toch wel wat kunnen slapen in blokken van twee uur. Niet teveel pijn gehad, het voelt eigenlijk aan als een soort van schaafwonde. Ik hou er eventjes mee op, voel me (zeer) goed, kan voldoende eten en rusten. Heb me zelf kunnen wassen en heb al eventjes aan tafel gezeten. Het gaat vooruit. Het gaat de goede kant op.

En nu duimen voor volgende vrijdag?

Nichtje, ik ben je niet vergeten, maar mag ik het eenmaal uitstellen. Tot straks

Eerste bocht genomen

Hallo,
ik zit hier nu naast mijn ventje, dolblij hem te horen praten.
Ik krijg nu een les Nederlands, mijn leerkracht is Hans en in mijn agenda komt als onderwerp 'dictee':

Om 10u opnieuw plaatsgenomen in een karreke van de rollercoaster en om 10.30u werd er op de startknop geduwd. Ik werd omhoog getrokken, en dan weet je, komt die eerste afdaling, om vervolgens weer aan een nieuwe beklimming te beginnen. Eenmaal boven vertraagt mijn karreke, sta ik precies weer stil. Daar bevind ik me nu, wachtend op nieuws, wellicht op 13 september. Om dan uiteindelijk met een dolle vaart voorwaarts te gaan.

Even terug naar mijn ontwaakmoment: ik herkende onmiddellijk de stem van Dr. Nuyts, die me vroeg "Hoe gaat het?" En ik antwoordde "Goed, ik kan babbelen" (een babbelmachine als Hans krijgen ze niet stil, nietwaar tante Ingrid...).
Denken, ruiken, voelen, luisteren, horen, zingen van "Ik ga er tegenaan...", ik voelde me terug volop Hans. Ik kon zelf vragen aan de dokter om het thuisfront te verwittigen (schitterend dat Dr. Nuyts dat ook effectief gedaan heeft!) en was gerustgesteld. Het was echt wel de moeite om te wachten op de juiste naald, spraakcentrum niet geraakt, mission impossible tot een goed einde gebracht. Merci artsen!

Tijdens het ontwaken, heb ik er nog gelachen met de vakantieplannen van de verpleegsters: er gaat er eentje naar Mallorca, een ander vliegt vannacht naar Turkije. Dominiek verhuist van 't weekend... En Niko, bij bloedafname bij oudere mensen met moeilijk te vinden aders, gebruik je beter kinderspuitjes.
Ik wilde mij echt concentreren op hetgeen zich daar afspeelde, 'k wou de realiteit niet verliezen. Ik durfde niet meer in te slapen.

Ik word hier weer enorm goed verzorgd, dit keer geen mooie verpleegster maar Dieter doet zijn werk met hart en ziel. Merci!

Heb mijn naaste familie zelf kunnen bellen, wat voor iedereen geruststellend was.

Je ziet dat mijn secretareske het goed doet, het gaat hier om teamwork! (Hopelijk wordt dit beloond met een citytripke, mét de juiste trein én een Duvelke op een terrasje...)

Nichtje, ik ben nog Hans, de babbelaar van voorheen en geniet alweer van mijn familie.

Vlekjes,

Hans en Mieke

Vrijdag 13.00u

De operatie is uitstekend verlopen.
Hans is al wakker en praat!!! Hij heeft de prof zelf kunnen vragen om mij op te bellen.
Schitterend!

Alvast een dikke merci aan alle artsen en verpleegkundigen!!

Mieke

Vrijdag 10.30u

Beste bloggers,

nu weet ik niet goed hoe ik moet beginnen. Voor mij is dit de eerste keer maar ik heb Hans beloofd jullie op de hoogte te houden. Mijn vingers blokkeren even op het toetsenbord, gebibber alom. Maar toch moet we erdoor.

Ondertussen is hij vertrokken, terug naar de kelder. Hij kent al de weg...

De arts is nog langs geweest om alles nog even duidelijk uit te leggen. Vandaag wordt dus een staaltje uit de tumor weggenomen (mét de juiste naald!) om dan te kunnen uitmaken om welke tumor het precies gaat. Maar er zouden (volgens de pet-scan) weinig actieve cellen te zien zijn... De artsen hopen op een traaggroeiende maar spreken zich nog niet uit.

Hopen, fingers crossed, dit is het enige antwoord dat we volgende week willen horen.

Operatief verwijderen kan al zeker niet, de tumor bevindt zich midden in het spraakcentrum. Wellicht wordt het radiotherapie en chemo maar het kan ook zijn dat ze niets doen en de tumor gewoon laten zitten. Een team van een 9-tal personen zal daarover beslissen. We zijn in goede handen, het zijn artiesten.

Maar de arts heeft deze morgen toch ook nog eens gewezen op de risico's voor vandaag: de kans op bloeding is niet gering (maar daar wil ik niet aan denken) en de kans is groot dat Hans even spraakproblemen heeft, wellicht van tijdelijke aard.

(Ann, misschien wordt je broer toch even de stilste van de familie...)

De ingreep zal een 3-tal uren duren, deze namiddag mag ik opbellen. Nu weer wachten wachten,... en eigenlijk wou ik zó graag vandaag gewoon voor de klas staan, nu in Lichtervelde. Leuke sfeer, toffe collega's (merci daar allemaal!!!).

Ik vraag me nu al de hele tijd af hoe het toch mogelijk is dat deze vakantie op die manier is kunnen eindigen. Ze was zo goed begonnen:

meteen vertrokken richting Côte d'Azur, tent opgeslagen en drie weken genoten: prachtig weer, mooie omgeving, lekker geskotteld (merci Hans, balletje-balletje was weer heerlijk!), boeken verslonden, genoten van ons vieren (en 'k heb zelfs elke dag gekaart...).

Ondertussen vliegen mijn vingers over het toetsenbord. Het gaat beter en beter.

Eind juli, terwijl de kids op chirokamp waren, trokken we met ons tweetjes enkele dagen naar zee en maakten we nog een citytripke naar Brussel.

Brussel, op dat ene terrasje, een moment dat in mijn geheugen gegrift staat.

Ik bestelde voor mij een koffie, Hans kreeg ineens niet gezegd wat hij wou drinken. Daar was het weer. Ik merkte meteen wat er aan de hand was en bestelde dan maar vlug voor Hans ook een koffie. Bleek dat hij eigenlijk nen duvel wou. Even paniek, toch gelach, Hans die een duvel wilt drinken en dat niet gezegd krijgt, dat kan niet...

Vanaf toen begon ik mij zorgen te maken. Dit was niet de eerste keer, ik had het al eens meegemaakt, ook met Benny op de fiets, bij de directeur, ook in klas, in het leraarslokaal,... Het was mij de laatste tijd ook al opgevallen dat hij rustiger praatte, wat meer moest zoeken naar zijn woorden. En Hans kennende...

Uit bezorgdheid vroeg ik raad aan Nadine en Niko. Direct merkte ik een bedenkelijke blik: Hans moest zo rap mogelijk naar een neuroloog.

Merci moatjes voor jullie alerte reactie! Vorig jaar (nieroperatie) zat je er ook recht op en is het allemaal goed gekomen hé!

Het is precies alsof we toen, daar in Brussel, de verkeerde trein genomen hebben, ticket gekregen "verdwaalde reiziger". Maar we voelen ons niet alleen in onze wagon, heel wat passagiers reizen met ons mee. Merci daarvoor! Hopelijk kunnen vlug overstappen, de juiste trein nemen en gewoon weer verder reizen.

ti toch woar é???

Groetjes,

Mieke

p.s. Ik houd jullie op de hoogte

Alweer klaar

'k Zit alweer klaar, nog even de stress uit de vingers schrijven. Verdorie, inderdaad het typen gebeurt met wat meer moeitje. Lettertjes zoeken, door elkaar halen, fouten schrijven, ... den bibber in de vingers, precies examen piano...
Maar ik heb heel goed geslapen. Zoals gewoonlijk in twee blokken. Met tussenin een pauzeke. Van het pauzeke gebruik gemaakt om aan nieuw boek De troubadour te beginnen. Over het leven van een jongeling die zijn familie verlaat om zich te verdiepen in het schrijven en zingen. Benieuwd.
Ondertussen genietend van een stukske muziek. Sting en Branford Marsalis. Fantastische combinatie. Blijft kippenvel geven.

Tot gauw!

Daar gaan we weer

Ik ben klaar, opnieuw klaar. Rond 16:30 uur terug op de kamer. Puntjes op het hoofd geplaatst (ik vermoed de naam funcials te hebben gehoord). Rond 17:45 uur werd de scan genomen. Bloedstaal afgenomen, stollingsproef afgewerkt, ... klaar. Nu is het wachten. Ik zit ondertussen wel in een eenpersoonskamer. Kan ik rustig naar wat jazz luisteren. Vreemd, zit hier te typen met een rustig muziekje en rechts van mij een prachtige showspel: de ondergaande zon over de skyline van Gent. Toch even genieten. Prachtig.

Wel een hele fijne dag gehad. Vanmorgen samen met de kindjes ontbeten en hen dan met een klein hartje uitgewuifd. Ze zijn welgezind vertrokken. Focus op school. Tof, sterk!
Daarna nog wat verder geslapen. Om 10 uur even krant gelezen, daarna nog een paar winkeltjes bezocht op zoek naar een pet of hoed. Voorlopig vruchteloos. Vanmiddag een dagschoteltje in 't Stampkot gegeten. Filip wat kunt gij toch fijn koken. Dan weer het bed in tot 15 uur. Snel nog een paar tokkels op de bas. Fijn. Dat we maar weer snel met het combo kunnen starten. Gasten, mijn vingers jeuken.

Nichtje, hier ben ik weer. Eigenlijk was er weer veel positiefs rondom mij. Mijn gasten gezien, nog wat quality time met Mieke, wat bassen, mogen (lekker) eten, zonnig weer en vooral vaststellen dat we ons leed niet alleen moeten dragen. Ongelooflijk veel steun krijgen we. Zelfs uit de meest onverwachte hoek. Schitterend Rik, tof dat je opbelde. Dat doet iets met een mens. Merci allemaal.
Wat ook positief is. Ik kwam deze namiddag een van de dokters tegen. Ik vroeg hem of de naald wel zeker in het UZ was. Hij bevestigde en sprak zelfs over naaldEN. Zeker weten, het komt goed. Johan, ik ga er tegenaan!

Morgen neemt Mieke de blog wat over. Wellicht pas nieuws tegen de avond.

Even pauzeren

Wat een fijne dag. Ik heb echt genoten. Toen ik om 10 uur Mieke belde met het nieuws dat ik naar huis mocht, stond ze reeds om 10:40 uur aan mijn kamer. Voor twaalf uur kreeg ik nog bijkomende en concrete info omtrent verdere timing (Zie ook vorige blog).
Maar... verrassing alom toen de kids van hun eerste schooldag thuiskwamen. Hun papa lag te rusten in de zonnige plaza! Janne die als eerste thuis kwam, vloog mij om de armen. Warme tranen. Jitse kwam wat later thuis. Een kerel. Hoi papa, oe ist? Allebei een toffe startdag gehad. Leuk en geruststellend. 't Was fijn dat ik ze kon zien, horen, voelen, ruiken, ...
Deze namiddag, na eerst een anderhalf uur slapen, nog wat verder in de zon gezeten. Bezoek gehad van (schoon)ouders. Merci Erik voor het trimmen van het gras. Even vrijuit kunnen kletsen. Doet deugd. Ondertussen ook opvang voor de kids geregeld. Het is tof om op zo'n grote familie te kunnen rekenen. We hebben dit echt wel nodig. We kunnen het niet alleen. We voelen ons ook niet alleen.

Vanavond zelfs nog even de tijd genomen om Catan te spelen. Sorry, Janne en Jitse, den paps is toch nog even te sterk. Het was heel leuk en gezellig. 'k Heb heel wat positieve energie opgedaan vandaag. Eventjes het UZ kunnen vergeten, letterlijk achterlaten, om vervolgens volop van de huiselijke gezelligheid te kunnen genieten. En de zon was van de partij. Vanavond zelfs nog klein fietstochtje gemaakt naar het centrum. Samen met Janne naar de bank. Mijn benen hadden het nodig. Ze moesten even in beweging komen. Ver was het niet, maar toch even die wind voelen...

Nichtje, positiviteit overheerst alom. En ook nogmaals grote dank aan UZ. Ook in deze moeilijke omstandigheden lieten ze me niet in de steek. Ze namen hun verantwoordelijkheid op, namen de juiste beslissing. Het was voor mij niet fijn. Tot tweemaal toe klaarliggen, stress, schrik, wachten, veel dokters, trafiek van bedden, patiënten, groene verplegers "ik vertrek morgen met mijn vriendin naar Turkije". Ik wissel glimlach met een wachtende patiënt. Ook hier gaat het leven verder. Verbondenheid. Samen sterk.

Maar als muzikant hebben we het volgende geleerd. Niet omkijken. Al spelend gebeuren wel eens fouten, ratés. Verschrikkelijk, ergerlijk, iedereen heeft het gehoord, shit. Niemand is daar vrij van. Maar als muzikant werden we geleerd om daar niet bij stil te staan. Richt je focus, je concentratie op wat nog komt. Het verleden is voorbij, kunnen we niets meer aan veranderen. Ik heb de dokters ook zo gerustgesteld en sportief verwoord dat enkel wat komt telt.
Dus morgen nog wat rusten, 's middags nog een snackske met Mieke Tip van verplegend personeel. Een klakske of e noetje gaan kopen. Daarna haar nog wat laten bijknippen, badje nemen en dan doorrijden naar Gent. Gelukkig dat ik voortdurend op Mieke kan rekenen. Mijn vrouwke-doet-het-al. Ze houdt zich sterk, gelukkig moet ze niet werken. Zou anders niet lukken hier. En weet je, vannacht lig ik bij haar. Dan kan ik in mijn slaap eventjes voelen, ja ze is er nog. 'k Ben niet alleen.

Gevonden

Sneller dan verwacht weer op de blog. En met goed nieuws. De naald in de hooiberg is gevonden, ze is binnen!
Planning zal als volgt verlopen: morgen donderdag binnen om 17 uur. De puntjes worden weer op mijn hoofd geplaatst. Om half zes worden de puntjes gefixeerd door de MRIscan. Vrijdag gebeurt de biopsie.
Nu ga ik slapen, in mijn eigen bed. Ongelooflijk hoe de geur van je slaapkamer je beroert... Slaapwel.

Heen en weer

Veel nieuws is er nog niet te rapen, maar ik mag voor anderhalve dag naar huis. Joepie. Straks ben ik thuis als de kindjes van school komen, dat zal een verrassing zijn. En wat zie ik er naar uit om de verhalen te horen over meneer die en mevrouw dat... Eventjes weer mogen deelnemen aan de gewone, dagdagelijkse wereld.
Hoe het verder verloopt is nog niet duidelijk. Dokters wachten nog op bevestiging van levering naald. Maar het ziet er naar uit dat vrijdag de biopsie wordt uitgevoerd. Op de ene of andere (voor mij minder comfortabele) manier. Morgenavond dus binnen. Want de scan moet opnieuw gemaakt worden in functie van die biopsie. Ik zie het weer volledig zitten, die vakantie naar huis zal me (ons allemaal) ferm veel deugd doen.
Ondanks de flater van het UZ toch een pluim. Het verplegend personeel is te bewonderen, de dokters leven mee, het (voor mij weinige) eten is lekker, kamers zijn rustig en mooi, ... 'k Heb hier een enig uitzicht over Gent. Belfort, de boekentoren van van de Velde, Sint-Baafs, en werklieden die van hun koffiepauze zitten te genieten boven op het dak midden in de zon. Ze hebben gelijk, dat ze maar doen...

Ik stop er nu mee, anders ben ik niet klaar als Mieke hier aankomt om me op te pikken. Vanavond laat ik misschien nog iets achter met meer definitief nieuws. 

Nichtje, de toon is goed zeker ;-)


Als achtergrond muziekje had ik het refrein 'Heen en weer' van Drs. P in gedachten. Knotsgek.