We zagen het eigenlijk al aankomen. Sinds een week ga ik heel snel achteruit. De vermoeidheid is niet meer te harden, heb veel meer hoofdpijn, mijn ledematen zijn moe, ik raak de trap met moeite op... (Maar Filip zal snel voor een trapleuning zorgen, dan zal het wel weer beter gaan. Alvast een dikke merci!)
En inderdaad, vandaag in Leuven gaf de dokter ons ook niet veel moed. De achteruitgang gaat volgens hem veel te snel wat wellicht wil zeggen dat de Avastin zijn werk niet doet. Mijn laatste hoop, laatste therapie slaat dus ook niet aan.
Het besef dat ik nu nog heel weinig tijd heb, maakt mij bang. Genieten probeer ik toch nog maar het wordt stilaan lastiger. Ik wil nu vooral nog genieten van mijn mega menage, familie en beste maten. En voor de rest wil ik vooral rust.
Mijn positiviteit is ver te zoeken, ik ben op...
Hans
Hans,
BeantwoordenVerwijderenhet is moeilijk om op je blog te reageren.
Er straalt al maanden zoveel sterkte van je uit, ook die keren dat we elkaar zagen in de academie zat je vol levenslust en moed. Het is bijna niet te geloven hoeveel jij al hebt doorgemaakt en toch blijf je geven, sterk man, echt waar, dat verdient echt bewondering. Je bent een grote meneer.
In deze moeilijke periode wil ik toch wel zeggen dat er heel wat mensen, waaronder wij, met jou en je familie meeleven. Je hebt al heel wat mensen geroerd, en dat doe je al jaren. Ik vergeet nooit onze gezamelijke "zangstonde" bij het ingangsexamen, en hoeveel we elkaar de groeten gedaan hebben van "oes".
Wel, "oes" leeft met je mee.
sterkte,
Joos en Inge
Dag Hans, jullie zijn al zo sterk geweest. Bang zijn mag. Hoe kan het ook anders? Als dit geen reden zou mogen zijn...Maar weet dat we met velen in gedachten vaak bij jou en je menage zijn. En ik hoop dat die gedachten jullie toch een beetje kracht en moed zullen geven om door te gaan. We hebben natuurlijk gemakkelijk zeggen. Maar als we een stukje voor jullie kunnen dragen, een stukje meegaan op jullie weg, op welke manier dan ook, laat het weten...
BeantwoordenVerwijderenMarijke
Hans en Mieke
BeantwoordenVerwijderenOok al ben ik geen echte blogger noch facebooker, ik volg je blog vooral omdat ik collega ben van Mieke in Torhout. Langs deze weg wil ik toch 'al is het op afstand' een beetje een steun zijn en jullie toch moed toewensen om wat jullie overkwam, zo goed mogelijk te dragen. Voor deze zo moeilijke weg kon je niet kiezen, maar jullie houden je toch echt wel sterk. Jullie samenhorigheid en houvast, jullie moed is echt te bewonderen. Veel sterkte...
Katrien
beste hans,
BeantwoordenVerwijderenal lang zijn wij u blog aan t'volgen,we leerden u kennen
als een toffe,evenwichtige goedlachse persoon,en dat op reis,hebben wij genoten,mooie herinnering,prachtige familie,kortom het leven zoals het zou moeten zijn,en dan opeens word je geconfronteerd met de andere zijde van het leven,iets dat je niet verwacht,iets dat je niet begrijpt
ik begrijp het nu nog altijd niet,daarom hans wil ik nu een riem onder je hart steken,wat ik vooraf niet kon maar nu probeer te doen,zo moeilijk te verwoorden,zo onbegrijpelijk,kweet zelf niet wat ik je moet vertellen,maar weet hans,k'ben fier op je moed,als leraar,als vader en als mens
geef niet op,leef nu iedere dag,zoals je het mag,en nog kan,en maak er a.u.b het beste van
veel sterkte en groeten
philip isabelle en de kids
dag Hans , dag Mieke,
BeantwoordenVerwijderenik sta sprakeloos, ik voel zoveel en kan zo weinig onder woorden brengen, ik blijf dagelijks versteld staan van je moed, je blijft ervoor gaan,ik voel me zo klein , zo onmachtig, ik zie een verleden van jong zijn, jeugdig zijn voorbijgaan, ik voel hoe jullie gedragen worden door mensen, ik bleef dagelijks mijn kaarsje branden in de klas, nu meer dan ooit neem ik een speciaal kaarsje mee, ik hoop echt dat je nu niet veel pijn moet hebben , niet lichamelijk niet aan je hartje, ik wil jullie dragen, je familie, lia en Erik ,kortom ik denk verdomd veel aan jullie , het spijt me dat ik jullie niet meer kan zien, door de drukte van mijn gezin, maar ik hoop dat je weet dat je nooit uit mijn hartje bent gegaan, ik zou zo graag iets willen doen, je roept maar , ik ben er ... een klein aagje