Veel zit er niet meer in, de fut is er momenteel uit. De kracht en de zin om te werken heb ik niet. Zelfs het bedenken van deze tekst ligt me zwaar. Mijn vingers willen ook niet meer mee. Ben op, zowel fysiek als emotioneel. Ik zit weer in een moeilijke fase waar ik weer doorheen zal moeten. Leer ermee te leven.
Ondertussen zijn we maandag...
Ik kreeg het niet gezegd gisteren. Ik kreeg het niet op papier. Vandaag wou ik een collega eindelijk eens beantwoorden op een persoonlijke e-mail en daar pik ik nu enkele zinsnedes uit.
Zin hebben is wat mij het meest ontbreekt, doelloos zwerf ik hier thuis rond, van het bed naar de zetel of omgekeerd. Wat heeft het nog voor zin? Weinig zaaks dus. Wel wat wachtend op de zon, die mij gelukkig steeds flink vooruit helpt. Ik maak weer een emotioneel moeilijke periode mee, maar weet wel en ben daarvan overtuigd, dat dit tijdelijk is en wel zal voorbij gaan.
Het blijft moeilijk om te verteren dat je op een bepaald punt bent gekomen in je leven waarbij men zegt, het zal niet meer beteren. We proberen wel aan de fysiek te werken (die moet weer verbeteren), maar de tumor zal er altijd zijn. Ik heb het daar nu verschrikkelijk moeilijk mee. Ik heb in mijn leven al heel wat tegenslagen aangepakt en er vaak zelf voor gezorgd ze positief om te buigen. Maar deze is er precies te veel aan. Het zal wel nog wat tijd, en vele onderzoeken, nodig hebben eer ik weer in het positieve zal geloven, eer ik weer het positieve zal kunnen aanvaarden.
Ook het besef van niet te kunnen werken, valt me ongelooflijk zwaar. Gelukkig heb ik een goede interim. Maar je voelt wel dat het leven verder gaat. Niemand is onvervangbaar. Maar toch voelt het aan alsof je niet meer meetelt. Ik sta op het podium voor een lege zaal. Daar geef ik niemand de schuld van, maar weet je nog, je zit op dat karretje en dat rijdt maar. Zelf kan je dat niet sturen, je ziet de volgende bocht, probeer het parcours wat in te schatten, maar je bent nooit zeker van wat er komt. Ik zou graag liever zelf mijn baan uittekenen!
En de situatie thuis is niet eenvoudig. De kinderen doen keihard hun best. Vangen hun papa op, doen gewoon voort. Dat is fantastisch. Maar ik zit vooral in met Mieke. Ze heeft het verdorie niet gemakkelijk. Ne zagende zieke vent in huis. Gaat fulltime werken (gelukkig een prachtig verzet voor haar), vecht momenteel tegen de deadline van haar tweede handboek en moet de menage in al zijn facetten rechthouden. Zij heeft het lastig. Zij heeft weinig tijd voor haarzelf. Geen rustige luxemomenten om eventjes te bekomen. Want eenmaal thuis begint het voor jou weer van vooraf aan. En met een man die constant alles vergeet. Alles twee keer vraagt. Sorry Mie, we hebben al betere tijden doorgemaakt, maar 'k heb er niet zelf voor gekozen. Ik zou mezelf graag invriezen tot alles voorbij is. Helaas, zo te denken helpt ons niet vooruit. Ik moet de zure appel met klokhuis en al opeten. Er is geen keuze...
Nichtje wat zag je er vorige donderdag bij de voorstelling van Steak goed uit. De glimlach, de aanmoedigingen. En ik maar klagen. Het positieve moet ik steeds verder gaan zoeken. Het zit wat tegen. Momenteel lees ik wel een prachtig boek Het grote Spel van Claude Cueni.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten