Het leven gaat verder

Ja, het is weeral een tijdje geleden. Gezien het lage peil van de moraal, lukt het mij niet zo goed om te schrijven. Maar hier ben ik dus toch weer.
Wat stond er de laatste dagen op het menu? Ik ben druk bezig geweest met Ortier, het combo en gisteren getafeld met de saunaboys. Het was heerlijk keuvelen, zoals alleen maar heren kunnen? Het was gewoon leuk en gezellig. Bovendien was het heel lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden. Het was een warme avond.
Ook nog gisteren, maar in de namiddag ben ik gaan koekeloeren naar de voorstelling van Mieke haar tweede handboek. Alweer lovende reacties. 't Is toch altijd een beetje spannend hoe de aanwezige leerkrachten zullen reageren. Maar 't was in de roos.
In het combo zijn we bezig met een bewerking van 'Cheek to cheek'. Knap lastig maar als het eenmaal zal lukken, zal het prachtig zijn. Het wordt nog even doorbijten. Op 1 mei moet het klaar zijn. Dan doen we een privéconcertje voor de familie van de zangeres.
Vorige maandag was er dan weer Ortier. We hebben fantastisch gerepeteerd én er was een nieuw lid bij. Een basstem, perfect want daar hadden we er maar vier. Brengt het koor weer wat in evenwicht.

Hoe ik me voel? Dat is een moeilijke. Gelukkig heb ik nog wat om handen. Dat is goed tegen de verveling en de eenzaamheid. Anderzijds bekoop ik dat dan weer en moet ik weer bijslapen (vandaag bv zo'n 4 uur). Verveling, vreemd, ik heb genoeg te doen. Ik kan genoeg doen. Maar  het ontbreekt mij soms aan motivatie, aan goesting om dingen aan te pakken. Zeker als ik alleen ben. Gelukkig doe ik heel wat zaken mét iemand. Dat maakt het mij heel wat makkelijker om het te doen, eraan te beginnen.
En eenzaamheid. Eigenlijk zit ik graag alleen, in alle rust. Maar dat doet goed, geeft me ook innerlijke rust. Ik voel de eenzaamheid heel vaak als ik bij vrienden ben geweest. Of als ik weg ben geweest. 't Is vooral thuis dat gevoel, als iedereen weg is naar school. Dan krijg ik een raar gevoel over me heen. Noem het eenzaamheid. Maar 't is vooral ook het gevoel van er niet meer bij te horen. Weer te vervallen in de dagelijkse sleur van rusten en slapen, tv kijken of lezen. Precies of er geen andere uitdagingen meer zijn. Precies alsof ik mijn doel in het leven kwijt ben, geen richting meer heeft. Mijn brouwsel is op of het karreke van de roetsjbaan raakt niet meer naar boven en staat onderaan voor de helling stil. Vreemd gevoel.

Maar pas op, het is niet allemaal kommer en kwel. Ik lach ook nog wel eens, maak ook wel plezier. Maar Mieke zegt dat ik toch verandert ben, dat het anders is. Maar het voelt voor mij ook wel wat anders aan, gereserveerd, behoedzaam. Het is net alsof ik het niet meer kan, het niet meer durf.

Nichtje, lang geleden, te lang geleden. Moeten dringend afspreken. Ik neem me voor dat volgende week eens te doen. Het positieve is dat ik nog niet te veel aan het volgende bezoek heb gedacht. Ik ben gelukkig nog niet aan het piekeren en hou me vooral met het nu bezig. 'k probeer mijn eigen leven weer op de rails te krijgen. Is niet gemakkelijk als je dat nu neer schrijft, je zou ervan gaan piekeren ;-)

vele groeten
Hans