Het leven gaat verder

Ja, het is weeral een tijdje geleden. Gezien het lage peil van de moraal, lukt het mij niet zo goed om te schrijven. Maar hier ben ik dus toch weer.
Wat stond er de laatste dagen op het menu? Ik ben druk bezig geweest met Ortier, het combo en gisteren getafeld met de saunaboys. Het was heerlijk keuvelen, zoals alleen maar heren kunnen? Het was gewoon leuk en gezellig. Bovendien was het heel lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden. Het was een warme avond.
Ook nog gisteren, maar in de namiddag ben ik gaan koekeloeren naar de voorstelling van Mieke haar tweede handboek. Alweer lovende reacties. 't Is toch altijd een beetje spannend hoe de aanwezige leerkrachten zullen reageren. Maar 't was in de roos.
In het combo zijn we bezig met een bewerking van 'Cheek to cheek'. Knap lastig maar als het eenmaal zal lukken, zal het prachtig zijn. Het wordt nog even doorbijten. Op 1 mei moet het klaar zijn. Dan doen we een privéconcertje voor de familie van de zangeres.
Vorige maandag was er dan weer Ortier. We hebben fantastisch gerepeteerd én er was een nieuw lid bij. Een basstem, perfect want daar hadden we er maar vier. Brengt het koor weer wat in evenwicht.

Hoe ik me voel? Dat is een moeilijke. Gelukkig heb ik nog wat om handen. Dat is goed tegen de verveling en de eenzaamheid. Anderzijds bekoop ik dat dan weer en moet ik weer bijslapen (vandaag bv zo'n 4 uur). Verveling, vreemd, ik heb genoeg te doen. Ik kan genoeg doen. Maar  het ontbreekt mij soms aan motivatie, aan goesting om dingen aan te pakken. Zeker als ik alleen ben. Gelukkig doe ik heel wat zaken mét iemand. Dat maakt het mij heel wat makkelijker om het te doen, eraan te beginnen.
En eenzaamheid. Eigenlijk zit ik graag alleen, in alle rust. Maar dat doet goed, geeft me ook innerlijke rust. Ik voel de eenzaamheid heel vaak als ik bij vrienden ben geweest. Of als ik weg ben geweest. 't Is vooral thuis dat gevoel, als iedereen weg is naar school. Dan krijg ik een raar gevoel over me heen. Noem het eenzaamheid. Maar 't is vooral ook het gevoel van er niet meer bij te horen. Weer te vervallen in de dagelijkse sleur van rusten en slapen, tv kijken of lezen. Precies of er geen andere uitdagingen meer zijn. Precies alsof ik mijn doel in het leven kwijt ben, geen richting meer heeft. Mijn brouwsel is op of het karreke van de roetsjbaan raakt niet meer naar boven en staat onderaan voor de helling stil. Vreemd gevoel.

Maar pas op, het is niet allemaal kommer en kwel. Ik lach ook nog wel eens, maak ook wel plezier. Maar Mieke zegt dat ik toch verandert ben, dat het anders is. Maar het voelt voor mij ook wel wat anders aan, gereserveerd, behoedzaam. Het is net alsof ik het niet meer kan, het niet meer durf.

Nichtje, lang geleden, te lang geleden. Moeten dringend afspreken. Ik neem me voor dat volgende week eens te doen. Het positieve is dat ik nog niet te veel aan het volgende bezoek heb gedacht. Ik ben gelukkig nog niet aan het piekeren en hou me vooral met het nu bezig. 'k probeer mijn eigen leven weer op de rails te krijgen. Is niet gemakkelijk als je dat nu neer schrijft, je zou ervan gaan piekeren ;-)

vele groeten
Hans

Moeilijk gaat ook maar nu even niet...

Wat doet een mens al niet op een zondagnamiddag? Een berichtje posten op den blog. Ik val met de deur in huis om te zeggen dat ik me heel rot voel. Pijn heb ik niet. Het is eerder een rottig gevoel. Een zinloos gevoel. Wat kan ik nog? Wat beteken ik hier nog?
Veel zit er niet meer in, de fut is er momenteel uit. De kracht en de zin om te werken heb ik niet. Zelfs het bedenken van deze tekst ligt me zwaar. Mijn vingers willen ook niet meer mee. Ben op, zowel fysiek als emotioneel. Ik zit weer in een moeilijke fase waar ik weer doorheen zal moeten. Leer ermee te leven. 


Ondertussen zijn we maandag...

Ik kreeg het niet gezegd gisteren. Ik kreeg het niet op papier. Vandaag wou ik een collega eindelijk eens beantwoorden op een persoonlijke e-mail en daar pik ik nu enkele zinsnedes uit.

Zin hebben is wat mij het meest ontbreekt, doelloos zwerf ik hier thuis rond, van het bed naar de zetel of omgekeerd. Wat heeft het nog voor zin? Weinig zaaks dus. Wel wat wachtend op de zon, die mij gelukkig steeds flink vooruit helpt. Ik maak weer een emotioneel moeilijke periode mee, maar weet wel en ben daarvan overtuigd, dat dit tijdelijk is en wel zal voorbij gaan.

Het blijft moeilijk om te verteren dat je op een bepaald punt bent gekomen in je leven waarbij men zegt, het zal niet meer beteren. We proberen wel aan de fysiek te werken (die moet weer verbeteren), maar de tumor zal er altijd zijn. Ik heb het daar nu verschrikkelijk moeilijk mee. Ik heb in mijn leven al heel wat tegenslagen aangepakt en er vaak zelf voor gezorgd ze positief om te buigen. Maar deze is er precies te veel aan. Het zal wel nog wat tijd, en vele onderzoeken, nodig hebben eer ik weer in het positieve zal geloven, eer ik weer het positieve zal kunnen aanvaarden.

Ook het besef van niet te kunnen werken, valt me ongelooflijk zwaar. Gelukkig heb ik een goede interim. Maar je voelt wel dat het leven verder gaat. Niemand is onvervangbaar. Maar toch voelt het aan alsof je niet meer meetelt. Ik sta op het podium voor een lege zaal. Daar geef ik niemand de schuld van, maar weet je nog, je zit op dat karretje en dat rijdt maar. Zelf kan je dat niet sturen, je ziet de volgende bocht, probeer het parcours wat in te schatten, maar je bent nooit zeker van wat er komt. Ik zou graag liever zelf mijn baan uittekenen!

En de situatie thuis is niet eenvoudig. De kinderen doen keihard hun best. Vangen hun papa op, doen gewoon voort. Dat is fantastisch. Maar ik zit vooral in met Mieke. Ze heeft het verdorie niet gemakkelijk. Ne zagende zieke vent in huis. Gaat fulltime werken (gelukkig een prachtig verzet voor haar), vecht momenteel tegen de deadline van haar tweede handboek en moet de menage in al zijn facetten rechthouden. Zij heeft het lastig. Zij heeft weinig tijd voor haarzelf. Geen rustige luxemomenten om eventjes te bekomen. Want eenmaal thuis begint het voor jou weer van vooraf aan. En met een man die constant alles vergeet. Alles twee keer vraagt. Sorry Mie, we hebben al betere tijden doorgemaakt, maar 'k heb er niet zelf voor gekozen. Ik zou mezelf graag invriezen tot alles voorbij is. Helaas, zo te denken helpt ons niet vooruit. Ik moet de zure appel met klokhuis en al opeten. Er is geen keuze...

Nichtje wat zag je er vorige donderdag bij de voorstelling van Steak goed uit. De glimlach, de aanmoedigingen. En ik maar klagen. Het positieve moet ik steeds verder gaan zoeken. Het zit wat tegen. Momenteel lees ik wel een prachtig boek Het grote Spel van Claude Cueni.

Alweer vrijdag

Wat vliegen de dagen toch snel voorbij. Alweer vrijdag, alweer weekend. Ik heb weinig inspiratie om te schrijven. Over deze week kan ik niet te veel schrijven.
Ze begon niet te best. Ik was moe en deed niks anders dan slapen. Dinsdag naar jazz geweest, 't was een bère les. Gewoon tof. Voor de kenners, we spelen Nothing else matters maar in een 5/8 ipv 6/8 maat. Heerlijk om te doen en het resultaat mag er wezen!
Woensdag naar jazzlabserie geweest. Schitterend optreden. Een verrassend samensmelting van Zuid-Europese  en Arabische muziek. Heerlijke ritmes, vreemde bezetting (gitaar, viool, percussie en accordeon). Bart bedankt voor de uitnodiging, alleen zou ik er waarschijnlijk niet geraakt zijn. Wat aanmoediging kan in mijn omstandigheden geen kwaad. Doen we nog.
Op donderdag heb ik met de fiets een tochtje gemaakt naar onze afdeling in Moorsele. Er een potje koffie gedronken tijdens de speeltijd en dan op het gemakske via Bergelen naar huis gereden. De zon was van de partij: dat was de max. Dat is het wat we nodig hebben. Maar gisterenavond was ik wel bekaf. Zat al om 21 uur al in bed.
Vandaag naar onze afdeling in Wevelgem gereden met de bus. Ze kwamen de geluidsinstallatie installeren in de muziekklas. Ronduit schitterend geluid! Ongelooflijke kwaliteit. Mogen ze van ver komen luisteren. Alleen het opnameprogramma op de pc hebben we niet kunnen installeren. Het is wachten op de ICT verantwoordelijke die nu in ziekteverlof is. Maar dat komt allemaal in orde. Nu alleen nog zorgen dat ik er zelf weer snel bij ben zodat ik het materiaal zelf kan gebruiken.

Wat ons nichtje betreft, ze was deze week jarig! En ik kan met een positief gevoel de week beëindigen. Dat vind ik al heel wat! En nu eindigen want Midsomer murders is begonnen.