Vandaag zag Mieke het overlijdensbericht van Riet Bouttery in de krant staan. Shit, was mijn eerste reactie. Ze heeft het niet gehaald. De laatste poging in Jette is mislukt. Helaas, Riet heeft de strijd tegen 'haar' hersentumor verloren. Ik vermoed na een strijd van iets meer dan drie jaar.
Veel kan ik hier niet aan toevoegen. Mijn deelneming aan de familie en vrienden.
Alleen, Riet je was een fijne collega. Je stond steeds klaar voor je collega's. Luisterde steeds met een warm hart naar ieder zijn verhaal. Je bekommerde zich steeds om de andere (ook om mensen zonder papieren) en cijferde jezelf steeds weg.
Riet, het is niet eerlijk. Het is niet correct. Het is weer de verkeerde, weer de foute.
Mag ik je vooral onthouden als de sympathieke en bekommerde moeder? Ja, voor ik als beginnende collega, was je een soort moeder. Velen zullen het met me eens zijn, velen zullen dit wel herkennen. Danke.
Riet, vaarwel ...
je lotgenoot
Hans
Geen opmerkingen:
Een reactie posten