Er leren mee leven

Vandaag terug naar UZ Gent geweest, consultatie bij professor Boterberg. Hij was  positief en gaf ons goede moed. De tumor is niet gegroeid. Wat dus bevestigd dat het wel degelijk om een laaggradige tumor gaat. Positief ook dat het ontstekingsvocht rond de tumor is verminderd. Dus is momenteel alles stabiel.
Het mysterieuze vlekje op de tumor is wellicht te wijten aan een reactie op de bestraling. We moeten er ons nu geen zorgen over maken. Dit wordt bovendien binnen drie maanden met een nieuwe scan opgevolgd. Dan de haaruitval. Dit zou binnen afzienbare tijd (6 maanden?) gedeeltelijk moeten terug groeien. Is afwachten. De prof bekommerde zich ook over de hoofdhuid. Dit wordt bij de volgende consultatie, binnen vier maanden, opnieuw bekeken.

Rest me nog te schrijven hoe het zit met mijn vermoeidheid. Dat deze nu zo aanwezig is, is niet abnormaal. Daar kan ik nog heel lang geconfronteerd mee worden. Hij sprak van 3 tot 6 maanden, zelfs tot een jaar, afhankelijk van persoon tot persoon. Dat ik meer last heb van bijwerkingen na dan tijdens de therapie is niet uitzonderlijk. Zoals reeds eerder gemeld, de bestraling werkt nog 3 tot 6 maanden na. Vandaag zijn we pas 6 weken verder. Hans, ge moet geduld hebben, geduld!

Wat staat me verder te doen? Niets bijzonders. Werken aan de conditie en de nodige rust in acht nemen. En ondertussen leren leven met de aanwezigheid van de tumor. Wegnemen kan nog steeds niet zonder schade aan te brengen.
Het tij kan keren, maar ook niet. Zaak is om te proberen er niet te veel aan te denken en te leren genieten van het leven. Er is wel levenslang blijvende opvolging. In het begin wordt dat om de 3 maand, dan om de 4 maand, vervolgens 6, ...
Data die nu al vaststaan zijn 30 maart (MRI + consultatie bij dokter Nuyts) en 9 mei (consultatie bij dokter Boterberg).

Vandaag zijn we voor het eerst 'geruster' naar huis gereden. Mie en ik konden weer (glim)lachen, geloven weer in onze voorzichtige vooruitzichten. We moeten nu leren en durven vooruit te kijken. En er ook mee leren leven dat 'hij' er zit en er wellicht altijd zal blijven zitten. En hij mag er zitten, maar moet zich kalm houden, mag zich niet roeren, mag niet groeien. Dan wordt het stilaan toch een beetje zoals vroeger... en gaan we proberen nog meer te genieten!

Nichtje, door de bevestiging van het positieve nieuws ga ik wellicht heel wat minder schrijven. De blog helemaal afsluiten wil ik nog niet. Ik ben er nog niet helemaal gerust op. Maar ik zal me wellicht concentreren rond de periodes van mijn consultaties. Dan laat ik wel iets van mij horen. Maar nu eventjes niet... Tot een volgende keer!

Vlekjes
Hans