Alweer een week voorbij. Wat gaat het snel. Nu mij niet gelaten, in tegendeel. Het kan niet snel genoeg gaan. Ik kijk uit naar de lente, maar vooral naar de zomer! Vandaag was het zonnig, maar zoals wij het hier zeggen, bère koud. Ik ben naar de markt gewandeld om eierkoeken en mijn oren vroren van mijn lijf.
Als titel schreef ik 'mindere week'. Het was een week die nochtans goed begon. Ik kwam met goed gevoel uit het weekend maar heb de drukte toch wat onderschat. Zijn gaan eten in Walle 111 met Wim en Isabelle. Wat was dat lang geleden. En hoe was die titel weer van dat boek? Vergeten. Zondag zijn Mieke en ik eens gaan wandelen in Oostende. Heel leuk en lang geleden om nog eens met ons tweetjes weg te gaan. En we hebben een hoed gekocht. Eindelijk gedurfd.
Leuk maar druk dus. Met het gevolg dat ik enkel nog maandagavond het koor heb gedaan. Alle andere avondactiviteiten heb ik deze week aan me moeten laten voorbij gaan. Geen muziekschool, geen koorvergadering en vanavond ook geen spellenavond. Wat ik deze week wel heb gedaan: tussen het slapen door 2 keer gaan lopen en ook eens gewandeld. Van fietsen kwam het er niet echt van. Zal voor volgende week zijn.
Dit weekend is het weeral vrij druk. Morgen etentje bij Katrien en Wim, en zondag komen de Vanlauwes bijeen. Voor we het weten zijn we weeral maandag ...
Nichtje, we hebben weer een fijn weekend voor de deur. We zullen weer heel wat familiebanden kunnen aanhalen. We zien er al naar uit!
Vele groeten
Hans
vrijdag 28 januari 2011
woensdag 19 januari 2011
Riet
Vandaag zag Mieke het overlijdensbericht van Riet Bouttery in de krant staan. Shit, was mijn eerste reactie. Ze heeft het niet gehaald. De laatste poging in Jette is mislukt. Helaas, Riet heeft de strijd tegen 'haar' hersentumor verloren. Ik vermoed na een strijd van iets meer dan drie jaar.
Veel kan ik hier niet aan toevoegen. Mijn deelneming aan de familie en vrienden.
Alleen, Riet je was een fijne collega. Je stond steeds klaar voor je collega's. Luisterde steeds met een warm hart naar ieder zijn verhaal. Je bekommerde zich steeds om de andere (ook om mensen zonder papieren) en cijferde jezelf steeds weg.
Riet, het is niet eerlijk. Het is niet correct. Het is weer de verkeerde, weer de foute.
Mag ik je vooral onthouden als de sympathieke en bekommerde moeder? Ja, voor ik als beginnende collega, was je een soort moeder. Velen zullen het met me eens zijn, velen zullen dit wel herkennen. Danke.
Riet, vaarwel ...
je lotgenoot
Hans
Veel kan ik hier niet aan toevoegen. Mijn deelneming aan de familie en vrienden.
Alleen, Riet je was een fijne collega. Je stond steeds klaar voor je collega's. Luisterde steeds met een warm hart naar ieder zijn verhaal. Je bekommerde zich steeds om de andere (ook om mensen zonder papieren) en cijferde jezelf steeds weg.
Riet, het is niet eerlijk. Het is niet correct. Het is weer de verkeerde, weer de foute.
Mag ik je vooral onthouden als de sympathieke en bekommerde moeder? Ja, voor ik als beginnende collega, was je een soort moeder. Velen zullen het met me eens zijn, velen zullen dit wel herkennen. Danke.
Riet, vaarwel ...
je lotgenoot
Hans
donderdag 6 januari 2011
Er leren mee leven
Vandaag terug naar UZ Gent geweest, consultatie bij professor Boterberg. Hij was positief en gaf ons goede moed. De tumor is niet gegroeid. Wat dus bevestigd dat het wel degelijk om een laaggradige tumor gaat. Positief ook dat het ontstekingsvocht rond de tumor is verminderd. Dus is momenteel alles stabiel.
Het mysterieuze vlekje op de tumor is wellicht te wijten aan een reactie op de bestraling. We moeten er ons nu geen zorgen over maken. Dit wordt bovendien binnen drie maanden met een nieuwe scan opgevolgd. Dan de haaruitval. Dit zou binnen afzienbare tijd (6 maanden?) gedeeltelijk moeten terug groeien. Is afwachten. De prof bekommerde zich ook over de hoofdhuid. Dit wordt bij de volgende consultatie, binnen vier maanden, opnieuw bekeken.
Rest me nog te schrijven hoe het zit met mijn vermoeidheid. Dat deze nu zo aanwezig is, is niet abnormaal. Daar kan ik nog heel lang geconfronteerd mee worden. Hij sprak van 3 tot 6 maanden, zelfs tot een jaar, afhankelijk van persoon tot persoon. Dat ik meer last heb van bijwerkingen na dan tijdens de therapie is niet uitzonderlijk. Zoals reeds eerder gemeld, de bestraling werkt nog 3 tot 6 maanden na. Vandaag zijn we pas 6 weken verder. Hans, ge moet geduld hebben, geduld!
Wat staat me verder te doen? Niets bijzonders. Werken aan de conditie en de nodige rust in acht nemen. En ondertussen leren leven met de aanwezigheid van de tumor. Wegnemen kan nog steeds niet zonder schade aan te brengen.
Het tij kan keren, maar ook niet. Zaak is om te proberen er niet te veel aan te denken en te leren genieten van het leven. Er is wel levenslang blijvende opvolging. In het begin wordt dat om de 3 maand, dan om de 4 maand, vervolgens 6, ...
Data die nu al vaststaan zijn 30 maart (MRI + consultatie bij dokter Nuyts) en 9 mei (consultatie bij dokter Boterberg).
Vandaag zijn we voor het eerst 'geruster' naar huis gereden. Mie en ik konden weer (glim)lachen, geloven weer in onze voorzichtige vooruitzichten. We moeten nu leren en durven vooruit te kijken. En er ook mee leren leven dat 'hij' er zit en er wellicht altijd zal blijven zitten. En hij mag er zitten, maar moet zich kalm houden, mag zich niet roeren, mag niet groeien. Dan wordt het stilaan toch een beetje zoals vroeger... en gaan we proberen nog meer te genieten!
Nichtje, door de bevestiging van het positieve nieuws ga ik wellicht heel wat minder schrijven. De blog helemaal afsluiten wil ik nog niet. Ik ben er nog niet helemaal gerust op. Maar ik zal me wellicht concentreren rond de periodes van mijn consultaties. Dan laat ik wel iets van mij horen. Maar nu eventjes niet... Tot een volgende keer!
Vlekjes
Hans
Het mysterieuze vlekje op de tumor is wellicht te wijten aan een reactie op de bestraling. We moeten er ons nu geen zorgen over maken. Dit wordt bovendien binnen drie maanden met een nieuwe scan opgevolgd. Dan de haaruitval. Dit zou binnen afzienbare tijd (6 maanden?) gedeeltelijk moeten terug groeien. Is afwachten. De prof bekommerde zich ook over de hoofdhuid. Dit wordt bij de volgende consultatie, binnen vier maanden, opnieuw bekeken.
Rest me nog te schrijven hoe het zit met mijn vermoeidheid. Dat deze nu zo aanwezig is, is niet abnormaal. Daar kan ik nog heel lang geconfronteerd mee worden. Hij sprak van 3 tot 6 maanden, zelfs tot een jaar, afhankelijk van persoon tot persoon. Dat ik meer last heb van bijwerkingen na dan tijdens de therapie is niet uitzonderlijk. Zoals reeds eerder gemeld, de bestraling werkt nog 3 tot 6 maanden na. Vandaag zijn we pas 6 weken verder. Hans, ge moet geduld hebben, geduld!
Wat staat me verder te doen? Niets bijzonders. Werken aan de conditie en de nodige rust in acht nemen. En ondertussen leren leven met de aanwezigheid van de tumor. Wegnemen kan nog steeds niet zonder schade aan te brengen.
Het tij kan keren, maar ook niet. Zaak is om te proberen er niet te veel aan te denken en te leren genieten van het leven. Er is wel levenslang blijvende opvolging. In het begin wordt dat om de 3 maand, dan om de 4 maand, vervolgens 6, ...
Data die nu al vaststaan zijn 30 maart (MRI + consultatie bij dokter Nuyts) en 9 mei (consultatie bij dokter Boterberg).
Vandaag zijn we voor het eerst 'geruster' naar huis gereden. Mie en ik konden weer (glim)lachen, geloven weer in onze voorzichtige vooruitzichten. We moeten nu leren en durven vooruit te kijken. En er ook mee leren leven dat 'hij' er zit en er wellicht altijd zal blijven zitten. En hij mag er zitten, maar moet zich kalm houden, mag zich niet roeren, mag niet groeien. Dan wordt het stilaan toch een beetje zoals vroeger... en gaan we proberen nog meer te genieten!
Nichtje, door de bevestiging van het positieve nieuws ga ik wellicht heel wat minder schrijven. De blog helemaal afsluiten wil ik nog niet. Ik ben er nog niet helemaal gerust op. Maar ik zal me wellicht concentreren rond de periodes van mijn consultaties. Dan laat ik wel iets van mij horen. Maar nu eventjes niet... Tot een volgende keer!
Vlekjes
Hans
maandag 3 januari 2011
Uitkijken naar donderdag
Uitkijken naar donderdag, 6 januari. Dat is het hoofdthema van deze week. Donderdagvoormiddag opnieuw consultatie in Gent. Ditmaal bij professor Boterberg. De man van de radiotherapie. Het wordt uitkijken of we wat wijzer zullen worden. Misschien weet ik niets meer, maar hopelijk krijg ik toch iets te horen over de oorzaak van hoofdpijn en vermoeidheid. Dat zijn momenteel mijn grootste kwalen. En de misselijkheid, die blijft voorlopig achterwege. Daar ben ik heel blij om. Maakt dat ik de dag heel wat comfortabeler kan doorbrengen. En dan de moraal. Ik mag wel zeggen dat hij niet verslechterd is. Half/half zou ik zeggen.
Maar de voorbije midweek op het Grenshof in Oost-Cappel heeft de moraal zeker deugd gedaan. Het was weer een ferme week. Heerlijk samen zitten, wat drinken, babbelen en voor mij toch ook nog heel wat rusten. Daardoor heb ik een aantal activiteiten aan me voorbij moeten laten gaan. Maar geen nood, ik (wij) heb me goed geamuseerd, er was genoeg te doen!
Nichtje, eerst en vooral een gelukkig nieuwjaar en vooral een goede gezondheid! Dat we het jaar '11 vol positivisme en positieve krachten mogen starten en eindigen!
groeten
Hans
Maar de voorbije midweek op het Grenshof in Oost-Cappel heeft de moraal zeker deugd gedaan. Het was weer een ferme week. Heerlijk samen zitten, wat drinken, babbelen en voor mij toch ook nog heel wat rusten. Daardoor heb ik een aantal activiteiten aan me voorbij moeten laten gaan. Maar geen nood, ik (wij) heb me goed geamuseerd, er was genoeg te doen!
Nichtje, eerst en vooral een gelukkig nieuwjaar en vooral een goede gezondheid! Dat we het jaar '11 vol positivisme en positieve krachten mogen starten en eindigen!
groeten
Hans
Abonneren op:
Posts (Atom)