Eindelijk gelukt

Vandaag eindelijk gelukt. Maar het had toch nog iets van een Holywoodfilm.

Zoals steeds waren we ruim op tijd in het UZ. Nog eventjes tijd nemen voor een koffie. Toch voor Mieke, ik moest nuchter blijven. Toen, op weg naar de PETscan, in de traphal mijn telefoon rinkelde, sloeg mijn hart een beurt over. Gelukkig was het om te melden dat we indien we al in het UZ waren, we reeds naar de dienst mochten gaan. Oef, deze keer geen uitstel meer!
Eenmaal in de dienst ging het snel. Bloedcontrole, op de tafel (met een gordel om mijn lenden, mocht ik in slaap vallen, dan vallen mijn armen niet van tafel), nog wat uitleg en daar gingen we. Ruim een anderhalf uur later zat het er op. En hup, de volgende lag al klaar.

Indien de gegevens morgen klaar zijn en kunnen vergeleken worden met mijn vorige scans, wordt de uitslag morgen al besproken in het team van professoren. Maar Mieke en ik hebben zoiets van: geen nieuws, goed nieuws. We willen niet met verontrustend nieuws op vakantie vertrekken. De eerstvolgende afspraak met de neurochirurg is pas gepland voor begin augustus. De maand juli willen we echt voor 'onze vakantie' houden. Geen UZ! En we hebben al zo dikwijls moeten wachten... Dit kan er met plezier nog bij!

Tot de volgende
Hans

Eén uur

Wat doet een mens dat 's nachts om één uur nog lig te woelen in bed? Opstaan en toch nog maar een berichtje schrijven.

Schrijven dat we volgende week donderdag nog een nieuwe poging krijgen om die choline-PETscan te nemen. Nichtje, ik vind dat heel positief! De test die ze deze week ondernamen met het product waren hoopgevend. Wat vorige week fout liep, was uitzonderlijk. Ze hebben er geen verklaring voor. Maar ik heb het dan toch weer moeten meemaken. Nichtje, ik vond dat minder positief.

Momenteel zitten we hier in een spannende en emotionele periode. Nichtje, en dat vinden we hier allemaal rot! Mieke werkt zich uit de naad voor het einde van het schooljaar en probeert daarbij ook het gezin in goede banen te leiden. Ons Janne is goed bezig met haar examens, werkt enorm hard. Oef, eindelijk. En ons manneke probeert zich ook voor te bereiden op die onafwendbare en angstaanjagende examens. Jitse, je bent goed bezig en we zien wel!

Ikzelf, ik voel me bij momenten zeer goed. Hoe meer ik rust, hoe beter ik me voel. Vol energie. Wel steeds met wat ongemakken erbij. Irritatie rond mijn linker oor en oog. Steeds meer last van felle hoofdpijn tussen, maar ergens achter mijn oog en neus. Een branderig gevoel dat hard kan steken en het komt precies met golven. Soms denk ik dat ik me het allemaal inbeeld?
Het ongemakkelijk gevoel van in het begin van de week is dan weer voorbij. Zozeer dat ik gisteren met Jitse ben gaan lopen. Wel met hoofdpijn, een lichte spraakonderbreking en vandaag spierpijn in de benen. Maar we hebben ons goed geamuseerd, we hadden er deugd van en gaan dat zeker nog doen.

Maar waar ik mij nu het meest zorgen om maak is Mieke. Ze zit er dwars doorheen. Ze heeft echt nood aan vakantie en op reis gaan. Vluchten van dit verdoemde huis. Even weg van dit bestaan. Goed wetende dat dit een utopie is en we ooit weer in de gewone sleur terecht zullen komen. Dat is dubbel, soms verlang ik wel naar die gewone sleur van vroeger. Maar van onze gevarieerde reizen zullen we volop genieten. Het zal op een rustiger manier gebeuren, helaas, weer rekening houdend met mij, mijn conditie. Weer met ikke. 
Maar juli is Miekes maand. Dat beloof ik. Ik heb voor deze situatie niet gekozen, maar Mieke ook niet. Daar heeft (hebben we) ze het moeilijk mee. Worstelen met de vraag wat wordt het? Wat komt er nog? Hoeveel tijd is er nog? En erna, hoe moet zij dan verder? Wat met de kinderen? Het financiële? Veel onbeantwoorde vragen. Mieke heeft ook haar kopzorgen.
Voor haar is het momenteel een lijdensweg. Ze zegt het niet, maar ik zie het. Ik heb de aandacht en de bekommernis. Zij vooral de zorg om de toekomst. Wat komt nog en voor hoelang?
Het is vreemd, maar zo voel ik het aan, mijn verhaal kennen we al en dat is niet het leven dat ik haar heb  willen aandoen. En dat weet zij ook. En daar voel ik me vaak schuldig om. Dat was niet hetgeen ik voor ogen had, niet hetgeen wé voor ogen hadden. Ja, ja, in goede en kwade dagen. Nee, ons pad liep een andere richting uit. Dachten we. We hadden alles om gelukkig te zijn. Niets tekort en allemaal kleine zorgen. We hebben gezonde kinderen op de wereld gebracht, hebben ons werk, ons huis en goede buren, een prachtige familie, kunnen vaak reizen, ... we konden volop genieten.

Genieten doen we nog, maar het is met vallen en opstaan.


Ondertussen is het twee uur, tijd voor poging twee... Slaapwel.

Hans

De Wet van Murphy

Gisteren schreef ik nog dat verrassingen niet uit te sluiten zijn. Spijtig genoeg kreeg ik gelijk...

Stipt op tijd kwamen wij er aan en zagen aan de man achter de balie dat het niet oké was. De 'experimentele' vloeistof (ik weet nu dat het Choline is en niet cholyda) die ze ter plaatse aanmaken, gaf te weinig garantie voor de meetresultaten. En vroeger verwittigen ging niet omdat de stof maar kort voor het experiment wordt aangemaakt. En voor ze verder kunnen doen met het experiment moeten ze eerst onderzoeken wat er fout is gelopen. Dat kan pas morgen omdat het om een radioactieve stof gaat en pas morgen bij de module kunnen, mogen komen. Dus experiment afgelast!

Tju, zeg je dan. 't Moet weer lukken. Maar wel geen potten gebroken. Het is geen behandeling op zich.

De dokters waren er wel heel verveeld mee. Bovendien als de scan niet snel gebeurt, gaan er ook wat meetresultaten verloren. Ze hadden deze scan willen vergelijken met de resultaten van de vorige PETscan (19/4). Hoe langer het duurt hoe minder men kan vergelijken.

Hoe het nu verder verloopt? In UZ moet men nu eerst nakijken wat er is fout gelopen en dan uitkijken wat dr. Nuyts nog wil. Ik weet niet of het nog voor eind juni zal lukken. In elk geval blijft ons motto: tijdens de maand juli, geen ziekenhuis!

Het positieve is dat we stilaan vakantie hebben. Het zal een zaligheid zijn iedereen weer rustig rondom mij te zien. Mieke is bezig aan haar eindrush op school, Janne is al gestart met de examens en Jitse, die begint er al eens aan te denken... En dat Mieke het ziet zitten om op vakantie te gaan... ze boekte gisteren nog een hotelletje voor ons tweetjes in de Morvan. We hebben nog veel om naar uit te kijken!

groeten
Hans

Cholyda-PETscan

Morgen vindt eindelijk mijn cholyda-PETscan plaats. Alles lijkt oké. Hoewel het verleden me geleerd heeft dat er in het UZ niks zeker is. Verrassingen sluit ik dus niet uit. Morgen probeer ik er verslag van uit te brengen. Tot dan.

groeten
Hans

Zeelucht

Sinds gisterenavond aan zee. Wat was dat lang geleden. Het is hier gewoon zalig. En vanaf we de deur van het appartement opendeden, daar was het weer, dat vakantiegevoel.

Maar eerst nog iets over gisteren, de Mannendag van SPWe. Het was bère. Het was ongelooflijk tof. Met vijftien mannen begonnen we met de traditionele pistolet met gehakt, kaas en mosterd ten huize Brecht. Het gebruikelijke pintje liet ik achterwege, maar smaken deed het toch! Dan vertrokken we per fiets naar de brouwerij Bockor. Een charmant en interessant bezoek met een evenzeer plezierige proeverij van de verschillende soorten bieren die daar gebrouwen worden. Toch genipt aan een export (Blauw) en een geuze.
Daarna zijn we gaan poolen. Heel leuk om eens met collega's te doen. Even onze jeugd ophalen. Daarna was er aperitief bij Benny thuis. Ondertussen was Marc Desmedt grootvader geworden en werd er ferm geklonken op Lara! De finale bij Jelle thuis heb ik niet meer meegemaakt. Bij het aperitief heb ik de groep verlaten om naar zee te gaan. Het was schitterend georganiseerd en ik kijk al uit naar volgend jaar. Bravo Brecht, Benny en Jelle.

En nu is het hier met ons vieren genieten aan zee. Het is hier wel heel druk: Havenfeesten in Blankenberge. Met rommelmarkt, optredens, boten, dans, tentoonstelling, ... Vandaag hebben we ook nog wat geshopt, ijsje gegeten, wandelen op de dijk. En veel gelachen met Wat Als-jes...

Vanavond houden we het rustig. We kijken met z'n allen naar de mooie reportages van Human Planet.

Tot gauw
Hans