Beste wensen 2011

Veel nieuws valt er momenteel niet te rapen. Eigenlijk is er sedert het laatste doktersbezoek niet veel veranderd. Mijn dagen breng ik vooral al slapend door. En met het nemen van de nodige medicatie, kom ik mijn dagen heelhuids door. Ik klaag niet. Het is vakantie, de familie is dicht bij me thuis, het is leuk. Aangenaam.

Morgen vertrekken we naar Oost-Cappel, een klein dorpje bij Roesbrugge, net over de Franse grens. Onze jaarlijkse uitstap met De Bende. Voor de elfde keer naar 't Grenshof! En Champagne, dat hadden we onszelf beloofd (doen we wel elk jaar). We gaan weer klinken op het leven, de vriendschap, de liefde, de geborgenheid, de kracht, de moed, het positivisme, het samenzijn, op elkaar, op de verderzetting! Het worden vier dagen vermaak en plezier, vier dagen warmte en vriendschap, vier dagen gezellig kletsen en hartelijk lachen. Oh, wat zien we er naar uit. Dat het lastig wordt? Dat zien we dan wel weer, maar nu heb ik geen uitvluchten nodig om niet te moeten koken of om niet te moeten afwassen, ... ik heb slaap nodig ,-)

Mag ik (en Jitse, Janne en Mieke) jullie een gelukkig en gezond 2011 toewensen? 't Is van Harte!!!

See you next year!
Hans

Beste wensen

Voorzichtig positief

Momenteel positief. Zo kan ik samenvattend zeggen wat de dokter ons zei. Tumor is niet gegroeid, oedeem is lichtjes afgenomen, maar... helaas is er op de foto een vlekje (klein oplichtend cirkeltje) te zien. Het bevindt zich op de rand van de tumor, naast het hersenvlies. Geen zorgen maken zegt dokter, kan een foute oplichting zijn in foto (een of ander effect door de contraststof), kan een cyste zijn of iets met doorlopen bloedadertjes (?).
Volgende afspraak bij de neurochirurg is op woensdag 30 maart (weer MRI-scan + doktersbezoek).

Op 6 januari moet ik nog op bezoek bij dokter Boterberg van de Radiotherapie. Hopelijk kan hij iets meer zeggen over dat vreemde vlekje en neemt hij daardoor toch onze lichte bezorgdheid volledig weg.
Het is nog veel te vroeg om te zeggen of de behandeling tot enig resultaat zal leiden. Voorlopig moet ik het doen met driemaandelijkse opvolging. Daarbij houden ze de tumor en het oedeem in de gaten. Wat een eventuele (vervolg) behandeling kan zijn? Daarvoor moet ik wachten op professor Boterberg. Hij zal zeggen waar ik sta en wat nog mogelijk is. Wat ons te doen staat. Misschien kan ik zelfs meedoen aan een studie (experiment). Maar dat is wachten tot 6 januari.

Nichtje, het positieve is dat het niet verslechterd is met de tumor. Het oedeem is lichtjes weggetrokken en de tumor is niet gegroeid. Bovendien doet de medicatie zijn werk. We zijn voorzichtig positief.

ik zal in het vervolg niet meer eindigen met VeelLiefsEnKusJES. Maar hou ik het op een ferme groet (of dikke warme knuffel)
Hans.

Morgen

Eigenlijk weet ik niet goed wat te schrijven. Weinig nieuws zou ik zeggen, het is wachten tot morgen. Hopelijk krijgen we dan een iets betere kijk op de zaak. Dus tot morgen dan maar!

vlekjes

We zijn er bijna

Zo, het weekend staat voor de deur. Het gaat vooruit. We zijn er bijna. Gelukkig. Nog 3 keer slapen en dan is het zover: op naar Gent. Hopelijk valt er positief nieuws te rapen. Nieuws dat ons wat sterkt, nieuws dat ons wat courage geeft. Nieuws dat onze zorgen wat wegneemt. 't Wordt tijd dat we IETS weten, want nu weten we echt niks. We kunnen alleen maar gissen, verwachten, hopen, ... Nog steeds bang afwachten.

Voor de rest is er weinig nieuws en gebeurt er hier niet veel. Slapen is zowat mijn hoofdbezigheid aan het worden. Ongelooflijk hoeveel schapen ik kan tellen. En ze blijven maar komen... Voor de rest wat lezen, bassen, soms wat muziek schrijven, fietsen op de hometrainer, al wandelend boodschappen doen, wat chatten op FB, eten bereiden en tussendoor nog wat rusten met zachte (jazz)muziek op de achtergrond.

Het positieve komt van de kinderen. Ze stellen het wel in de examens. Wij houden zoals steeds, ons hart vast. Maar ze zijn positief ingesteld. Ze doen goed hun best en werken er voor. Hopelijk krijgen ze loon naar werken. Nu nog eventjes doorbijten: Janne nog één proefwerk, Jitse heeft er nog drie te gaan. Ze zien het zitten. Dat is al heel wat!

vlekjes

Gesneuveld

Gesneuveld lig ik languit in de zetel. Gewoon moe, afgemat, leeg. En nog steeds met die verdomde hoofdpijn, of is het hoofddruk, hoofdspanning? Dat we maar gauw maandag zijn en stilaan wat zicht krijgen op de situatie en weten waar we aan toe zijn.

vlekjes

Nog zeven dagen (bis)

Morgen nog precies een week voor ik weer naar Gent moet. Of beter mag gaan. Eindelijk zou ik zeggen, eindelijk krijg ik weer nieuws. Dat hoop ik althans. Is de tumor gegroeid? Is het oedeem verdwenen? Ik hoop hierop antwoorden te krijgen. Hopelijk krijg ik respectievelijk een nee en een ja te horen.
Om te weten of de therapie zijn werk heeft gedaan, zal het nog wel te vroeg zijn. Zoals je al gelezen heb in vorige blogfragmenten, werkt de behandeling 3 tot 6 maanden na.
Hoe ik me voel. Toch beter dan de vorige keer. Ik ben wat rustiger geworden en slaap de laatste dagen ook weer veel meer en beter. Slaap momenteel ongeveer 1 uur in de voormiddag en 2 uur in de namiddag bij. Ongelooflijk hoeveel ik slaap. Maar het doet me blijkbaar wel goed.

Mijn misselijkheid is fel verminderd. Mijn maag voelt wat beter aan. Misschien heeft dat ook te maken met het feit dat ik nu misschien wat meer rust heb, rust zoek en rust vind? Wat me het meest opvalt is dat mijn haar nog steeds uitvalt en blijft uitvallen. Heel mijn linkerkant is bijna kaal. Voelt vreemd aan, maar maak er niet zoveel van. Ik zie het niet.

Nichtje, we hebben hier samen een gezellig weekend gehad. Vrijdag naar de kerstmarkt van mijn zus Ann geweest. Gisteren de verjaardag van Saare gevierd en vandaag op het gemakske naar de cross gekeken. En nog maar 8 keer slapen en hopelijk gaan we een rustige week tegemoet.

vlekjes

Wat kan ik nog schrijven, wat is er nog voor nieuws? Eigenlijk niks. Moet ik het nogmaals hebben over mijn misselijkheid, vermoeidheid en die voortdurend knagende hoofdpijn? Dat het lastig is en ik het soms niet meer ziet zitten? Ja, het zit me tot hier! Ik denk het niet. Best niet, daar gaan we niet mee vooruit.

Laat me vandaag maar eens heel positief uit de hoek komen (nichtje hou je vast). Wat zit er in de pipeline? Gisteren geoefend met Ortier voor de cd-opname met Steak number 8. Het wordt een moeilijke opgaven, zeer moeilijk. We hebben gisteren de vier passages ingeoefend en ook eens meegezongen met de muziek. Het is zeer leuk, maar het staat er nog niet op. Dat wordt een ferme uitdaging.
Vanmorgen dan met de bus (opnieuw!) naar school geweest. Die busverbinding Gullegem-Wevelgem en vice versa is een makkie. Iemand kwam naar de muziekklas om de installatie te bekijken. Die wordt als laatste fase van de renovatie op punt gesteld zodat we ons klaswerk kunnen opnemen en in grotere kwaliteit kunnen beluisteren. Ik voel dat dit fameus in orde zal komen. Een opkikkertje om weer snel voor de klas te kunnen gaan staan. Timing om terug te keren is er nog niet, maar hopelijk keert het tij snel en voel ik me binnenkort weer bij machtig om voor de klas te staan.
Zaterdag zijn we naar De ideale man van Bart Peeters geweest. Best een leuke voorstelling. Hij is echt een artiest, een showman, misschien zelfs iets te veel. Voor mij trekt hij teveel de aandacht naar zich toe en moet integendeel de muziek primeren. Opvallend was dat hij schitterende muzikanten bij zich had.
Straks ga ik naar het combo. Ik ben bekaf, maar toch wil ik er bij zijn. Vorige week niet geweest, dus vanavond ga ik daar nieuwe en broodnodige energie opdoen!

Mieke zegt me dat ik te positief geschreven heb en dat dit geen neerslag is van hoe ik me voel. Maar als je wil lezen hoe ik me voel, lees dan nog even de eerste alinea opnieuw.

vlekjes

De bus

We zijn weer drie dagen verder en tijd om weer iets van me te laten horen. Nog 18 dagen om hopelijk wat positief nieuws te krijgen vanuit het UZ, nog een hele tijd. Dus wat doet een mens dan, denken... nadenken. Gelukkig niet altijd piekeren, hoewel dat ook gebeurt. Te veel.

Maar soms kan dat ook wat positieve zaken naar voor brengen. Zoals...
We hebben beslist om zonnepanelen op ons dak te plaatsen. Onze neef, Wannes, zal daar voor zorgen. En wij moeten enkel betalen ;-) Gemakkelijk hé! Maar ik wist niet dat nadenken zo duur is... Wannes heeft dat prachtig uitgelegd, knap werk. Hij is echt wel sterk bezig met zijn bedrijf Ecopuur. Ze werken al met zo'n 20 man. Hij heeft een sterke visie en heeft ons echt weten te overtuigen, knappe gast. Respect! zeggen we dan!

Gisteren hebben we ook nog een brommerke voor ons Janne (en later Jitse) gekocht. Ze heeft (ook gisteren) haar theoretisch examen gedaan en ze was er direct door. Chic. Nu nog kijken voor een voorlopig rijbewijs en dan ... vroem. Zijn wij dan gemakkelijk, moeten we Janne niet meer naar de dansles voeren!

Morgen heb ik een drukke dag. 's Middags ga ik eten bij Heidi en Matty. Ondertussen zal ik het openbaar vervoer eens uitproberen. Met de bus van Gullegem naar Moorsele en dan hopelijk vlot kunnen overstappen naar Wevelgem. We zullen zien. Ik wil dat openbaar vervoer in de streek wel eens willen kennen. Volgende week probeer ik eens naar Kortrijk te gaan. Ik moet het wat uitproberen. Ondertussen passeert mijn dag sneller.

Wat komt er nog uit mijn pen...
Sinds vorige week zitten Mieke en ik op Facebook. Ik ging dat nooit doen, never, jamais, ... Maar wat een ontdekking, ik heb al heel wat vrienden van vroeger (Leuven) teruggehoord. 't Is gewoon de max. Ongelooflijk. Ingrid van op 't kot. Kurt Hollants mijn spitsbroeder in de Commerce en de Oude Markt, andere studenten, hoornisten, docenten, ... bère chic.

Dinsdagavond naar huiskamerconcert (tryout) van Wannes Cappelle geweest. Het was formidabel! Hij is echt een volwassen artiest geworden. Hij staat er, heeft lef én de nodige bescheidenheid. Hij schrijft mooie liedjes met teksten waar je eens moet op kauwen. Plezante liedjes met dubbele bodem. Mijn favoriet voor de nieuwe cd ken ik al: Soepeterie. Maar ook liedjes die een mens aanzet om eens bij dingen stil te staan. Prachtig, ook hoe hij zijn liedjes aankondigt. Schitterende bindteksten. Wij hebben alvast kaarten gereserveerd voor zijn nieuwe voorstelling samen met Wouter Deprez en de man van Maaike Cafmeyer (vergeet altijd zijn naam en ik denk dat het een cellist is). Dat kan niet anders dan klikken. Ik zie er naar uit.

Nichtje, er zat al heel wat positiviteit in dit bericht. En ik voel me daarbij ook wat dubbel. Positief, vol courage met hier en daar een grapje. Maar achter dat façadeke zit toch een bang gastje die niet goed weet wat het zal worden, waar het naartoe zal gaan. Ja bang, schrik dat is het wat ik voel. Angst voor de toekomst. Vrees voor wat komt.

vlekjes