De goeie ouwe tijd!

Gisteren en vandaag geen defecte machine en zodoende ook geen wijzigingen in de uurregeling. Het verliep allemaal vlot. Negen sessies zijn achter de rug, nog 18 te gaan. Mijn karreke heeft al voor een derde het parcours afgelegd. Bijna halfweg. Morgen en woensdag heb ik vrijaf. Geen bezoek aan Gent, twee rustdagen! Pauze.

Met mezelf, gaat het redelijk. De vermoeidheid eist zijn tol en ik krijg ook een ongemakkelijk, lees misselijk, gevoel in de buik. Plaagske of toch de stralen die zich laten gelden? Ik weet het niet, maar de dokter zei dat dit wel van de stralen afkomstig kan zijn. Donderdag vraag ik iets voor de maag. Maar de moraal is wel goed. Ik ben optimistisch en vooral ook blij dat ik met die behandeling bezig ben. Blij dat er wat gebeurt, dat het vooruit gaat.

Nichtje positief. Gisteren waren we 18 jaar getrouwd en we hebben er toch een klein feestje van gemaakt. We zijn met ons vieren iets gaan eten in 't Vossenhol. Het heeft gesmaakt en het was plezant. Het was kort, maar het heeft deugd gedaan. Nog eens zoals de goeie ouwe tijd!

Vlekjes

Alweer een bewogen dag

Voila, dag 6 zit er op. Alweer een bewogen dag. Rond 10:30 uur werd ik opgebeld dat er een defect was aan de sturing van de machine. Het uur zouden ze in de namiddag doorbellen van zodra het defect was opgelost. Rond 13 uur kreeg ik telefoon dat ik om 16 uur in Gent moest zijn. De machine heeft blijkbaar een groot onderhoudsbeurt nodig, want ik moet zondag namiddag gaan omdat woensdag (misschien ook dinsdag) wegvalt wegens onderhoud.

Op consultatie bij de dokter werd nog eens duidelijk gemaakt dat deze radiotherapie eenmalig is. Dit kan niet meer herhaald worden omdat ik nu een te hoge dosis krijg op een heel korte termijn. Pas na 3 tot 6 maanden na het beëindigen van de therapie, krijgen ze zicht op de resultaten. Wordt weer wachten. Wellicht moet weer cortisone nemen. De hoofdpijn kan zoals ik reeds eerder aangaf, van de oedeem zijn. De spraakstoornissen kunnen ook daar hun oorzaak in vinden. Ik heb ook een zalf gekregen voor mijn 'verbrande' hoofdhuid.

Het positieve is dat ik morgen met mijn nichtje op pad ben ;-)

en nu ga ik snel slapen
Vlekjes

Defect

Dag vijf van de behandeling. Ik voel me goed. Kan met een pijnstiller 's morgens en 's avonds de pijn onder controle houden.
Weer een dag om te onthouden. Toen ik reeds drie bundels gekregen had, werd het verdacht stil. Juist. De machine was defect. Eerst werd ik naar de verkleedruimte verwezen, uiteindelijk mocht ik naar de wachtzaal. Meer dan 2,5 uur heb ik moeten wachten voor ik mijn twee laatste bundels kon krijgen. Er was een probleem met de koeling.
Inge, de chauffeur, moest de kinderen om 15 uur naar de turnles brengen. En gsm vergeten in auto. Dan is ze maar met een plannetje op pad gegaan om haar gsm te halen zodat ze alles kon regelen. Sorry Jan, ik heb ze wat aangedaan. Gelukkig kon haar mama inspringen. Je ziet, met mij op pad gaan is een heel avontuur.

Enig minpunt was weer een spraakonderbreking toen Inge en ik een koffie dronken. Vervelend. En wat is de oorzaak? Gelukkig heb ik morgen mijn vaste afspraak met de dokter van het UZ . Een lijstje met vragen ligt al klaar. Ik ben benieuwd wat ik te horen zal krijgen.

Zo, nichtje, alweer een (bewogen) dag voorbij. Tof om met Inge op pad te gaan. Veel gesproken over het gezin, Ortier, muzikanten en naar cd's geluisterd. Morgen ga ik met collega Karlien op pad. Weer tijd voor nieuwe verhalen, nieuwtjes over school en wellicht veel over boeken en films. Ik kijk er al weer naar uit!

Tot een volgende!
Vlekjes

Nog 24 te gaan.

Vanmiddag opnieuw naar Gent gereden. Ik had goed geslapen en was er weer klaar voor. Ik moest er om 12:45 uur zijn. Eenmaal aangekomen, hebben we langer gezocht naar parking, dan ik ben binnen geweest. Het gaat steeds vlotter. En zoals ik reeds aangaf, krijg ik 5 bundels stralen van ongeveer 8 à 9 seconden.

Wel heb ik steeds meer hoofdpijn. Is dit te wijten aan het uitzetten van de tumor? Of is er door de straling weer meer oedeem ontstaan? Moeilijk in te schatten. Wellicht moet ik er ook wat leren mee leven.

Het positieve, nichtje, is dat ik weer een beurtje minder heb. En vanavond probeer ik nog eens het koor te dirigeren. Dat wordt weer zingen. En hopelijk werkt dit weer helend!

Vlekjes

De kop is er af!

Voila, de kop is er af. Eindelijk gestart met de behandeling. Rond 16 uur riepen ze mijn naam af. Ik mocht binnen gaan en kreeg van een verpleegster tekst en uitleg van wat mij te gebeuren stond. Daarna mocht ik een soort van geïsoleerde bunker binnen gaan. Geen ramen, donkergroene en blauwe (?) muren, een groot machine met vreemde ronde vormen met daaronder een tafel met geel hoofdsteuntje. Ik kreeg nog eventjes wat herhaling van de uitleg. De camera's die me in het oog houden werden aangewezen. "Mocht er een probleem zijn, zwaaien naar de camera," zei ze. "Ik kijk eventjes onder jouw trui om te controleren of je volgens de lijnen op je borstkas correct op de tafel ligt. Hoofd wat rechter houden en de romp zal ik wat verschuiven," voegde ze er aan toe. Daarna werd mijn masker opgezet. En weg waren ze... Eerst werd een CT-scan genomen om de juiste positie van mijn hoofd te bepalen, tafel werd nog wat verschoven, en toen hoorde ik enkel nog de machine zoemen, tafel verschuiven, zoemen, ... "Het is gedaan," riep ze, "ik haal je masker er af." Dat was het. Nog 26 keer!

Iedereen vraagt me wat voel je? Niks. Zijn er nevenwerkingen? Heel wat, maar bij iedereen is het anders. En wellicht manifesteren die zich meer naar het einde toe? Ik had op de terugrit wel weer wat last van spraakproblemen. Kort, maar het was er weer. Wat is de oorzaak? Nu al van de straling? Of afbouw van de Medrol? Spanning? Toch wel drie keer in een week voorgehad. Zal het moeten opvolgen.

Alweer een pluspunt voor het verplegend personeel. Uiterst attent, vriendelijk en bezorgd. Morgen om 8:40 uur en de hele volgende week om 12:45 uur. Elke donderdag heb ik een gesprek met de assistent van professor Boterberg.

Nichtje, ik onthou vooral dat ik begonnen ben. Oef, eindelijk. Mijn karretje is vertrokken! En ook de vele reacties, aanmoedigingen en steunbetuigingen. Dat doet nog altijd deugd.

Vlekjes

ps: Hopelijk haalt Leonard het niet in zijn hoofd om te zeggen dat mijne tumor een rechtvaardige straf is. Misschien is ruilen dan toch een optie? Sorry voor mijn uithaal, zal niet meer gebeuren.

Klaar voor de start (bis)

Morgen beginnen we er aan! Oef, na meer dan twee maanden kunnen we eindelijk een behandeling opstarten. Ik word om 15:30 uur in het UZ verwacht. Hopelijk verloopt alles vlot. Ik ben benieuwd en toch ook wat nerveus. Van de stralen zal ik niks voelen. Bovendien is de straling ook zeer kort: 3 x 30''. Wat zal ik gewaar worden? Bijwerkingen? Hoofdpijn? Misselijkheid? En hoe zal het met mijn spraak verlopen? Krijg ik (tijdelijke) problemen? Misschien merk ik er helemaal niks van en verteer ik de behandelingen zeer goed. Dit is allemaal op korte termijn.
Maar wat levert het op op lange termijn? Zal het helpen? Zal het zijn doel niet missen? Sorry voor de beeldspraak. Wordt de tumor gestabiliseerd? Ontneemt men hem zijn levenskracht? Ik heb alvast veel vertrouwen in de wetenschap. En zolang het mes niet meer wordt bovengehaald, ben ik tevreden.

Nichtje positief, ik ben er klaar voor. Laat maar komen, Grietje! Ik ben vooral blij dat het zal beginnen. Als een klein kind dat zit te wachten in de schouwburg. Te wachten tot het doek opengaat. Verlangend uitkijkend, maar ook bang afwachtend wat het zal worden. We gaan er voor!

Vlekjes en tot morgen

Klaar voor de start

Wat een weekend. Veel activiteiten, veel gedaan.
Vrijdag met de mannen naar de sauna geweest. Jitse en Jakke zijn ook mee geweest. Zalig en relax. Veel bijgepraat met de mannen. Zaterdag was er Nadines verjaardagsfeest. Met de oudleiding hadden we afgesproken om eerst iets te gaan eten in den Rodenbach in Roeselare. Daarna vertrokken we naar de fuif. Tof zaaltje, schitterende (alweer veel te luide) muziek. Heel toffe sfeer. En rondom mij zag ik de vrienden rustidg crashen... Gewoon de max.
Zondag zijn we naar de Westlaanpromenade geweest. Had niet veel om het lijf, maar leuk terrasje gedaan. Was er dan eventjes niet goed. Zon? Weerbots weekend? Afbouw Medrol? 't Zat niet lekker. Om 19 uur dan maar in bed bekropen. Rond 21 uur voelde ik me al veel beter.

Maandag (gisteren) zijn we in de namiddag naar UZ gereden. Erik was chauffeur van dienst. Rond 14:30 was het mijn beurt voor een simulatie. Een klein half uurtje zijn ze bezig geweest met proberen en uittekenen. Lastig was het niet, maar wel vreemd omdat ik met het masker niks kon zien. Nu zijn we (en ze) er echt wel klaar voor. Donderdag is het dan de echte start. Ondertussen kennen we in het UZ helaas al goed onze weg.

Vandaag na het lezen van de krant, heb ik de living gestofzuigd en de trap afgestoft. En na het schrijven van dit blogske, zal het tijd zijn om te eten. Deze namiddag fiets ik misschien nog eens naar vader en moeder. Ik zal zien hoelang ik slaap.

Nichtje. 't is weer mooi weer. Veel beter dan vorige week. Kinderen en ons Mieke vanmorgen weer welgezind naar school vertrokken. Het blijft leuk om ze met goesting te zien vertrekken. En vanavond is het weer combo. Altijd leuk om naar uit te zien. Boeiend en leerrijk!
En zaterdag hebben we onze zomervakantie 2011 geboekt! Als dat geen tof vooruitzicht is.

Vlekjes

Ready for take off!

Na een ietwat moeilijke periode, krijg ik weer wat meer moed. Met het besef dat het nooit meer hetzelfde wordt, is het dipje bijna verwerkt. Ah, die zon doet deugd! Of anders gezegd, we zitten weer in een ander stadium. We hebben de kaap genomen, het weer zijn plaats kunnen geven.

Gisteren, donderdag, heb ik mezelf verplicht om naar de Jeugd en Muziek-voorstelling van Lenny Maes te gaan. 'k Ben blij dat ik geweest ben. Want ik heb enorm en lang getwijfeld. Het was een mooie voorstelling waarvan ik genoten heb. Ook het fietstochtje naar Wevelgem deed deugd, en zo had ik toch ook weer wat beweging.
Gisteren namiddag gekeken naar de (matige) film Kruistocht in spijkerbroek. Eten gemaakt en 's avonds niks gedaan. Hoewel, we hebben met de Chirobende zitten skypen dat het een lieve lust was. Wat hebben we gelachen... Het deed ons allemaal ferm deugd.

Vandaag vrolijk opgestaan. 't Is zeker de zon! Wat boodschappen gedaan en naar Moorsele gefietst. Vraagstuk voor wiskunde, waarom is de terugweg steeds langer dan de heenreis? 't Was effen blazen maar doet natuurlijk goed. Ook naar kapster Ellen geweest. Goed nieuws, ze is zwanger! Vanmiddag mocht ik eten bij Wim en Katrien en de kids. Wat was ik blij toen Katrien me sms-te of ze me moest komen ophalen. Wevelgem leek ineens zo ver.

Vanavond is het mannenavond. Met ons vier naar de sauna. Hopelijk kan ik het wat verdragen? Lekker relax. Relaxen met een ferme babbel en een gezond etentje. Nee Niko, geen bitterballetjes. Alles op het gemak. Puur genieten. Zalig. Mocht ik die tumor kunnen uitzweten, 'k zat er dubbel zo lang in!

En morgen is het hoogdag! Ons Dina wordt 50, oei, 40! Dat wordt een knaller van een feest! Ik zie er echt naar uit. Dit was een van de punten waar we in augustus naar uitkeken. We zullen er veel bekende terugzien, de oudleiding, de bende van Parijs, ... 'k Zal morgennamiddag een uitgebreide siësta moeten voorzien

Nichtje, zoals je kan lezen is het een weekend vol afleiding en veel positieve dingen in het verschiet. Doet deugd om wat afleiding te hebben en niet steeds te moeten zitten tobben. We kunnen er weer tegen en we gaan er weer voor. Laat het nu maar vooruitgaan. 'k Ben klaar om te starten. Ready for take off.

Tot binnenkort.
Vlekjes

PS: Bedankt voor de vele kandidaat-chauffeurs. Voorlopig staat mijn uur op 8:40. Vandaag ben ik even bezig geweest met de planning en ik hoop deze volgende week te kunnen doorsturen. Alvast merci!

Dipje

Het heeft wat geduurd, maar het was weer moeilijk om te beginnen. ‘k Zou zoveel willen vertellen, maar eigenlijk heb ik niks te zeggen. Een heel vreemd gevoel. Ben op. Niet fysiek, wel emotioneel. Ik had het er vroeger al over: kunnen we eens ruilen. Al is het maar voor vijf minuten? Shit, wat is dat lastig. Er steeds mee bezig zijn, willen of niet, het spookt steeds door mijn hoofd. “Je moet er niet aan denken”, weet ik, maar het ís er gewoon!

Het is zo vreemd om te weten dat die eindmeet getrokken is. Alleen, weet ik nog niet wanneer ik zal aankomen. Laat ons ook even stoppen met ons wijs te maken dat het allemaal wel goed komt. Het komt niet meer goed. Nee, ik kan het momenteel even niet plaatsen. Het wordt niet meer zoals vroeger. Ik zal niet genezen, ik word niet meer die Hans. En wat komt nog? Het is verdomd lastig te zitten wachten, te zitten niks doen. Te leven zonder toekomstperspectief. Te leven zonder ambitie. Nee geen grote plannen, ik ben niet de man van grote plannen. Maar zelfs kleine ideeën stuitten op intern verzet. Waarom nog... en voor wie? Ik zit even vast. 

Thuis wordt er nog weinig over gesproken, het leven moet zijn gewone gang gaan. Maar dat is mezelf (ons) iets wijsmaken. Het leven gaat niet zijn gewone gangetje. Het is niet meer hetzelfde. Het voelt zo vreemd aan. Iedereen doet zo zijn best. Voor wat? Het is alsof iedereen zijn rolletje speelt. Moet spelen. Het is hard. Het ontkennen, het negeren, blindelings voortdoen, … Ik zou zo graag de draad van het gewone leven weer willen opnemen. Even gewoon doen. Sorry, ik vrees dat ik met dit schrijven je gaat vervelen. 

Wellicht een klein dipje dat wel voorbij zal gaan. Alleen dit schrijven heeft al een helende werking. Nog tien lange dagen en dan start de therapie. Het wordt tijd. Wellicht en hopelijk gaat het dan mentaal wat beter? Fysiek maak ik mij geen illusies...

Nichtje positief. Ik heb gelukkig nog heel wat positieve dingen … Gisteren nog leuk concertje gegeven met Ortier, we waren met 20 zangers!, gisteravond nog wat nagekaart met Henk en Annemarie, vandaag met Mieke gewandeld in Ieper, moesten lang wachten op koffie, maar hij was heerlijk!, wat was het mooi weer vandaag, al heel wat kandidaat chauffeurs, kids doen fantastisch hun best op school, oh wat zijn ze aan het veranderen en jonges, wat houden ze zich sterk. Toffe gasten!

Morgen probeer ik het ziekenhuis te contacteren i.v.m. de timing van de therapie. Hopelijk krijg ik dan meer zicht op de timing? Alvast bedankt aan de vele kandidaat chauffeurs. Je hoort nog van me.

Vlekjes